Εμφανίζονται 76 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΛΥΜΝΟΣ Επαρχία ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ" .
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Εκτός από τόπος προσκυνήματος η Πάτμος είναι ιδεώδες νησί για ευχάριστες
διακοπές. Η φυσική της ομορφιά, η γραφικότητα των οικισμών της, η παραδοσιακή
αρχιτεκτονική της Χώρας, οι πεντακάθαρες θάλασσες, η ανεπτυγμένη τουριστική
υποδομή της, την καθιστούν μοναδική για ξεκούραση και ανανέωση. Κολυμπήστε στα
διάφανα νερά των παραλιών σε οργανωμένες μικρές πλαζ ή σε έναν από τους πολλούς
απόμακρους και ήρεμους όρμους.
Για τη διαμονή σας μπορείτε να επιλέξετε ένα από τα πολλά ξενοδοχεία
διαφόρων κατηγοριών, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή το κάμπινγκ του νησιού. Το νησί προσφέρεται
κυρίως για ήσυχες διακοπές αλλά αν το θελήσετε δε θα σας λείψει και η νυχτερινή
ζωή. Στην επιλογή σας προσφέρονται από γραφικές ταβέρνες με παραδοσιακή ελληνική
μουσική μέχρι νυχτερινά παμπς και ντίσκο που όμως σε καμία περίπτωση αν δεν είναι
της επιλογής σας, δεν θα ενοχλήσουν την ηρεμία σας.
Η Πάτμος φημίζεται για την πατροπαράδοτη φιλοξενία των κατοίκων της,
που διατηρεί ακόμη και μετά την τουριστική ανάπτυξή της. Από τότε που οι περιηγητές
του μεσαίωνα έγραφαν για τη φιλοξενία και τον πολιτισμό της μέχρι σήμερα, η παράδοση
αυτή παραμένει ζωντανή.
(Κείμενο: Μανώλης Πέντες)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Πάτμου.
ΛΕΙΨΟΙ (Σύμπλεγμα νήσων) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Astupalaia, Eth. Astupalaieus, Astupalaiates, Astypalaeensis. Called
by the present inhabitants Astropalaea, and by the Franks Stampalia), an island
in the Carpathian sea, called by Strabo (x. p. 392) one of the Sporades, and by
Stephanus B. (s. v.) one of the Cyclades, said to be 125 (Roman) miles from Cadistus
in Crete (Plin. iv. 12. s. 23), and 800 stadia from Chalcia, an island near Rhodes.
(Strab. l. c.) Pliny describes Astypalaea (l. c.) as 88 miles in circumference.
The island consists of two large rocky masses, united in the centre by an isthmus,
which in its narrowest part is only 450 or 500 feet across. On the N. and S. the
sea enters two deep bays between the two halves of the island; and the town, which
bore the same name as the island, stood on the western side of the southern bay.
To the S. and E. of this bay lie several desert islands, to which Ovid (Ar. Am.
ii. 82) alludes in the line:--cinctaque piscosis Astypalaea vadis. From the castle
of the town there is an extensive prospect. Towards the E. may be seen Cos, Nisyros,
and Telos, and towards the S. in clear weather Casos, Carpathus, and Crete.
Of the history of Astypalaea we have hardly any account. Stephanus
says that it was originally called Pyrrha, when the Carians possessed it, then
Pylaea, next the Table of the Gods (Theon trapeza), on account of its verdure,
and lastly Astypalaea, from the mother of Ancaeus. (Comp. Paus. vii. 4. § 1.)
We learn from Scymnus (551) that Astypalaea was a colony of the Megarians, and
Ovid mentions it as one of the islands subdued by Minos. ( Astypaleia regna, Met.
vii. 461.) In B.C. 105 the Romans concluded an alliance with Astypalaea (Bockh,
Inscr. vol. ii. n. 2485), a distinction probably granted to the island in consequence
of its excellent harbours and of its central position among the European and Asiatic
islands of the Aegaean. Under the Roman emperors Astypalaea was a libera civitas.
(Plin. l. c.) The modern town contains 250 houses and not quite 1500 inhabitants.
It belongs to Turkey, and is subject to the Pashah of Rhodes, who allows the inhabitants,
however, to govern themselves, only exacting from them the small yearly tribute
of 9500 piastres, or about 601. sterling. This small town contains an extraordinary
number of churches and chapels, sometimes as many as six in a row. They are built
to a great extent from the ruins of the ancient temples, and they contain numerous
inscriptions. In every part of the town there are seen capitals of columns and
other ancient remains. We learn from inscriptions that the ancient city contained
many temples and other ancient buildings. The favourite hero of the island was
Cleomedes, of whose romantic history an account is given elsewhere. Cicero probably
confounds Achilles with this Cleomedes, when he says (de Nat. Deor. iii. 18) that
the Astypalaeenses worship Achilles with the greatest veneration.
Hegesander related that a couple of hares having been brought into
Astypalaea from Anaphe, the island became so overrun with them that the inhabitants
were obliged to consult the Delphic oracle, which advised their hunting them with
dogs, and that in this way more than 6000 were caught in one year. (Athen. ix.
p. 400, d.) This tale is a counterpart to the one about the brace of partridges
introduced from Astypalaea into Anaphe. Pliny (viii. 59) says that the muscles
of Astypalaea were very celebrated; and we learn from Ross that they are still
taken off the coast.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Calymna (Kalumna, Kalumna: Eth. Kalumnios: Kalimno), an island off
the coast of Caria between Leros and Cos. It appears to have been the principal
island of the group which Homer calls Calydnae (nesoi Kaludnai, Il. ii. 677):
the other islands were probably Leros, Telendos, Hypseremos (Hypsereisma) and
Plate. (Comp. Strab. x. p. 489.) Calymna is the correct orthography, since we
find it thus written on coins and inscriptions. (Bockh, Inscr. No. 2671.) This
form also occurs in Scylax, Strabo, Ovid, Suidas, and the Etymologicum Magnum;
but out of respect for Homer, whose authority was deemed paramount, most of the
ancient writers call the island Calydna, and some were even led into the, error
of making two different islands, Calydna and Calymna. (Plin. iv. 12. s. 23; Steph.
B, s. vv.)
The island was originally inhabited by Carians, and was afterwards
colonised by Thessalian Aeolians or Dorians under Heraclid leaders. It also received
an additional colony of Argives, who are said to have been shipwrecked on the
island after the Trojan war. (Diod. v. 54; Hom. Il. ii. 675.) At the time of the
Persian war it was subject to Artemisia of Halicarnassus, together with the neighbouring
islands of Cos. and Nisyrus. (Herod. vii. 99.)
Calymna is an island of some size, and contains at present 7000 inhabitants.
A full account of it, together with a map, is given by Ross in the work cited
below. The description of Ovid (de Art. Am. ii. 81) - silvis umbrosa Calymne -
does not apply to the present condition of the island, and was probably equally
inapplicable in antiquity; since the island is mountainous and bare. It produces
figs, wine, barley, oil, and excellent honey; for the latter it was also celebrated
in antiquity. (Fecundaque melle Calymne, Ov. Met. viii. 222; Strab. l. c.)
With respect to the ancient towns, Pliny in one passage (iv. 12. s.
23) mentions only one town, Coos; but in another (v. 31. s. 36) he mentions three,
Notium, Nisyrus, Mendeterus. The principal ancient remains are found in the valley
above the harbour Linaria on the western side of the island; but Ross found no
inscriptions recording the name of the town. The chief ruins are those of a great
church tou Christou tes Hierousalem, built upon the site of an ancient temple
of Apollo, of which, there are still remains. Stephanus (s. v. Kaludna) speaks
of Apollo Calydneus. South of the town there is a plain still called Argos, as
in the island of Casus. (Ross, Reisen auf den Griechischen, Inseln, vol. ii. p.
92, seq., vol. iii. p. 139.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΙΝΑΡΟΣ (Νησί) ΛΕΡΟΣ
Cinara or Cinarus (Kinaros: Zinari), a small island in the Aegaean
sea, NE. of Amorgos, named after the artichoke (kinara) which it produced. (Plin.
iv. 12. s. 22; Mel. ii. 7; Athen. ii. p. 70; Colum. x. 235.)
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Leros (Leros: Eth. Lerios: Leros), a small island of the Aegean, and
belonging to the scattered islands called Sporades. It is situated opposite the
Sinus Iassius, on the north of Calymna, and on the south of Lepsia, at a distance
of 320 stadia from Cos and 350 from Myndus. (Stadiasm. Mar. Magni, § § 246, 250,
252.) According to a statement of Anaximenes of Lampsacus, Leros was,like Icaros,
colonised by Milesians. (Strab. xiv. p. 635.) This was probably done in consequence
of a suggestion of Hecataeus; for on the breaking out of the revolt of the Ionians
against Persia, he advised his countrymen to erect a fortress in the island, and
make it the centre of their operations, if they should be driven from Miletus.
(Herod. v. 125; comp. Thucyd. viii. 27.) Before its occupation by the Milesians,
it was probably inhabited by Dorians. The inhabitants of Leros were notorious
in antiquity for their ill nature, whence Phocylides sang of them: -
Lerioi kakoi, ouch ho men, hus d'ou,
Pantes, plen Prokleous: kai Proklees Lerios.
(Strab. x. p. 487, &c.) The town of Leros was situated on the west of the modern
town, on the south side of the bay, and on the slope of a hill; in this locality,
at least, distinct traces of a town have been discovered by Ross. (Reisen auf
d. Griech. Inseln, ii. p. 119.) The plan of Hecataeus to fortify Leros does not
seem to have been carried into effect. Leros never was an independent community,
but was governed by Miletus, as we must infer from inscriptions, which also show
that Milesians continued to inhabit the island as late as the time of the Romans.
Leros contained a sanctuary of Artemis Parthenos, in which, according to mythology,
the sisters of Meleager were transformed into guinea fowls (meleagrides; Anton.
Lib. 2; comp. Ov. Met. viii. 533, &c.), whence these birds were always kept in
the sanctuary of the goddess. (Athen. xiv. p. 655.) In a valley, about ten minutes'
walk from the sea, a small convent still bears the name of Partheni, and at a
little distance from it there are the ruins of an ancient Christian church, evidently
built upon some ancient foundation, which seems to have been that of the temple
of Artemis Parthenos. This small island, says Ross, though envied on account of
its fertility, its smiling valleys, and its excellent harbours, is nevertheless
scorned by its neighbours, who charge its inhabitants with niggardliness (l. c.
p. 122; comp. Bockh, Corp. Inscript. n. 2263; Ross, Inscript. ined. ii 188.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Patmos (Patmos: Patmo), one of the Sporades Insulae, in the south-east
of the Aegean, to the west of Lepsia and south of Samos, is said to have been
30 Roman miles in circumference. (Pliny, iv. 23; Strab. x. p. 488; Thucyd. iii.
23; Eustath. ad Dion. Per. 530.) On the north-eastern side of the island there
was a town with a harbour of the same name as the island, and the southernmost
point formed the promontory Amazonium (Stadiasm. Mar. Mag. p. 488, ed. Hoffmann).
This little island is celebrated as the place to which St. John was banished towards
the close of the reign of Domitian, and where he is said to have composed the
Apocalypse (Revel. i. 9). A cave is still shown in Patmos where the apostle is
believed to have received his revelations. (Comp. Iren. ii. 22; Euseb. Hist. Eccl.
iii. 18; Dion Cass. lviii. 1.) The island contains several churches and convents,
and a few remains of the ancient town and its castle. (Walpole, Turkey, tom. ii.
p. 43; Ross, Reisen auf den Griech. Inseln, vol. ii. p. 123, foll.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΙΝΑΡΟΣ (Νησί) ΛΕΡΟΣ
A small island in the Aegean Sea, east of Naxos, celebrated for its artichokes (kinarai).
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
A small island, one of the Sporades, opposite to the mouth of the Sinus Iassius, on the coast of Caria ( Herod.v. 125). Here the sisters of Meleager were said to have been transformed into guinea-pigs (meleagrides).
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
One of the islands called Sporades, in the Icarian Sea, celebrated as the place to which the Apostle John was banished, and in which he wrote the Apocalypse.
ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ (Νησάκι) ΛΕΡΟΣ
(Pharmakousa). An island off the coast of Miletus, where Iulius Caesar was taken prisoner by pirates. Here, too, King Attalus died.
ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Αγαθονήσι, ΒΑ των Νοτίων Σποράδων και σε απόσταση 8 ναυτικών μιλίων
από τις Μικρασιατικές ακτές, με έκταση 13,4 τ.χ. και μήκος ακτών 32 περίπου χιλιομέτρων.
Το σχήμα του μοιάζει με γάιδαρο γι' αυτό και κάποιες από τις παλαιότερες ονομασίες
του ήταν Γάιδαρος ή Γαϊδουρονήσι.
Το Αγαθονήσι κατά την αρχαιότητα σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς,
συγγραφείς και γεωγράφους ονομαζόταν Υετούσσα. Ο Θουκυδίδης το ονομάζει Τραγαία,
τράβων Τραγαίαι νήσοι - καθώς το συμπεριλαμβάνει μαζί με τα παρακείμενα νησιά
και βραχονησίδες που το περιβάλλουν (Κουνελονήσι, Κατσαγάνι, Νερονήσι, Στρογγυλή,
Πίττα κ.α.) - ο Πλούταρχος το αναφέρει ως Τραγιά και ο Στέφανος Βυζαντινός Τραγαιαί.
Η σημερινή ονομασία του, που χρησιμοποιείται τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια,
πηγάζει από τον αγαθό-καλό χαρακτήρα των κατοίκων του, και το κείμενο της μετονομασίας
του νησιού το υπόγραψαν όλοι οι κάτοικοι.
Κατά την προελληνική περίοδο πρώτοι κάτοικοι της Τραγαίας (Αγαθονήσι)
ήταν οι Κάρες. Κατά τους ιστορικούς χρόνους κατοικείται από Δωριείς οι οποίοι
εκδιώχθηκαν με τη σειρά τους από τους Ίωνες της Μιλήτου. Αυτό φαίνεται από τα
λείψανα αρχαιοτάτων κτισμάτων και οικισμών των περιόδων αυτών. Η Τραγαία ήταν
πατρίδα του περιπατητή φιλοσόφου Θεογίτου του Τραγαιώτη, που υπήρξε μαθητής του
Αριστοτέλη και δίδαξε στην περιπατητική φιλοσοφική σχολή της Αθήνας. Λόγω της
γεωγραφικής θέσης του νησιού οι κάτοικοί του έγιναν μάρτυρες πολλών ναυμαχιών.
Το 494 π.Χ. είδαν τη ναυμαχία της Λάδης μεταξύ του περσικού στόλου του Δαρείου
και των επαναστατών Ιώνων βοηθούμενων από Αιολείς. Το 74 π.Χ., όπως μας λέει ο
Πλούταρχος, ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Ιούλιος Καίσαρ, πλέοντας από την Ιταλία προς
τη Μικρά Ασία, πιάστηκε από πειρατές της Τραγαίας και μεταφέρθηκε στη νησίδα Φαρμακονήσι,
όπου και κρατήθηκε. Το νησί γίνεται κτήμα του Βυζαντινού κράτους. Λόγω της καθαρότητας
της Ελληνικής γλώσσας καθώς και από τα πολλά βυζαντινά ευρήματα, βγάζουμε το συμπέρασμα
ότι οι σημερινοί κάτοικοι ίσως είναι απόγονοι πολιτικών βυζαντινών εξορίστων.
Το 1087 το νησί περιέρχεται στη δικαιοδοσία της Πάτμου όταν με το
χρυσόβουλο ο Όσιος Χριστόδουλος γίνεται κάτοχος των νησιών και κτίζει τη Μονή
της Πάτμου. Η κατοίκηση του νησιού δεν ήταν πάντα συνεχής, γι' αυτό και μέχρι
τον 14ο αιώνα ήταν κρησφύγετο ληστοπειρατών. Το 1522 μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα
περιέρχεται στην κυριαρχία των Τούρκων. Στις 29 Απριλίου του 1912 οι Ιταλοί διαδέχονται
τους Τούρκους. Στις 8-9-1943 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το νησί που προσωρινά είχε
ελευθερωθεί. Στις 7 Μαρτίου του 1948 γίνεται η επίσημη ενσωμάτωση με την Ελλάδα.
Το 1954 το Αγαθονήσι γίνεται αυτόνομη κοινότητα, μέχρι τότε ανήκε διοικητικά στην
Πάτμο.
Κοντά στο εξωκλήσι του Αϊ-Νικόλα υπάρχουν οι μοναδικοί στο είδος τους
(στα Δωδεκάνησα) Θόλοι, βυζαντινά κτίσματα που κατά πάσα πιθανότητα από κάποιους
αεραγωγούς που έχουν στην οροφή τους να ήταν μεγάλες αποθήκες συντήρησης τροφίμων.
Παρόμοιος θόλος σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση στο Μαράθι (ένα από τα νησάκια
του συμπλέγματος των Αρκιών) και υπολείμματα υπάρχουν και στο Φαρμακονήσι. Λίγο
πιο εκεί και πίσω από το εκκλησάκι υπάρχει ένα μεγάλο βάραθρο (βότσος κατά την
τοπική ονομασία) όπου οι κάτοικοι λένε ότι επικοινωνεί με υπόγειες στοές από τη
μια άκρη του νησιού στην άλλη. Στον κόλπο του καθολικού υπάρχει και ο θρύλος του
νησιού. Πριν χρόνια καθώς ένα πλοίο ταξίδευε για Σάμο ναυάγησε και μια γυναίκα
με το παιδί της πνίγηκε. Οι κάτοικοι, τους θάψανε σ' ένα εγκαταλελειμμένο ασβεστοκάμινο
χωρίς να τους διαβάσει παπάς. Έκτοτε φημολογείται πως τα βράδια βγαίνει μια γυναίκα
και φωνάζει. Μαρτυρίες ντόπιων δεν μπορούν να εξηγήσουν τη λάμψη που εκπέμπει
το ασβεστοκάμινο κάποιες πολύ σκοτεινές και αφέγγαρες νύχτες.
Σήμερα στο Αγαθονήσι ζουν περίπου 150 κάτοικοι. Ασχολούνται κυρίως
με την κτηνοτροφία και αλιεία. Καθώς το νησί είναι πλούσιο σε αλιεύματα υπάρχουν
πολλές ιχθυοκαλλιέργειες, όπως στο Βαθύ Πηγάδι και στον απάνεμο κόλπο του Καθολικού.
Στο μονοτάξιο δημοτικό σχολείο του νησιού φοιτούν σήμερα 9 μαθητές. Παρά τις δύσκολες
συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι κάτοικοι δεν χάνουν το κουράγιο, το χαμόγελο
και τη ζεστασιά τους.
Η ήσυχη ζωή του νησιού, η φιλοξενία των κατοίκων, η καθαρότητα των
παραλιών του καθώς και οι πολλές φυσικές ομορφιές του ικανοποιούν και τον πιο
απαιτητικό επισκέπτη. Τα φρέσκα ψάρια, η νόστιμη φάβα (φλισκουκούδι) και το ντόπιο
κρασί αξίζει κανείς να τα δοκιμάσει στις γραφικές, δίπλα στο κύμα, ταβερνούλες.
Αν τύχει και είναι Πάσχα, το αρνάκι σερβίρεται όχι στη σούβλα αλλά γεμιστό με
ρύζι στο φούρνο. Τον Αύγουστο στις 23 θα χορέψει και θα γλεντήσει στο πανηγύρι
της Παναγιάς.
Στο Αγαθονήσι μπορεί να πάει κανείς πολύ εύκολα καθώς έχει καθημερινή
επικοινωνία το καλοκαίρι με Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Σάμο και Χίο. Στο νησί λειτουργεί
επίσης μεγάλο και σύγχρονο ελικοδρόμιο. Ο απάνεμος και ήσυχος κόλπος του Αγ. Γεωργίου
είναι ιδανικός για τα διάφορα σκάφη που προσεγγίζουν στο νησί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του evretirio-dodekanisou.gr, της ΚΙΝΗΤΡΟ Εκδοτικής
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Calymnus, Calymnos, Kalymnos, Calymna, Kalymna, Calymnae, Calydnae, Calydnos, Calyndian, Calyndians, Calymnian, Calymnians
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Astypalaia. Island lying between Anaphe and Kos, which was named after the ancient
town and capital. The modern capital now occupies the site of the ancient city,
as is testified by many ruins, inscriptions, and coins found there. The mole,
which protects the port from the N, was built evidently during the Roman Imperial
period.
The island was inhabited first by the Carians, later by Minoans (Ov.
Met. 7.456-62), and then, during the historical period, by Megarians and Dorians
from the Argolis. It became a member (454-424 B.C.) of the Delian-Athenian Confederacy.
As has been attested, especially from Hellenistic inscriptions, the city must
have played an important role in the Aegean, owing to the seafaring ability of
its inhabitants and the fertility of the soil. The town was governed by the boule,
the demos, and gerousia.
There were a prytaneion, an agora, a theater, and the Sanctuaries
of Athena and Asklepios, Apollo, and Artemis. Small Hellenistic coins represent
Perseus, Gorgo, and later Dionysos, Athena, and Asklepios.
During the Roman period, Astypalaia became civitas foederata, while
in the Imperial period it was autonomous.
G. S. Korres, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
An island situated to the N of Kos. Kalymnos was settled by Dorians.
Together with the adjacent islands it appears in the Catalogue of Ships of the
Iliad (2.676-77). After the Persian Wars it became an Athenian ally. Before the
end of the 3d c. B.C. it was annexed to Kos, to constitute a deme. Numerous ancient
sites testify to its importance in antiquity. The main centers of occupation in
Classical times seem to have flourished at Vathy. At Embolas, to the N of the
valley of Vathy, is preserved a circuit wall belonging to a town. A Hellenistic
tower known as Phylakai is to the SE. The crag of Kastellas is protected by a
Hellenistic (?) rubble wall. At Pothaia to the S a sanctuary may have existed.
An Ionic Temple of Apollo has been investigated at Christos tes Jerousalem. The
cult goes back to the archaic period. A cemetery with chamber tombs has been located
at Damos. Sykia, on the W side of the island, has limestone quarries. On the N,
in the area between Emporion and Argeinonta, various remains have been reported,
such as pottery, coins, and tombs.
D. Schilardi, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Oct 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
One of the Sporades, lying between Patmos and Kalymnos, ca. 40 km
from the Anatolian coast (Caria). The island was inhabited in prehistoric times
and again at least from the 7th c. B.C. A close, though not exactly definable,
political relationship with Miletos is attested epigraphically and by statements
of Herodotos (5.125) and Thucydides (8.26-27) from at least the early 5th c. to
Roman times. It has been suggested that Leros was a deme of Miletos in Hellenistic
times, a cleruchy earlier. Habitation of the island apparently continued uninterrupted
into Byzantine times.
There have been no systematic excavations. The principal ancient town
may have been located on the site of the modern Ayia Marina, where remains of
a few unidentified Classical structures are visible. However, the places where
various inscriptions have been found suggest that the administrative center was
Parthenion in the N part of the island. The temple of Parthenos (Artemis) mentioned
by Athenaeus (Deipnosophists (14.655,b,c) and in inscriptions has not been located,
but is presumed to have been in the locality now known as Partheni (Metochion).
At the S end of the island, on top of the hill of Xerokampos, are the remains
of a wall probably built in the late 4th c. B.C., usually thought to be part of
a tower. This, and a similar tower at Partheni, may link Leros to the precautions
taken by Miletos on its peripheral islands, in order to control the sea in Hellenistic
times. Architectural fragments of Classical date are built into later structures,
especially churches, in various parts of the island (Smalu and Lakki), implying
widespread habitation in Classical times. Inscriptions and some ancient objects
are in the Archaeological HaIl in the Library at Platanos.
J. L. Benson, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
An island located to the S of Samos. Very few ancient authors mention
the island: Thucydides (3.33.3), Strabo (10.5. 13, C488), Eust. (Comm. ad. Dionys.
Perieg. 530), an anonymous author (Stadiasmus Mans Magni, 283-GGM, I 498) and
Pliny (HN 4.70). Patmos was poorly inhabited in antiquity. The early inhabitants
were Dorians. Ionian settlers came later. Political exiles were deported there
during the Roman period. On the coastal area, N of the isthmus Stavros, are the
foundations of the supposed Temple of Aphrodite. Artemis was worshiped in the
place where the Cloister of St. John now stands. The center of ancient Patmos
is situated E of the modern harbor of Skala, occupying a narrow isthmus. The acropolis
(Kastelli) preserves sections of a fortification wall and three towers, belonging
probably to the 3d c. B.C. and built in isodomic style. An ancient necropolis
has been located in the vicinity of Kastelli, around Nettia. Tombs have been also
reported at Kambos in the N part of the island.
D. Schilardi, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 1 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΤΕΛΕΝΔΟΣ (Νησί) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
A small island located to the W of Kalymnos. The narrow strait between
the two islands must have served as anchorage in ancient times. A tentative theory
suggests that the deme-center of Panormos, a deme of Kalymnos, lay on Telendos,
but we lack evidence. Ruins of a Hellenic fort have been observed in the N part
of the island. On the E side there is a badly preserved rock-cut theater. Other
ruins of Roman and later times are evident throughout Telendos.
D. Sshilardi, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού είναι πεδινό, με κάμπους που φτάνουν
ως τη θάλασσα, με χαμηλά βουνά (το ψηλότερο σημείο στο Κλειδί με 320μ.). Γι’
αυτό και πήρε τ’ όνομά του από την αρχαία λέξη "λερός", που σημαίνει
λείος, επίπεδος. Πλούσια βλάστηση καλύπτει μεγάλο μέρος του νησιού. Δασωμένοι
κάμποι με πεύκα ευκαλύπτους, βελανιδιές και ελαιώνες πρασινίζουν και ομορφαίνουν
το τοπίο. Ένα τοπίο με συνεχείς εναλλαγές. Με έντονο θαλάσσιο διαμελισμό που σχηματίζει
βαθιά απάνεμα λιμάνια και μεγάλους όρμους σε πολλά σημεία του.
Στα βόρεια της Λέρου ο κόλπος του Παρθενιού
με το νησάκι Αρχάγγελος στην
είσοδό του, που το προστατεύει από τους ανέμους. Στο νοτιότερο άκρο της ο στενός
και μακρύς κόλπος του Ξηρόκαμπου
στέκεται απέναντι από την Κάλυμνο
με τα Γλαρονήσια μπροστά του.
Το νησί διαθέτει δύο λιμάνια, νοτιοδυτικά το Λακκί,
ένα από τα πιο μεγάλα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου, και στα βορειοανατολικά αυτό
της Αγίας Μαρίνας. Πολλά
μικρά γραφικά νησάκια την τριγυρίζουν: η Αγία
Κυριακή, η Πηγανούσα,
το Φαρμοκονήσι, η Στρογγυλή,
η Τρυπητή. Τα περισσότερα
απ’ αυτά είναι πλούσιοι ψαρότοποι, μ’ ένα βυθό απαράμιλλης ομορφιάς
που γοητεύει τους αυτοδύτες. Η Λέρος έχει αρκετές μικρές πηγές.
Οι γνωστότερες είναι ο Παληασκλούπης, ο Καλικάρης, τα Συκίδια και
οι Παναγιές. Το κλίμα στο
νησί είναι ήπιο κι ευχάριστο χωρίς εξάρσεις. Αυτό μαρτυρούν η μεγάλη πλούσια ποικιλία
λουλουδιών που κοσμούν αυλές, πόρτες και παραθύρια. Η μέση θερμοκρασία το καλοκαίρι
κυμαίνεται από 20°-26° C και το χειμώνα από 12°-17° C. Έτσι η
Λέρος είναι ιδανικός τόπος διακοπών για κάθε εποχή.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Λέρου.
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η σημαντικότερη σελίδα της Πάτμου ανοίγει το 95μ.Χ όταν διωγμένος
από την Έφεσο εξορίζεται
σ’ αυτή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην
Πάτμο συγγράφει το Θεόπνευστο βιβλίο του, την Αποκάλυψη.
“Εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω δια τον λόγον του Θεού
και δια την μαρτυρία Ιησού Χριστού”. Από τότε η Πάτμος θα θεωρηθεί ιερός
τόπος από ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο.
Το 1088 ο μορφωμένος μοναχός Χριστόδουλος ο Λατρηνός ζητά και του
παραχωρείται ολόκληρο το νησί από το Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' τον Κομνηνό
και ιδρύει μονή προς τιμήν του Ευαγγελιστή.
Η μονή αυτή θα γίνει το πρωτογενές κύτταρο και θα πολλαπλασιαστεί
μαζί του ολόκληρη η μετέπειτα κοινωνική και οικονομική ζωή του νησιού. Στους εννέα
αιώνες της συνεχούς ζωής του μοναστηριού οι περίοδοι ακμής και παρακμής του συμπαρασύρουν
ανάλογα και το νησί.
Λαμπρές περίοδοι πνευματικής και οικονομικής ανάπτυξης υπήρξαν ο 16ος
και 18ος αιώνας. Οι ηγούμενοι της μονής αποδεικνύονται ικανότατοι διπλωμάτες,
αποσπούν προνόμια για ειδική μεταχείριση της μονής και της Πάτμου γενικότερα από
διάφορους ισχυρούς ηγέτες της κάθε εποχής. Το 1713 επιφανείς δάσκαλοι ιδρύουν
την Πατμιάδα του Γένους Σχολή, πολύτιμο πνευματικό φάρο, που για 200 χρόνια φωτίζει
με τα ελληνικά γράμματα τον Ελληνισμό που περνάει δύσκολες στιγμές κάτω από την
Οθωμανική αυτοκρατορία.
(Κείμενο: Μανώλης Πέντες)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Πάτμου.
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Titular see of the Cyclades,
suffragan of Rhodes. According
to Strabo, this island must have been a colony of Miletus;
it next became independent before falling under the Roman domination.
According to the poet Phocylides, the inhabitants of Leros had, without
exception, an evil reputation. It was here that Aristagoras, the leader of the
Tonian revolt against the Persians (499 B.C.), was advised to hide from the vengeance
of Darius.
The island possessed a famous sanctuary of Artemis the Virgin, on
the site of which the present convent of Parthenia and the adjoining church are
supposed to be built. A possession of the Knights of Rhodes,
the island sustained a siege in 1505, and was taken by the Turks in 1523; it was
recovered by the Venetians, who razed its fortifications, in 1648; and it once
more fell into the possession of the Osmanli.
The island is about nine and a quarter miles long by seven and a half
wide. It is barren, mountainous, and rich only in marble quarries.
S. Vailhi, ed.
Transcribed by: Mario Anello
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
A small volcanic island in the Aegean
Sea, off the coast of Asia
Minor, to the south of Samos
and west of Miletus, in lat.
37° 20' N. and long. 26° 35' E. Its length is about ten miles, its breadth six
miles, and its coast line thirty seven miles. The highest point is Hagios Elias
(Mt. St. Elias) rising to over 1050 feet.
The island was formerly covered with luxuriant palm groves, which
won it the name of Palmosa; of these groves there remains but a clump in the valley
called “The Saint's Garden”. The ancient capital occupied the northern
(Ruvali) isthmus.
The modern town of Patmos
lies in the middle part of the island. Above it towers the battlements of St.
John's Monastery, founded in 1088 by St. Christobulus. The Island of Patmos is
famous in history as the place of St. John's exile; there according to general
belief the Beloved Disciple wrote the Apocalypse, the imagery of which was in
part inspired by the scenery of the island. The spot where St. John was favoured
with his revelations is pointed out as a cave on the slope of the hill, half way
between the shore and the modern town of Patmos.
Charles L. Souvay, ed.
Transcribed by: Mary Thomas
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η Αστυπάλαια, η Ιχθυόεσσα των αρχαίων, είναι το δυτικότερο νησί των Δωδεκανήσων και απέχει 23 μίλια από την Ανάφη των Κυκλάδων.. Μοιάζει με δυό νησιά ενωμένα απο μια στενή λωρίδα γής πλάτους μόλις 105 μέτρων. Κυριότερος οικισμός είναι τη Χώρα που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε λόφο στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το ενετικό κάστρο. Είναι ένας γραφικός οικισμός με χρώμα καθαρά νησιώτικο και με πολλούς ανεμόμυλους Κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Πύρα από το ερυθρό χρώμα της γης, καθώς και Πυλαία. Επικράτησε όμως τελικά το όνομα Αστυπάλαια. Κατά μια εκδοχή το όνομα προέρχεται από τους πρώτους Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στο νησί, επειδή βρήκαν εκεί ένα παλιό φοινικικό σταθμό, δηλαδή ένα "άστυ παλιό". Πιθανότερο όμως είναι ότι πρόκειται για παρετυμολογικό μετασχηματισμό άγνωστης φοινικικής λέξης που θα σήμαινε "μέρος χαμηλό" αναφερόμενο φυσικά στο χαμηλό ισθμό που ενώνει τα δύο τμήματα του νησιού. Χαρακτηριστική είναι στο νησί η έντονη παρουσία λαγών και η απουσία φιδιών και εντόμων.
ΛΕΙΨΟΙ (Σύμπλεγμα νήσων) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Ένα μικρό νησί, μόλις 53 τ.χλμ., με μήκος ακτών όμως που ξεπερνά τα
70 χλμ., αριθμός που μεταφράζεται σε πολλές δαντελωτές ακτές. Πανέμορφες παραλίες,
ένα κάστρο στολίδι, γραφικοί οικισμοί, παλαιά αρχοντικά, πλούσια κουζίνα, φιλόξενοι
κάτοικοι: όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα της Λέρου που αβίαστα κερδίζει την καρδιά
των επισκεπτών της.
Πρωτεύουσα του νησιού, και αρχαιότερη συνοικία, είναι ο Πλάτανος.
Παλιά αρχοντικά, νεοκλασικά κτίρια, ο ανεμόμυλος στο Αυλάκι και τα στενά γραφικά
σοκάκια που σε οδηγούν στην Παναγιά του Κάστρου, ένα από τα ομορφότερα βυζαντινά
κάστρα των ελληνικών νησιών. Ο επισκέπτης θα ανέβει 500 σκαλιά για να μπορέσει
να απολαύσει την πανοραμική θέα στο Αιγαίο, από την Πάτμο έως την Κάλυμνο και
τις ακτές της Μικράς Ασίας.
Οι περισσότεροι από τους 8.500 κατοίκους μένουν στο Λακκί, το λιμάνι
του νησιού (κάτι που πολλοί δεν ξέρουν για το νησί είναι ότι το λιμάνι της είναι
το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Μεσογείου). Το Λακκί έχει το δικό του ξεχωριστό
χρώμα από το υπόλοιπο νησί λόγω της αρχιτεκτονικής των κτηρίων που αποτελούν πολύτιμα
απομεινάρια της παραμονής των Ιταλών στο νησί. Συγκεκριμένα, η πόλη γκρεμίστηκε
κατά τον Μεσοπόλεμο από τους Ιταλούς για να φτιαχτεί μια νέα από την αρχή, με
μοναδική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη, η οποία περιλαμβάνει αγορά, κινηματοθέατρο,
σχολείο, εκκλησία, ξενοδοχείο.
Γραφικά χωριά
Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το γραφικό ψαροχώρι Παντέλι, την Παναγιά
την Καβουράδαινα, εκκλησιά χτισμένη στο βράχο, με την εικόνα της Μεγαλόχαρης (οι
κάτοικοι θα σας πουν την ιστορία της), το μουσείο Μπελλένη και κυρίως τον Αγιο
Ισίδωρο (η περιγραφή δεν είναι αρκετή, απλώς επισκεφτείτε το). Πολύ όμορφη είναι
επίσης η διαδρομή μέχρι τη Μερικιά. Για βραδινή έξοδο, ο δρόμος θα σας οδηγήσει
μέχρι την Αγία Μαρίνα, το γραφικό δεύτερο λιμάνι του νησιού.
Παραλίες
Ξεχωρίζουν ο Βρωμόλιθος, τα Αλιντα (η κοσμική πλαζ της Λέρου), αλλά
και ο Μπλεφούτης, οι Παναγιές, τα Δύο Λισκάρια (οπωσδήποτε να πάρετε ένα ούζο
στο ξύλινο καφενεδάκι), η Γούρνα και ο Ξηρόκαμπος. Η Αγία Κιουρά είναι επίσης
πανέμορφη. Αν πάτε για μπάνιο, επισκεφθείτε και την εκκλησία για να δείτε τις
αγιογραφίες που έχουν ζωγραφίσει οι πολιτικοί κρατούμενοι από την περίοδο της
χούντας. Ειδική αναφορά πρέπει να κάνουμε στην παραλία του Κρυφού, όπου πρόσβαση
έχει κανείς μόνο με σκάφος, εκτός και αν έχει διάθεση για πεζοπορία (ή και για
αναρρίχηση): Πεντακάθαρα, γαλάζια νερά, και μέσα από το βυθό να αναβλύζει πηγή
με παγωμένο νερό.
Η Λέρος αποτελεί μια έκπληξη για όποιον αποφασίσει να περάσει τις
διακοπές του εκεί. Είναι από τα πιο δαντελωτά νησιά του Αιγαίου, με πολλές ομορφιές
που αξίζει να τις ανακαλύψετε. Ένα νησί που έχει απ' όλα - και κυρίως τον δικό
του, προσωπικό χαρακτήρα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Δωδεκανήσου Α.Ε.
ΠΑΤΜΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΠΑΤΜΟΣ (Δήμος) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Κωμόπολη) ΛΕΡΟΣ
ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ (Παραλία) ΛΕΡΟΣ
ΒΡΟΜΟΛΙΘΟΣ (Παραλία) ΛΕΡΟΣ
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η Κάλυμνος είναι γνωστή ως το νησί των σφουγγαράδων, αφού εκεί άκμασε
μεγάλος σπoγγαλιευτικός στόλος. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξακολουθεί να ασχολείται
με την σπογγαλιεία. Η σημερινή πρωτεύουσα άρχισε να κτίζεται γύρω στο 1850 όταν
εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι της παλιάς πρωτεύουσας, του Χωριού,
το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες κάστρου χτισμένου από τους Ιωαννίτες Ιππότες.
ΛΕΡΟΣ (Λιμάνι) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΜΠΛΕΦΟΥΤΗΣ (Οικισμός) ΛΕΡΟΣ
ΞΗΡΟΚΑΜΠΟΣ (Χωριό) ΛΕΡΟΣ
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
