Εμφανίζονται 9 τίτλοι με αναζήτηση: Θρησκευτικές βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΗΠΕΙΡΟΣ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΚΟΝΙΤΣΑ (Κωμόπολη) ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Γεννήθηκε το 1790 μ.Χ. στην Κόνιτσα της Ηπείρου από γονείς Μωαμεθανούς. Ο πατέρας του Χασάν ήταν Δερβίσης (μουσουλμάνος) Ιερωμένος. Σε ηλικία 20 ετών ήλθε στα Ιωάννινα και έγινε κι αυτός Δερβίσης. Στη συνέχεια κατεβαίνει στην Αιτωλία και ζει στο Αγρίνιο. Βαπτίζεται Χριστιανός και νυμφεύεται. Για να μην δίνει στόχο εγκαθίσταται στις Φυτείες Ξηρομέρου, κάποια στιγμή συλλαμβάνεται και καλείται να αρνηθεί το Χριστό, ο Άγιος αρνείται και δηλώνει ότι θα πεθάνει Χριστιανός. Υφίσταται φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος κάτω από τον Πλάτανο που είναι κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου αποκεφαλίζεται στις 23 Σεπτεμβρίου 1814μ.Χ. σε ηλικία 23 ετών. Τα λείψανα του Αγίου, οι Χριστιανοί τα μετέφεραν κρυφά στην Ιερά Μονή Προυσιωτίσσης και τα τοποθέτησαν σε κρύπτη, πάνω από το παρεκκλήσιο. Τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βραχωρίτου απεκαλύφθησαν και ετέθησαν σε προσκύνηση πριν από λίγα χρόνια. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Σεπτεμβρίου.
ΜΕΤΣΟΒΟ (Κωμόπολη) ΙΩΑΝΝΙΝΑ
The two hundred years of constant attack by the Saracens, the Vikings, and the
Magyars, bringing in turn the Crusades, the fourth of which in 1204 so weakened
the Byzantine Empire that finally in 1453 the Ottoman Turks ran roughshod over
a once invincible Christian Empire. Pope Urban II's earnest dram of a unified
Christendom died with the Byzantine Empire, but he had the consolation of drawing
from the last of the crusades the unity of those who had been converted in prior
years. For the next two centuries the only thing that stood between European Christianity
and the Ottoman hordes was the weakened Byzantine Empire but for whom the light
of Jesus Christ would have been considerably dimmed, if not extinguished.
The brief life story of a humble layman of invincible Christian spirit
typifies the character of a small nation whose remarkable religious endurance
is surpassed only by their glorious history. This young's man name is known to
us as Nicholas the Neomartyr, who was born in the late sixteenth century in Metsov,
Epiros, Greece, at a time when more than two centuries of Ottoman oppression had
scarred the identity of the Greeks and to some extent their unswerving faith.
When his Christian parents had died, Nicholas found himself removed
from his village to be apprenticed as a baker in the employ of a wily Turk who
managed to draw the impressionable youth away from Christianity and live as a
Muslim. As he grew to manhood, however, he not only abandoned his employer but
returned to his home town and to Christianity. In abject penitence he sought out
the village priest to whom he confessed his despair in having so shabbily denied
the Savior, offering no excuse for his defection but pleading for the Lord's forgiveness.
A few hours with the kindly priest, whom he visited daily, brought the young man
the conviction that he had been forgiven, and he went about his way with more
than enough Christian spirit in his heart to make up for the lost years in Trikkala.
Nicholas turned t woodcutting, a labor in the great outdoors which
he much preferred to the baker's oven and which he developed to far greater profit.
He was thus engaged when he happened to meet his former employer who began to
ply him with questions which Nicholas answered in all honesty. Realizing that
he could take advantage of this turn of events, the crafty Turk offered to keep
secret the return of Nicholas to Christianity, which was grievous offense to the
Muslims, in exchange for a free supply of wood to meet the needs of the baker's
ovens. It was a small price to pay for one's live, the woodcutter was advised.
Aside from resenting the blackmailing attempt by his former employer,
Nicholas deplored the idea of sharing with his enemy an extorted secret which
was little better than disavowing the Messiah all over again. Making no bargain,
the young Christian made straight for his parish priest who was so concerned for
the safety of the woodcutter that he was advised to run away into obscurity. When
Nicholas was further advised that his staying meant sure death, unless under torture
he returned to Islam, he stated that if he were put to trial, he would die before
he would reject Christ.
The inevitable happened when Nicholas was seized on charges of treason,
among other things, and when the atrocities had run their course with no change
in the mutilated prisoner's heart, he was put to death by fire on 16 May 1617
when but twenty-six years old. The mortal remains of this loyal servant of the
Lord were recovered by a roofer who walled up the relics in a house he was helping
to build so there would be no further vilification of his memory.
A man named Melandros bought the house after beholding a shaft of
light beaming on the spot wherein the remains of Nicholas lay. Melandros had a
brother who was monk at the fabulous Monastery of Barlaam at Meteora to whom he
brought the precious remains he dug out of the walled area. Since then many miracles
have been attributed to Nicholas of Metsovo, who to this day abides in the spiritual
bastion of Barlaam, whose only access is by basket pulled aloft to dizzying heights
by hands daily clasped in prayer.
The text cited October 2004 from the URL below
ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΗΠΕΙΡΟΣ
ΦΩΤΙΚΗ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ
Marcus Diadochus. A short treatise, entitled ton makariou Markou tou Diadochou kata Areianon logos,
Beati Marci Diadochi Sermo contra Arianos, was published with a Latin version,
by Jo. Rudolph. Wetstenius, subjoined to his edition of Origen, De Oratione, 4to.
Basel, 1694, and was reprinted, with a new Latin version, in the Bibliotheca Patrum
of Galland, vol. v. p. 242. There has been considerable doubt as to the time and
place in which the author lived. Some have identified him, but without reason,
with Diadochus, bishop of Photice, in Epeirus Vetus (Photikes tes en tei palaiai
Epeiroi episkopos), who wrote a work on the ascetic life which is briefly described
by Photius (Bibl. cod. 201), and whom critics, on uncertain ground, assign to
the middle of the fifth century. But there is no ground for this identification,
as Diadochus of Photice does not appear to have been ever called Marcus. Others
suppose Marcus Diadochus to have been one of the two Egyptian bishops of the name
of Marcus, who were banished by the Arians during the patriarchate of George of
Cappadocia at Alexandria, and who, having been restored in the reign of Julian,
were present (A. D. 362) at a synod held at Alexandria, and are named in the heading
of the letter of Athanasius, usually cited as Tomus ad Antiochenos. (Comp. Athanas.
Apolog. de Fuga sua, c. 7.) Galland suggests that Marcus Diadochus may have been
one of two bishops of the name of Marcus, ordained by Alexander, the predecessor
of Athanasius, and who were banished by the Arians, one into the Oasis Magna in
Upper Egypt, and the other to the Oasis of Ammon (Athanas. Hist. Arianor. ad Monach.
c. 72); but we identify these with the two just mentioned. (Falric. Bibl. Graec.
vol. ix. p. 266, &c.; Cave, Hist. Litt. ad ann. 356, vol. i. p. 217; Galiand.
Bibioth. Putrum. Proleg. ad Vol. V. c. 14.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΓΙΡΟΜΕΡΙ (Χωριό) ΦΙΛΙΑΤΕΣ
1228 - 1334
Ιδρυτής και πρώτος κτίτωρ της Μονής είναι ο Όσιος Νείλος ο Εριχιώτης
(1228-1334) Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή, από την αυτοκρατορική γενιά των
Λασκάρεων. Έγινε μοναχός σε πολύ νεαρή ηλικία στην περίφημη Μονή των Ακοιμήτων
όπου από Νικόλαος μετονομάσθηκε Νείλος. Μετά από αρκετά χρόνια επισκέφθηκε για
προσκύνημα τα Ιεροσόλυμα.
Επιστρέφοντας συγκρούσθηκε με τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο,
για το επίμαχο τότε ζήτημα της ενώσεως Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας. Καταδικάστηκε
για τις θέσεις του και εγκαταλείφθηκε σε μια βάρκα στο πέλαγος για να χαθεί. Η
Θεία Πρόνοια τον οδήγησε στα παράλια του Αγίου
Όρους, στην Μονή των
Ιβήρων, όπου παρέμεινε για μια τριετία ως πορτάρης.
Γυρνώντας στην Κωνσταντινούπολη,
τιμήθηκε από το νέο Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο, όμως δεν έμεινε για πολύ
στη Βασιλεύουσα. Ξεκίνησε νέα πολυετή περιοδεία, κατά την οποία επισκέφθηκε πολλά
μέρη των Αγίων Τόπων, και στη συνέχεια περνώντας τα νησιά του Αιγαίου,
την Πελοπόννησο και την
Κέρκυρα έφτασε στην Αυλώνα
της Ηπείρου, όπου έμεινε για μερικά χρόνια.
Στη συνέχεια, μετά από πρόσκληση κατοίκων της Θεσπρωτίας, μετέβη νοτιώτερα,
στην περιοχή του Γηρομερίου, και εγκαταστάθηκε σε ένα παλαιό ασκητήριο, στη σπηλιά
ενός απότομου βράχου.
Σύντομα σχηματίστηκε γύρω του μικρή αδελφότητα ασκητών και κατόπιν
οράματος και αφού βρήκαν την εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, εγκαταστάθηκαν στο
απέναντι βουνό όπου έκτισαν τον πρώτο πυρήνα της Μονής
Μετά από αρκετά χρόνια ακόμη και σε βαθιά γεράματα, στην ηλικία των
106 ετών, ο Όσιος Νείλος παρέδωσε το πνεύμα του στις 2 Ιανουαρίου του έτους 1334,
αφού συνέταξε τη Διαθήκη του και όρισε το διάδοχό του. Το λείψανό του ενταφιάστηκε
σε μικρή απόσταση από τη Μονή και παραμένει μέχρι σήμερα εκεί, διότι όταν επεχείρησαν,
λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, την ανακομιδή του, κατά θεία παραχώρηση, κατέπεσε
ογκώδης βράχος και κάλυψε τον τάφο. Σήμερα, επάνω από τον τάφο του Οσίου Νείλου
υπάρχει μικρό παρεκκλήσι.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
