Πληροφορίες τοπωνυμίου

Νομαρχιακή Επιτροπή Τουρισμού Μεσσηνίας

Ιστοσελίδα Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
• http://www.na-messinia.gr

Νομός Μεσσηνίας

Στην ακόλουθη ιστοσελίδα θα βρείτε έναν interactive χάρτη με όλα τα μνημεία και μουσεία του νομού, με σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες.

Ιστοσελίδες Υπουργείου Πολιτισμού
• http://www.culture.gr/maps/pelop/messinia/messinia...

• http://www.messinia.net.gr
• http://www.nomos-messinias.com/

Μορφολογία εδάφους

  Η Μεσσηνία αποτελείται περιμετρικά από ομαλά και χαμηλά βουνά, ενώ στο κέντρο βρίσκεται η εύφορη πεδιάδα του Παμίσου ποταμού.
  Ανατολικά βρίσκεται ο ορεινός όγκος του Ταΰγετου με ψηλότερες κορυφές τον Προφήτη Ηλία (2407 μ.), τη Νεραϊδόβουνα (2025 μ.) και την Ξεροβούνα ( 1852 μ.) στα όρια με τη Λακωνία και χαμηλότερες στα σύνορα με την Αρκαδία, όπως το Ξεροβούνι (1521 μ.) και ο Προφήτης Ηλίας (1389 μ.). Βορειοανατολικά χωρίζει από την Αρκαδία με το Λύκαιο όρος (1421 μ.) και βόρεια από την Ηλεία με το Τετράζιο ή Νόμια (1389 μ.). Στο δυτικό μέρος του νομού, στην επαρχία Τριφυλίας, εκτείνονται τα όρη της Κυπαρισσίας (1218 μ.), ενώ το Λυκόδημο (959 μ.) καταλαμβάνει όλη την επαρχία Πυλίας έως το ακρωτήριο Ακρίτας.
  Η μεγάλη μεσσηνιακή πεδιάδα, την οποία διαρρέει ο Πάμισος ποταμός, χωρίζεται από το ιερό βουνό του «Ιθωμάτα Δία», την Ιθώμη ( 800 μ.), ενώ στις παράκτιες περιοχές του Ιονίου, από την Κυπαρισσία έως τη Μεθώνη, σχηματίζονται μικρές πεδιάδες στις οποίες καλλιεργούνται ελιές και πρώιμα κηπευτικά. Ο τραγουδισμένος Πάμισος ποταμός πηγάζει από τον Αγιο Φλώρο στις υπώρειες του Ταΰγετου, συλλέγει τα νερά των χειμάρρων από την Ιθώμη και το βόρειο τμήμα του Ταϋγετου και εκβάλλει κοντά στη Μεσσήνη.
  Από το Λύκαιο όρος στα σύνορα με την Αρκαδία πηγάζει η Νέδα, το ποτάμι που χύνεται στον Κυπαρισσιακό κόλπο και αποτελεί φυσικό όριο με το νομό Ηλείας. Ο Αρις ποταμός ξεκινά από το Πήδημα, διαρρέει τη μεσσηνιακή πεδιάδα παράλληλα με τον Πάμισο και χύνεται στο Μεσσηνιακό κόλπο, όπως και ο Νέδοντας, ορμητικός χείμαρρος που ξεκινά από την Αλαγονία και διασχίζει την Καλαμάτα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/morfologia.htm (1 φωτ.)

Κλίμα

  Το κλίμα της Μεσσηνίας είναι εύκρατο, με ήπιο χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι και ετήσιο θερμομετρικό εύρος μεταξύ 13° C και 19° C.
  Οι πεδινές και οι παράκτιες περιοχές το χειμώνα, λόγω των θερμών και υγρών νότιων ανέμων, διατηρούν θερμοκρασίες μεταξύ 17° C και 21° C , ενώ οι περιοχές στις οποίες δε φτάνει η επίδραση της θάλασσας έχουν θερμοκρασίες χαμηλότερες των 16° C.
  Το καλοκαίρι στις παράκτιες περιοχές είναι δροσερό εξαιτίας της θαλάσσιας αύρας, ενώ οι μεγαλύτερες θερμοκρασίες εμφανίζονται στην άνω μεσσηνιακή πεδιάδα.
  Η σχετική υγρασία του αέρα είναι μεγάλη στις παράκτιες περιοχές και ελαττώνεται προς το εσωτερικό, εμφανίζοντας μεγαλύτερες τιμές, πάνω από 80 βαθμούς της υγρομετρικής κλίμακας, κατά τους χειμερινούς μήνες και χαμηλότερες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
  Η ηλιοφάνεια υπερτερεί των νεφώσεων, αλλά οι βροχοπτώσεις είναι έντονες στα δυτικά παράκτια του Ιονίου και τις δυτικές πλαγιές του Ταϋγέτου, με μέσο ετήσιο ύψος βροχών μεταξύ 800 και 1500 χιλιοστών.
  Η ετήσια πορεία της βροχής εμφανίζεται μέγιστη τον Δεκέμβριο και το Μάιο λόγω των θερμικών καταιγίδων και ελάχιστη τον Ιούλιο.
  Το χιόνι είναι σπάνιο και περιορίζεται μόνο στις ψηλές κορυφές του Ταΰγετου, ενώ οι άνεμοι έχουν μικρές εντάσεις και είναι συνήθως βόρειοι - βορειοδυτικοί στο εσωτερικό και νότιοι-νοτιοδυτικοί στις παράκτιες περιοχές.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/klima.htm

Μεσσηνιακή πεδιάδα

Η μεγάλη μεσσηνιακή πεδιάδα ξεκινά από το μυχό του Κόλπου και καταλήγει στους πρόποδες του Τετράζιου όρους, βόρεια του νομού. Διαρρέεται από τον Πάμισο ποταμό και τους παραποτάμους του, που πηγάζουν από τα αρκαδικά και τα μεσσηνιακά βουνά. Χωρίζεται στη Μακαρία, την πεδιάδα του Παμίσου και την πεδιάδα της Ανω Μεσσηνίας ή της αρχαίας Στενυκλάρου. Είναι πλούσια σε επιφανειακά και υπόγεια νερά και έχει καλό αρδευτικό δίκτυο, ενώ καλλιεργούνται στα εδάφη της :πατάτες, κηπευτικά, καλαμπόκι, εσπεριδοειδή κ.ά. Στις πεδινές και τις ημιορεινές περιοχές ευδοκιμεί η ελιά, από την οποία παράγεται το καλύτερο λάδι στον κόσμο, η συκιά και η σταφίδα, που αποτελούν παραδοσιακά προϊόντα του νομού. Στις παράκτιες ακτές της Πυλίας και της Τριφυλίας εκτείνονται μικρές πεδινές περιοχές στις οποίες, σε συνδυασμό με το κλίμα, καλλιεργούνται εκτός από ελιές και σταφίδα, πρώιμα κηπευτικά.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/pediades.htm (1 φωτ.)

Μάνη

  Στο νοτιοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου η μεγαλοπρεπής και επιμήκης οροσειρά του Ταΰγετου εισχωρεί στα νερά της Μεσογείου και σχηματίζει τη βραχώδη και άνυδρη χερσόνησο της Μάνης.
  Οι πρώτοι κάτοικοι της, κατά τον περιηγητή Παυσανία, ήσαν οι Λέλεγες, ενώ κατά τους ομηρικούς χρόνους ήταν χωρισμένη σε μικρά βασίλεια («πολίσματα»).
  Στη ρωμαϊκή περίοδο οι πόλεις της περιοχής κατόπιν απαίτησης της Ρώμης δημιούργησαν το 195 μ.Χ το Κοινό των Ελευθερολακώνων, των προγόνων των σημερινών Μανιατών, ως αντίβαρο στην κυριαρχία της Σπάρτης, ενώ η βυζαντινή παρουσία ήταν έντονη κατά την περίοδο 1263-1453, οπότε άνηκε στο Δεσποτάτο του Μυστρά.
  Το αδούλωτο πνεύμα και η πίστη στην ελευθερία ενέπνεε τους αγώνες των Μανιατών ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, ώστε να πετύχουν ειδικό προνομιακό καθεστώς, που περιλάμβανε εσωτερική αυτονομία, άδεια οπλοφορίας των κατοίκων και υποχρέωση ελάχιστης καταβολής ετήσιου φόρου.
  Τη Μάνη διοικούσαν οι μπέηδες, που το 1821 με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη κήρυξαν την Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων, ενώ αργότερα, το 1826, όταν ο Ιμπραήμ Πασάς προσπάθησε να κυριεύσει τη Μάνη, τη μόνη ελεύθερη περιοχή τότε της Πελοποννήσου, συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των Μανιατών στην περιοχή της Βέργας και αποχώρησε.
  Στο εσωτερικό, η ανάγκη οργάνωσης του φυσικού και του ανθρώπινου δυναμικού οδήγησε στη δημιουργία ενός αυτοδιοικούμενου πατριαρχικού σχήματος, ενώ η πολεμική ετοιμότητα επιβλήθηκε ως βασικός τρόπος ζωής, ώστε οι ένοπλες ομάδες, τα μέλη των οποίων είχαν δεσμούς αίματος, να επικρατήσουν ως βασικές μονάδες στην οργάνωση τόσο του οικισμένου χώρου, όσο και της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
  Από την Αβία ως την Καρδαμύλη και από τη Στούπα ως το Οίτυλο ο ιδιόμορφος αυτός τόπος, με τις βραχώδεις ακτές, τους κλειστούς όρμους που προσφέρουν γαλήνη και ηρεμία, τους μανιάτικους πύργους να ορθώνονται επιβλητικά στο άνυδρο τοπίο και τη μανιάτισσα σύζυγο, μάνα και αφέντρα του σπιτιού, προκαλούν τον επισκέπτη να ανακαλύψει στοιχεία από τα κρυφά, τα χαμένα και τα ανεκτίμητα πρόσωπα του τόπου για την ανάδειξη και τη διάδοση της ιδιότυπης αυτής παραδοσιακής κληρονομιάς.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/p2a.htm (1 φωτ.)

Η Εξω Μάνη

  Η Έξω Μάνη εκτείνεται από τη Βέργα, νοτιοανατολικά της Καλαμάτας, έως τους Δόλους και τον Κάμπο, στο χώρο όπου ο Όμηρος τοποθετεί την Ιρή Ποιήεσσα και την Ενόπη, πόλεις ακμάζουσες εκείνη την εποχή (1580-1120 π.Χ). Η Ίρη βρισκόταν στη θέση της σημερινής Μ. Μαντίνειας και πήρε το όνομά της από τον πρώτο δωριέα Βασιλιά της Μεσσηνίας, το βασιλιά Κρεσφόντη, ενώ τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη πολιτισμού κατά την προμηκυναϊκή και μυκηναϊκή περίοδο.
  Η ομηρική Ενόπη, έπειτα η Γερήνια των κλασσικών χρόνων, ήταν στη θέση του σημερινού Κάμπου Αβίας, στο χώρο της οποίας ο Νέστορας, άναξ της Πύλου, μετά τον Τρωικό Πόλεμο μετέφερε και ενταφίασε στη θέση Ρόδον τα οστά του Μαχάονα, γιου του Ασκληπιού, ενώ σε καλή κατάσταση σώζεται σήμερα ο θολωτός-βασιλικός «τάφος του Μαχάονα» στη Γαρμπελιά του Κάμπου.
  Οι Αγιοι Θεόδωροι στον Κάμπο, η μονή του Χελμού στις Γαϊτσες και άλλες βυζαντινές εκκλησίες, οι μανιάτικοι πύργοι των Κουτηφάρη-Αλουπηδών στη Μάλτα του Σταυροπηγίου, της Γαρμπελιάς στον Κάμπο, όπου γεννήθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και των Καπετανάκηδων στη Μ. Μαντινεία, καθώς και το κάστρο της Ζαρνάτας, είναι χαρακτηριστικά μνημεία του πολιτισμού που αναπτύχθηκε στην Έξω Μάνη από το 10ο μ.Χ αιώνα ως το 1821.
  Η ηλιόλουστη και παραθαλάσσια περιοχή της Αβίας από τον Αλμυρό ως τη Μ. Μαντινεία και τις Κιτριές, όπου καταλήγει το φαράγγι της Σάνταβας, στις δυτικές πλαγιές του Ταΰγετου με θέα το Μεσσηνιακό Κόλπο, αποτελεί σήμερα τουριστικό θέρετρο δίπλα στην Καλαμάτα, με βοτσαλόσπαρτα ακρογιάλια με ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες και άριστη τουριστική υποδομή.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/p2b.htm (1 φωτ.)

Η Μέσα Μάνη

  Εκτείνεται από το Βελονά και το Προσήλιο ως τον Αγιο Νίκωνα και περιλαμβάνει τον κάμπο της Καρδαμύλης και του Αγίου Νικολάου, όπως και τις γύρω από αυτόν πλαγιές του Ταΰγετου.
  Η Καρδαμύλη, το Λεύκτρο της Μάνης, οι Θαλάμες και το Πέφνος, ήσαν πόλεις με ακμή κατά τη Μυκηναϊκή Εποχή, όπως προκύπτει από τα αρχαιολογικά ευρήματα, ενώ κατά τη ρωμαϊκή εποχή συμμετείχαν στο Κοινό των Ελευθερολακώνων, όπου λόγω της γεωγραφικής τους θέσης ήσαν οικονομικά κέντρα.
  Η Καρδαμύλη στην Τουρκοκρατία ήταν έδρα καπετανίας και κατόπιν έδρα του μπέη της Μάνης και πατρίδα του Μούρτζινου από την οικογένεια των Τρουπάκηδων, ενώ από τις Θαλάμες καταγόταν ο πρώτος Μπέης της Μάνης, ο Τζανέτος Κουτήφαρης.
  Οι δίδυμοι τάφοι των Διόσκουρων στην Καρδαμύλη και τα ορειχάλκινα αγάλματα τους, που ήταν στημένα στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου, φανερώνουν τη λατρεία των Διόσκουρων στην ευρύτερη περιοχή.
  Ο Αγιος Νικόλαος στην Πλάτσα, η Αγία Σοφία και ο Αγιος Σπυρίδων στην Καρδαμύλη, καθώς και άλλα χριστιανικά μνημεία βυζαντινής εποχής, εκφράζουν την πίστη των Μανιατών στο Χριστιανισμό, ενώ ο πύργος του Μούρτζινου στην Καρδαμύλη αποτελεί δείγμα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και της οργάνωσης της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
  Το παραδοσιακό περιβάλλον, η φιλοξενία των κατοίκων και οι φυσικές ομορφιές με τις κλειστές παραλίες του Φονέα, της Καλογριάς, της Στούπας, της Τραχήλας, τα καταφύγια στο Φαράγγι του Βυρού είναι οι λόγοι που η Μάνη σήμερα ελκύει πολλούς επισκέπτες που αναζητούν την αρμονία ανάμεσα στη γαλήνια θάλασσα και το άγριο μανιάτικο τοπίο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας

• http://www.na-messinia.gr/docs-gr/p2c.htm (1 φωτ.)

Ιστοσελίδα Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
• http://www.na-messinia.gr/docs-en/xartes.htm
Ιστοσελίδα Υπουργείου Εσωτερικών
• http://www.ypes.gr/kapodistrias/greek/kapo/mess.ht...