Πληροφορίες τοπωνυμίου

Σύμη

Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Αίγλη, Μεγαποντίς και αργότερα Σύμη, από την νύμφη Σύμη, σύζηγο του Ποσειδώνα. Από το νησί πέρασαν οι Λέλεγες, οι Ρόδιοι, οι Αργείοι, οι Λακεδεμόνιοι και αργότερα οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί για να ακολουθήσουν οι Ιωαννίτες Ιππότες και από το 1522 οι Τούρκοι. Οι Συμιακοί έγιναν γνωστοί ως ναυπηγοί, ψαράδες και σφουγγαράδες και έφεραν πλούτο και δόξα στο νησί. Στην Επανάσταση του 1821 πήρε ενεργά μέρος και από το 1912 περιήλθε κάτω από Ιταλική κατοχή. Στην Σύμη υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της παράδοσης των Δωδεκανήσων από τους Γερμανούς στους Συμμάχους (8 Μαρτίου 1945) και το νησί ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 1948.

Ιστοσελίδα Αναπτυξιακής Εταιρείας Δωδεκανήσου
• http://www.ando.gr/dimoi/simi/istoria.htm

  Στην εποχή του μύθου, διάφορες εκδοχές αναφέρονται από αρχαίους συγγραφείς για την ονομασία της Σύμης. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει πως απόκτησε το όνομα το νησί, από την νύμφη Σύμη με την οποία ζευγάρωσε ο Ποσειδώνας φέρνοντας στο κόσμο ένα αγόρι που το ονόμασαν Χθόνιο. Στη Σύμη έφτασε και ο Προμηθέας, αδελφός του Ατλαντα και δίδαξε πολλές τέχνες και τη μακροβιότητα. Ο Ευστάθιος αποδίδει το όνομα στη κόρη του Ιαλυσού και της Δωτίδας τη Σύμη, την οποίαν έκλεψε ο Γλαύκος και την έφερε στο νησί. Ο Γλαύκος ο οποίος θεωρείται ο πρώτος κάτοικος της Σύμης, ήταν δεινός κολυμβητής και ναυπηγός και τις ικανότητές του αυτές τις δίδαξε στους κατοίκους του νησιού. Θεωρείται ο κατασκευαστής του πλοίου της Αργοναυτικής εκστρατείας «Αργώ», το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες για την εκστρατεία τους στην Κολχίδα. Το νησί είχε και άλλα ονόματα όπως Καρική, Μεταποντίς, Αίγλη και Έλκουσα. Ο πρώτος βασιλιάς της Σύμης ήταν ο Νηρέας ο οποίος αναφέρεται από τον Όμηρο για τη συμμετοχή του στην εκστρατεία της Τροίας με 3 πλοία. Στο νησί υπήρχε κάποτε και ιερό του Ποσειδώνα.
  Από το νησί πέρασαν οι Λέλεγες, οι Ρόδιοι, οι Αργείοι, οι Λακεδαιμόνιοι και αργότερα οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί για να ακολουθήσουν οι Ιωαννίτες Ιππότες. Οι Συμιακοί έγιναν γνωστοί ως ναυπηγοί, ψαράδες και σφουγγαράδες και έφεραν πλούτο και δόξα στο νησί. Το 1460 κατάφεραν να αποκρούσουν τον πολυάριθμο στρατό των Τούρκων. Το 1522 κατέλαβαν τη Σύμη οι Τούρκοι αλλά οι Συμαίοι προσφέροντας δώρα στο Σουλτάνο, εξασφάλισαν σημαντικά προνόμια όπως αυτό της ελευθερίας στη θρησκευτική έκφραση και γλώσσα. Πρόοδος σημειώθηκε στα γράμματα και ιδρύθηκαν σχολεία όπως η Σχολή της Αγίας Μαρίνας (1756-1821).
  Στην Επανάσταση του 1821 πήρε ενεργά μέρος λόγω της ευημερίας στη ναυτιλία και στο εμπόριο. Η συμμετοχή τους, όμως, στην επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση ορισμένων προνομίων.
   Από το 1912 περιήλθε κάτω από Ιταλική κατοχή, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους κατοίκους. Η άλλοτε ευημερούσα Σύμη γνώρισε μέρες φτώχειας. Εκείνη την περίοδο έγινε και η αντικατάσταση των ιστιοφόρων με τα ατμοκίνητα πλοία, η σπογγαλιεία άρχισε να παρακμάζει ενώ ξεκίνησε και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, που οδήγησε σε μεγάλο κύμα μετανάστευσης.
  Το 1943 τελείωσε η Ιταλική κυριαρχία. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1944, οι Αγγλοι καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Σύμη, ενώ την ίδια ημέρα ανατινάχτηκε το Κάστρο της και όλη η γύρω από αυτό περιοχή.
  Στις 8 Μαϊου 1945 υπογράφηκε στη Σύμη η παράδοση των Δωδεκανήσων από τους Γερμανούς, ενώ την 1η Απριλίου του 1947, η Βρετανική Στρατιωτική Διοίκηση παρέδωσε καθήκοντα στην Ελληνική Διοίκηση.
  Τέλος, στις 7 Μαρτίου 1948 στη Σύμη υπεγράφη το Πρωτόκολλο Ενσωμάτωσης και παράδοσης όλων των νησιών της Δωδεκανήσου στο Ελληνικό κράτος - στη μητέρα Ελλάδα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σύμης

• http://www.symisland.com/main.php?id=istoria (2 φωτ.)

  Η ιστορία του νησιού ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους, από την μυθολογία. Η αρχαία ονομασία της ήταν Αίγλη, Μεταποντίς και Καρική. Πρώτοι κάτοικοι του νησιού θεωρούνται οι Κάρες και ο Λέλεγες.
  Η Σύμη αναφέρεται στην Ιλιάδα, στον πόλεμο της Τροίας στον οποίο συμμετείχε ο βασιλιάς της Νιρέας με τρία ποία. Ο Ηρόδοτος την αναφέρει σαν μέλος της Δωρικής Εξάπολης. Από το 480 η Σύμη ανήκει στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
  Στην Ρωμαϊκή και την Βυζαντινή εποχή, η τύχη της είναι στενά συνδεδεμένη με της Ρόδου.
  Από το 1309 αρχίζει μια περίοδος ευημερίας για το νησί με την ανάπτυξη της ναυτιλίας, του εμπορίου, της σπογγαλιείας, της ναυπηγικής και των τεχνών. Αυτήν την περίοδο αρχίζει και η οικιστική ανάπτυξή της, η ομορφιά της οποία διατηρείται μέχρι σήμερα. Τα σπίτια άρχισαν να απλώνονται και έξω από το κάστρο αλλά συγχρόνως να εγκαταλείπονται και παλαιοί οικισμοί της. Την ίδια εποχή κτίζονται και οι περισσότερες εκκλησίες της.
  Το 1457 και 1485 αποκρούουν τουρκικές επιθέσεις. Το 1522, βλέποντας την ματαιότητα της αντίστασης και προσπαθώντας να διασώσουν όσα περισσότερα μπορούν, προσφέρουν δώρα στον σουλτάνο και καταφέρνουν να τους παραχωρηθούν πολλά προνόμια. Έτσι έχουν την ελευθερία της θρησκείας και της γλώσσας, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών. Εκτός αυτού τους παραχωρείται και το προνόμιο της σπογγαλιείας σε όλες τις θάλασσες της τουρκικής αυτοκρατορίας.
  Συμμετείχε στην απελευθέρωση του έθνους και ενίσχυε οικονομικά τον ελληνικό στόλο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, εκτός των έκτακτων εισφορών στους Μπουμπουλίνα, Μιαούλη, Θέμελη και άλλους.
  Το 1832 η Σύμη επανέρχεται στην τουρκική κυριαρχία, και αντιδρά με κάθε τρόπο: το 1869 στην απόπειρα κατάργησης των προνομίων, το 1875 και 1885 στην απογραφή των κατοίκων, το 1908 στην δεύτερη απόπειρα κατάργησης προνομίων, μια και ότι κέρδιζε η Σύμη από τον αγώνα της για την διατήρηση των προνομίων, αποτελούσε κέρδος και για τα άλλα νησιά.
  Τον 1912 την τουρκική διαδέχεται η ιταλική κυριαρχία, η οποία και κράτησε μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα που έγινε κι η ανατίναξη του κάστρου της και των γύρω συνοικιών. Στις 8 Μαϊου 1945 υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου και στις 7 Μαρτίου 1948 γίνεται η ενσωμάτωση με το ελληνικό κράτος.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Σύμης.