Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 202) τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΔΡΥΟΣ (Χωριό) ΠΑΡΟΣ
Σήμερα είναι ένας από τους πιο γραφικούς παραλιακούς οικισμούς του
νησιού. Ομως η ιστορία του είναι μεγάλη, καθώς ξεκινάει από την αρχαιότητα (νεώσοικοι,
Πυργάκι) και κορυφώνεται
την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Εδώ συγκεντρώνονταν τα πλοία απ’ όλο το Αιγαίο,
για να καταβάλουν στον Καπουδάν πασά τον ετήσιο φόρο. Εδώ αγκυροβολούσαν ευρωπαϊκά
πλοία για να ανεφοδιαστούν με νερό, που ήταν άφθονο στο χωριό. Ακόμη έχει στέρνες.
Το 1652 έγινε μεγάλη ναυμαχία, κατά την οποία ο ενετικός στόλος νίκησε
τον τουρκικό.
Λένε ότι ο Δρυός αποτέλεσε και αγαπημένο θέρετρο των Τσάρων, οι οποίοι
κατέβαιναν στην παραλία με την άμαξά τους μέσα από την οδό των ερώτων με τις πικροδάφνες
στο πλάι.
Το κείμενο παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Πάρου (2003)
ΚΑΡΠΑΘΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Το τελευταίο νησί στο Ν.Α. άκρο της Μεσογείου, το πιο μακρινό σύνορο
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υψώνεται αγέρωχα ορεινή ανάμεσα στην Κρήτη
και τη Ρόδο καταμεσίς στο
Καρπάθιο Πέλαγος. Η ιστορία
της Κραπάθου, όπως είναι το όνομα του νησιού κατά τον Όμηρο, είναι αρχαιότατη.
Αυτό αποδεικνύουν οι μινωικοί και μυκηναϊκοί τάφοι και οικισμοί της β χιλιετίας
που μπορεί κάποιος να επισκεφτεί σε διάφορα σημεία του νησιού. Το 1000 π.Χ. το
νησί κατακτούν οι Δωριείς. Στα κλασσικά και ελληνιστικά χρόνια η Κάρπαθος ακολουθεί
την ταραγμένη ιστορία ολόκληρης της Ελλάδας.
Το 42 π.Χ. υποδουλώνεται στους Ρωμαίους και αργότερα περνά στη Βυζαντινή κυριαρχία.
Με την επανάσταση του 1821 απελευθερώνεται και το 1830 αποδίδεται ξανά στους Τούρκους
βάσει συνθήκης. Το 1912 κατακτάται από τους Ιταλούς και παραμένει στην εξουσία
τους μέχρι τον 1947, οπότε και ενσωματώνεται με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δημοτικού Οργανισμού
Τουρισμού Καρπάθου.
ΣΙΦΝΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Σαν προέκταση του Νεολιθικού, ο Κυκλαδικός Πολιτισμός αρχίζει περί
το 3200 π.Χ. και αναπτύσσεται για 1200 χρόνια σε τρεις φάσεις: την Αρχαία, τη
Μέση και την Ύστερη. Την παρουσία των Κυκλαδίτικων μηχανουργών, ναυπηγών και ναυτικών,
διαδέχονται ο Μινωικός και αργότερα ο Μυκηναϊκός πολιτισμός.
Η Σίφνος, μια σημαντική οντότητα της αρχαιότητας, έδωσε πολλά που
παραμένουν ανεξιχνίαστα και, αν κρίνουμε από το ανεπανάληπτο κάλλος των γλυπτών
του θησαυρού των Σιφνίων, θ’ άξιζε να ερευνηθούν.
Στην αρχαιότητα η Σίφνος γνώρισε μεγάλη οικονομική ευμάρεια εξαιτίας
των μεταλλείων χρυσού και αργύρου που βρίσκονταν στο νησί. Στην αρχή κατοικήθηκε
από Κάρες και Φοίνικες και τότε ονομαζόταν "Ακίς" ή "Μερόπια".
Αργότερα ονομάστηκε "Μίνωα" από τους Μίνωες που την κατοίκησαν. Στους
νεώτερους χρόνους κατοικήθηκε από τους Ίωνες όπου και γνώρισε μεγάλη άνθιση, η
οποία αποδεικνύεται από τον περίφημο θησαυρό των Σιφνίων, ο οποίος είναι σήμερα
ένα από τα σημαντικά εκθέματα του Μουσείου
των Δελφών. Προϊστορικά μνημεία υπάρχουν στο Καλαμίτσι, στον Αγιο Ανδρέα και
στον Αγιο Νικήτα.
Η Σίφνος πήρε μέρος στους Περσικούς Πολέμους και αργότερα έγινε μέλος
της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Την Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο, όπως και όλα τα
νησιά των Κυκλάδων, κατακτήθηκε
από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και κατά τη Βυζαντινή περίοδο ανήκε στο "Θέμα"
του Αιγαίου. Μεταξύ του 1207 και 1269 υπαγόταν στο Βενετικό Δουκάτο της Νάξου.
Το 1537 λεηλατήθηκε από τον Μπαρμπαρόσα, αλλά μόλις το 1617 κατακτήθηκε από τους
Τούρκους. Μέχρι τότε διοικείτο από τη δυναστεία των Γοζαδίνων. Η Σίφνος είχε ενεργό
συμμετοχή στην επανάσταση του 1821 κι απελευθερώθηκε το 1836, όπως όλα τα άλλα
νησιά των Κυκλάδων.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
των κοινοτήτων Απολλωνίας
και Αρτεμώνα.
ΣΥΜΗ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η ιστορία του νησιού ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους, από την μυθολογία.
Η αρχαία ονομασία της ήταν Αίγλη, Μεταποντίς και Καρική. Πρώτοι κάτοικοι του νησιού
θεωρούνται οι Κάρες και ο Λέλεγες.
Η Σύμη αναφέρεται στην Ιλιάδα, στον πόλεμο της Τροίας
στον οποίο συμμετείχε ο βασιλιάς της Νιρέας με τρία ποία. Ο Ηρόδοτος την αναφέρει
σαν μέλος της Δωρικής Εξάπολης. Από το 480 η Σύμη ανήκει στην Αθηναϊκή Συμμαχία.
Στην Ρωμαϊκή και την Βυζαντινή εποχή, η τύχη της είναι στενά συνδεδεμένη
με της Ρόδου.
Από το 1309 αρχίζει μια περίοδος ευημερίας για το νησί με την ανάπτυξη
της ναυτιλίας, του εμπορίου, της σπογγαλιείας, της ναυπηγικής και των τεχνών.
Αυτήν την περίοδο αρχίζει και η οικιστική ανάπτυξή της, η ομορφιά της οποία διατηρείται
μέχρι σήμερα. Τα σπίτια άρχισαν να απλώνονται και έξω από το κάστρο αλλά συγχρόνως
να εγκαταλείπονται και παλαιοί οικισμοί της. Την ίδια εποχή κτίζονται και οι περισσότερες
εκκλησίες της.
Το 1457 και 1485 αποκρούουν τουρκικές επιθέσεις. Το 1522, βλέποντας
την ματαιότητα της αντίστασης και προσπαθώντας να διασώσουν όσα περισσότερα μπορούν,
προσφέρουν δώρα στον σουλτάνο και καταφέρνουν να τους παραχωρηθούν πολλά προνόμια.
Έτσι έχουν την ελευθερία της θρησκείας και της γλώσσας, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη
των γραμμάτων και των τεχνών. Εκτός αυτού τους παραχωρείται και το προνόμιο της
σπογγαλιείας σε όλες τις θάλασσες της τουρκικής αυτοκρατορίας.
Συμμετείχε στην απελευθέρωση του έθνους και ενίσχυε οικονομικά τον
ελληνικό στόλο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, εκτός των έκτακτων εισφορών στους
Μπουμπουλίνα, Μιαούλη, Θέμελη και άλλους.
Το 1832 η Σύμη επανέρχεται στην τουρκική κυριαρχία, και αντιδρά με
κάθε τρόπο: το 1869 στην απόπειρα κατάργησης των προνομίων, το 1875 και 1885 στην
απογραφή των κατοίκων, το 1908 στην δεύτερη απόπειρα κατάργησης προνομίων, μια
και ότι κέρδιζε η Σύμη από τον αγώνα της για την διατήρηση των προνομίων, αποτελούσε
κέρδος και για τα άλλα νησιά.
Τον 1912 την τουρκική διαδέχεται η ιταλική κυριαρχία, η οποία και
κράτησε μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα που έγινε κι η ανατίναξη του κάστρου
της και των γύρω συνοικιών. Στις 8 Μαϊου 1945 υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης
της Δωδεκανήσου και στις
7 Μαρτίου 1948 γίνεται η ενσωμάτωση με το ελληνικό κράτος.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σύμης.
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Οι ελάχιστες μνείες των συγγραφέων και οι περισσότερες και ευγλωττότερες
επιγραφές μας δείχνουν ότι η Αστυπαλιά ήταν γνωστή και ονομαστή από τους αρχαίους
ιστορικούς χρόνους. Παλαιότεροι κάτοικοί της φέρονται οι Κάρες που την ονόμαζαν
Πύρρα για το κοκκινωπό χρώμα του εδάφους της. Για αιώνες το νησί ανήκει στο μεγάλο
ναυτικό κράτος του Μίνωα κι αργότερα δέχεται Αχαιούς αποίκους, προερχόμενους κατά
μια μαρτυρία από τα Μέγαρα και κατ' άλλη από την Επίδαυρο.
Και μόνο από τη γλώσσα βλέπουμε ότι το νησί συγκαταλέγεται στην μεγάλη
δωρική οικογένεια. Στα μετά τους περσικούς πολέμους χρόνια η Αστυπάλαια ανήκει
στην αθηναϊκή συμμαχία, όπως προκύπτει από τους φορολογικούς καταλόγους των Αθηνών.
Η θέση της ευλίμενης Αστυπαλιάς στο Αιγαίο προκάλεσε ενωρίς το ενδιαφέρον
των Ρωμαίων κι η συμμαχία ανάμεσα στον δήμο της νήσου και στη ρωμαϊκή σύγκλητο
κράτησε αιώνες, αφού οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την Αστυπαλιά ως ορμητήριο για
την αντιμετώπιση των πειρατών του Αιγαίου, δίνοντας ταυτόχρονα στους κατοίκους
εσωτερική αυτονομία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, η
Αστυπάλαια δόθηκε, το 1207, στον Ιωάννη Κιρίνι, ένα Βενετό ευγενή και τυχοδιώκτη.
Από τότε και επί 4 αιώνες - με ένα διάλειμμα 64 χρόνων (1269-1333) κατά το οποίο
την ανακατέλαβαν οι Βυζαντινοί - το νησί υπήρξε φέουδο του οίκου των Κιρίνι που
κατείχαν επιπλέον την Τήνο και τη Μύκονο. Το 1341 ύστερα από μια άγρια επιδρομή
του Εμίρη του Αϊδίνιου, Ομάρ Μπέη Μορβασάν, το νησί ερημώθηκε και έμεινε ακατοίκητο
για 72 χρόνια. Το 1413 ο Ιωάννης Δ' Κιρίνι προσπάθησε να εγκαταστήσει αποίκους
και να ιδρύσει νέα πόλη στη θέση της παλιάς, την οποία ονόμασε Αστυνέα. Η προσπάθειά
του αυτή όμως δεν πέτυχε γιατί δεν τον ακολούθησαν αρκετοί κάτοικοι. Αργότερα
άρχισε η εγκατάσταση νέων αποίκων και τότε ξανακτίστηκε η Αστυπάλαια. Στις 2 Οκτωβρίου
1540 την κατέλαβαν οι Τούρκοι και την περιέλαβαν στα "Δώδεκα προνομιούχα
νησιά του Αιγαίου". Το 1821 η Αστυπάλαια προσχώρησε πρόθυμα στην Επανάσταση.
Το 1830 στη διάσκεψη του Λονδίνου, που χάραξε τα όρια του νέου Ελληνικού Κράτους,
το νησί παρέμεινε στη κατοχή της Τουρκίας μέχρι το 1912, οπότε και κατελήφθη από
τους Ιταλούς. Η ιταλική κατοχή κράτησε μέχρι το 1943, και το 1947 η Αστυπάλαια
δόθηκε στην Ελλάδα μαζί με όλα τα Δωδεκάνησα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Δωδεκανήσου Α.Ε.
ΜΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Dialogus (dialogos). A dialogue. As a form of literary composition, apart from its purely dramatic use, the dialogue plays an important part in the history of Greek and Roman letters. The vividness and pungency of rapid question and reply were fully appreciated by the earliest writers. The Homeric poems abound in passages whose great dramatic force is due to the use of this form. Herodotus continually employs it to give picturesqueness and life to his narrative; and this is true even of Thucydides, in whose history the so-called Melian dialogue at the close of the fifth book
The next summer Alcibiades sailed with twenty ships to Argos and seized the suspected persons still left of the Lacedaemonian faction to the number of three hundred, whom the Athenians forthwith lodged in the neighboring islands of their empire. The Athenians also made an expedition against the isle of Melos with thirty ships of their own, six Chian, and two Lesbian vessels, sixteen hundred heavy infantry, three hundred archers, and twenty mounted archers from Athens, and about fifteen hundred heavy infantry from the allies and the islanders. The Melians are a colony of Lacedaemon that would not submit to the Athenians like the other islanders, and at first remained neutral and took no part in the struggle, but afterwards upon the Athenians using violence and plundering their territory, assumed an attitude of open hostility. Cleomedes, son of Lycomedes, and Tisias, son of Tisimachus, the generals, encamping in their territory with the above armament, before doing any harm to their land, sent envoys to negotiate. These the Melians did not bring before the people, but bade them state the object of their mission to the magistrates and the few; upon which the Athenian envoys spoke as follows:--
The Melian Dialogue
This extract is from: Thucydides. The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910). Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Thucydides and the Ancient Simplicity: the Limits of Political Realism, by Gregory Crane, Department of Classics, Tufts University
ΠΑΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
After the Persian disaster at Marathon, the reputation of Miltiades,
already great at Athens, very much increased. He asked the Athenians for seventy
ships, an army, and money, not revealing against what country he would lead them,
but saying that he would make them rich if they followed him; he would bring them
to a country from which they could easily carry away an abundance of gold; so
he said when he asked for the ships. The Athenians were induced by these promises
and granted his request.
Miltiades took his army and sailed for Paros, on the pretext that
the Parians had brought this on themselves by first sending triremes with the
Persian fleet to Marathon. Such was the pretext of his argument, but he had a
grudge against the Parians because Lysagoras son of Tisias, a man of Parian descent,
had slandered him to Hydarnes the Persian. When he reached his voyage's destination,
Miltiades with his army drove the Parians inside their walls and besieged them;
he sent in a herald and demanded a hundred talents, saying that if they did not
give it to him, his army would not return home before it had stormed their city.
The Parians had no intention of giving Miltiades any money at all, and they contrived
how to defend their city. They did this by building their wall at night to double
its former height where it was most assailable, and also by other devices.
All the Greeks tell the same story up to this point; after this the
Parians themselves say that the following happened: as Miltiades was in a quandary,
a captive woman named Timo, Parian by birth and an under-priestess of the goddesses
of the dead, came to talk with him. Coming before Miltiades, she advised him,
if taking Paros was very important to him, to do whatever she suggested. Then,
following her advice, he passed through to the hill in front of the city and jumped
over the fence of the precinct of Demeter the Lawgiver, since he was unable to
open the door. After leaping over, he went to the shrine, whether to move something
that should not be moved, or with some other intention. When he was right at the
doors, he was immediately seized with panic and hurried back by the same route;
leaping down from the wall he twisted his thigh, but some say he hit his knee.
So Miltiades sailed back home in a sorry condition, neither bringing
money for the Athenians nor having won Paros; he had besieged the town for twenty-six
days and ravaged the island. The Parians learned that Timo the under-priestess
of the goddesses had been Miltiades' guide and desired to punish her for this.
Since they now had respite from the siege, they sent messengers to Delphi to ask
if they should put the under-priestess to death for guiding their enemies to the
capture of her native country, and for revealing to Miltiades the rites that no
male should know. But the Pythian priestess forbade them, saying that Timo was
not responsible: Miltiades was doomed to make a bad end, and an apparition had
led him in these evils.
Such was the priestess' reply to the Parians. The Athenians had much
to say about Miltiades on his return from Paros, especially Xanthippus son of
Ariphron, who prosecuted Miltiades before the people for deceiving the Athenians
and called for the death penalty. Miltiades was present but could not speak in
his own defense, since his thigh was festering; he was laid before the court on
a couch, and his friends spoke for him, often mentioning the fight at Marathon
and the conquest of Lemnos: how Miltiades had punished the Pelasgians and taken
Lemnos, delivering it to the Athenians. The people took his side as far as not
condemning him to death, but they fined him fifty talents for his wrongdoing.
Miltiades later died of gangrene and rot in his thigh, and the fifty talents were
paid by his son Cimon.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΑΝΔΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
In this area (Chalkidiki) there were five cities, of which some were Greek, being colonies from Andros
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
It is said that Chionis also took part in the expedition of Battus of Thera, helped him to found Cyrene and to reduce the neighboring Libyans.
ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Το 1207, την Αντίπαρο κατέλαβε ο ανιψιός του δόγη της Βενετίας Ερρίκου
Δάνδολου, Μάρκος Α Σανούδος, ο οποίος μετέσχε στην Δ Σταυροφορία και ήταν από
τους πρωτοστάτες της εκτροπής της από τον αρχικό της στόχο, εκτροπής που είχε
ως αποτέλεσμα την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Μάρκος Σανούδος κατέλαβε,
με την έγκριση της Βενετίας, τις Κυκλάδες, τις Σποράδες και άλλη νησιά του Αιγαίου,
ιδρύοντας το Δουκάτο του Αιγαίου Πελάγους με έδρα τη Νάξο. Η Αντίπαρος έμεινε
υπό την κυριαρχία του οίκου των Σανούδων μέχρι το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα,
οπότε πέρασε στα χέρια του οίκου Σομμαρίπα με το γάμο της Μαρίας Σανούδου, κυρίας
της Ανδρου, Νάξου και Αντιπάρου, με τον Γάσπαρι Σομμαρίπα. Στις αρχές του 15ου
αιώνα η Αντίπαρος ήταν πυκνοκατοικημένη - είναι γνωστό πως παρείχε στις γαλέρες
του δούκα της Νάξου 30 ναύτες.
Αργότερα όμως, ως αποτέλεσμα πειρατικών επιδρομών, ερημώθηκε τελείως.
Ο Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, Φλωρεντινός κληρικός του 15ου αιώνα και από τους
πρώτους ελληνολάτρες περιηγητές της χώρας μας, αναφέρει στο έργο του «Το Βιβλίο
των Νησιών του Αιγαίου» πως στην Αντίπαρο υπήρχαν πολύ λίγοι κάτοικοι που ασχολούνταν
με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Αναφέρει ακόμη πως το νησί ήταν γεμάτο αετούς
και γεράκια.
Το 1440, ο άρχοντας της Πάρου και της Ανδρου Κρουσσίνος Α Σομμαρίπας
δίνει την Αντίπαρο ως προίκα στην κόρη του Φραντζέσκα που παντρεύεται τον Λεονάρντο
Λορεντάνο. Ετσι, η Αντίπαρος αποσπάται από την κυριαρχία του δούκα της Νάξου και
περιέρχεται στην ισχυρή βενετική οικογένεια των Λορεντάνο. Ο Λεονάρντο Λορεντάνο
με δικά του έξοδα μετέφερε στην Αντίπαρο καλλιεργητές και έχτισε το περίφημο κάστρο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
Οι κάτοικοι της Αντιπάρου ήταν μεταξύ των πρώτων από τις Κυκλάδες
που πήραν μέρος στην Ελληνική Επανάσταση. Το 1823 συζητήθηκε, χωρίς όμως να δοθεί
συνέχεια, η παραχώρηση έναντι χρημάτων της Αντιπάρου, μαζί με την Πάρο, τη Νάξο
και τη Σίφνο, στους Ιωαννίτες Ιππότες. Το νησί έγινε και επίσημα τμήμα ελληνικού
κράτους με τα Πρωτόκολλα του Λονδίνου στις 3.2.1830 και 18.8.1832.
Αλλά και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αντίπαρος πήρε ενεργό μέρος
στην Αντίσταση κατά των Γερμανών. Είχε μετατραπεί σε μυστική βάση των Συμμάχων
και είναι πολύ γνωστή η ιστορία του Β Παγκοσμίου Πολέμου η «Επιχείρηση Αντίπαρος»
με επακόλουθα συλλήψεις και εκτελέσεις Ελλήνων πατριωτών και Συμμάχων.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
ΡΟΔΟΣ (Αρχαία πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
The present city was founded at the time of the Peloponnesian War by the same architect, as they say, who founded the Peiraeus.
...Also the inhabitants of the island of Rhodes left the cities of Ielysus, Lindus, and Cameirus and settled in one city, that which is now called Rhodes.
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Γιος του Αυτεσίωνα από την Θήβα, ίδρυσε αποικία στο νησί Καλλίστη που μετά πήρε το όνομά του.
. . . the sons of Aristodemus were Procles and Eurysthenes, and although they were twins they were bitter enemies. Their enmity reached a high pitch, but nevertheless they combined to help Theras, the son of Autesion and the brother of their mother Argeia and their guardian as well, to found a colony. This colony Theras was dispatching to the island that was then called Calliste, and he hoped that the descendants of Membliarus would of their own accord give up the kingship to him. This as a matter of fact they did,taking into account that the family of Theras went back to Cadmus himself, while they were only descendants of Membliarus, who was a man of the people whom Cadmus left in the island to be the leader of the settlers. And Theras changed the name of the island, renaming it after himself, and even at the present day the people of Thera every year offer to him as their founder the sacrifices that are given to a hero.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
A Spartan who colonized and gave name to the island of Thera.
ΔΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Of this design you will find that Caius Verres was not only a partaker, but was even the chief instigator. [46] He came to Delos. There from that most holy temple of Apollo he privately took away by night the most beautiful and ancient statues, and took care that they were all placed on board his own transport. The next day, when the inhabitants of Delos saw their temple plundered, they were very indignant. For the holiness and antiquity of that temple is so great in their eyes, that they believe that Apollo himself was born in that place. However, they did not dare to say one word about it, lest haply Dolabella (praetor urbanus) himself might be concerned in the business.
Now although Delos had become so famous, yet the razing of Corinth to the ground by the Romans increased its fame still more; for the importers changed their business to Delos because they were attracted both by the immunity which the temple enjoyed and by the convenient situation of the harbor; for it is happily situated for those who are sailing from Italy and Greece to Asia. The general festival is a kind of commercial affair, and it was frequented by Romans more than by any other people, even when Corinth was still in existence. And when the Athenians took the island they at the same time took good care of the importers as well as of the religious rites. But when the generals of Mithridates, and the tyrant who caused it to revolt, visited Delos, they completely ruined it, and when the Romans again got the island, alter the king withdrew to his homeland, it was desolate; and it has remained in an impoverished condition until the present time. It is now held by the Athenians.
This extract is from: The Geography of Strabo (ed. H. L. Jones, 1924), Cambridge. Harvard University Press. Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
After doubling the point of Malea and proceeding a hundred stades, you reach a place on the coast within the frontier of the Boeatae, which is sacred to Apollo and called Epidelium. For the wooden image which is now here, once stood in Delos. Delos was then a Greek market, and seemed to offer security to traders on account of the god; but as the place was unfortified and the inhabitants unarmed, Menophanes, an officer of Mithridates, attacked it with a fleet, to show his contempt for the god, or acting on the orders of Mithridates; for to a man whose object is gain what is sacred is of less account than what is profitable.This Menophanes put to death the foreigners residing there and the Delians themselves, and after plundering much property belonging to the traders and all the offerings, and also carrying women and children away as slaves, he razed Delos itself to the ground. As it was being sacked and pillaged, one of the barbarians wantonly flung this image into the sea; but the wave took it and brought it to land here in the country of the Boeatae. For this reason they call the place Epidelium. But neither Menophanes nor Mithridates himself escaped the wrath of the god. Menophanes, as he was putting to sea after the sack of Delos was sunk at once by those of the merchants who had escaped; for they lay in wait for him in ships. The god caused Mithridates at a later date to lay hands upon himself, when his empire had been destroyed and he himself was being hunted on all sides by the Romans. There are some who say that he obtained a violent death as a favour at the hands of one of his mercenaries. This was the reward of their impiety.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΚΩΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Περί το 411 π.Χ., η Κως είχε γκρεμιστεί συθέμελα από ισχυρό σεισμό, το μεγαλύτερο απ' όσους θυμόμαστε όπως γράφει ο Θουκυδίδης και οι κάτοικοί της είχαν καταφύγει στα βουνά. Ο Λακεδαιμόνιος Αστύοχος που περνούσε από κεί με μερικά πλοία λεηλάτησε πλήρως το νησί, αφήνοντας πίσω μόνο τους ελεύθερους πολίτες που δεν εξανδραπόδισε.
The cities of Lycia and of Caria, along with Cos and Rhodes, were overthrown by a violent earthquake that smote them. These cities also were restored by the emperor Antoninus, who was keenly anxious to rebuild them, and devoted vast sums to this task.
ΜΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
This year (424 BC) the Athenians chose as general Nicias, the son of Niceratus, and assigning to him sixty triremes and three thousand hoplites, they ordered him to plunder the allies of the Lacedaemonians. He sailed to Melos as the first place, where he ravaged their territory and for a number of days laid siege to the city.
(Perseus Project - Diodorus Siculus, Library 12.65.1)
The Athenians under the command of Nicias seized two cities, Cythera and Nisaea ; and they reduced Melos (416 BC) by siege, slew all the males from the youth upward, and sold into slavery the children and women.
(Perseus Project - Diodorus Siculus, Library 12.80.5)
In 416 an Athenian force beseiged the tiny city-state on the island of Melos situated in the Mediterranean south of the Peloponnese, a community sympathetic to Sparta that had taken no active part in the war, although it may have made a monetary contribution to the Spartan war effort. In any case, that Athens considered Melos an enemy had been made clear earlier when Nicias had led an unsuccessful attack on the island in 426. Now once again Athens in 416 demanded that Melos support its alliance voluntarily or face destruction, but the Melians refused to submit despite the overwhelming superiority of Athenian force. When Melos eventually had to surrender to the beseiging army, its men were killed and its women and children sold into slavery. An Athenian community was then established on the island. Thucydides portrays Athenian motives in the affair of Melos as concerned exclusively with the amoral politics of the use of force, while the Melians he shows as relying on a concept of justice to govern relations between states. He represents the leaders of the opposing sides as participating in a private meeting to discuss their views of what issues are at stake. This passage in his history, called the Melian Dialogue, offers a chillingly realistic insight into the clash between ethics and power in international politics.
This text is from: Thomas Martin's An Overview of Classical Greek History from Homer to Alexander, Yale University Press. Cited Sep 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΝΑΞΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
...When these appointed generals on their way from the king reached the Aleian
plain in Cilicia, bringing with them a great and well-furnished army, they camped
there and were overtaken by all the fleet that was assigned to each; there also
arrived the transports for horses, which in the previous year Darius had bidden
his tributary subjects to make ready. Having loaded the horses into these, and
embarked the land army in the ships, they sailed to Ionia with six hundred triremes.
From there they held their course not by the mainland and straight towards the
Hellespont and Thrace, but setting forth from Samos they sailed by the Icarian
sea and from island to island; this, to my thinking, was because they feared above
all the voyage around Athos, seeing that in the previous year they had come to
great disaster by holding their course that way; moreover, Naxos was still unconquered
and constrained them.
When they approached Naxos from the Icarian sea and came to land (for
it was Naxos which the Persians intended to attack first), the Naxians, remembering
what had happened before,fled away to the mountains instead of waiting for them.
The Persians enslaved all of them that they caught, and burnt their temples and
their city. After doing this, they set sail for the other islands.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΡΟΔΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Ο σεισμός που κατέστρεψε τη Ρόδο περί το 226 π.Χ. μεταξύ των άλλων καταστροφών τσάκισε στα γόνατα και τον περίφημο κολοσσό ύψους 32 μ. και τον ξάπλωσε στο έδαφος. Σημαντική βοήθεια ήρθε τότε στη Ρόδο από διάφορα σημεία: ο Ιέρων των Συρακουσών έστειλε έξι τάλαντα αργύρου (περίπου 155 κιλά) και αργυρούς λέβητες για την ανοικοδόμηση του τείχους, παρείχε δε ατέλεια στα πλοία της Ρόδου.
The cities of Lycia and of Caria, along with Cos and Rhodes, were overthrown by a violent earthquake that smote them. These cities also were restored by the emperor Antoninus, who was keenly anxious to rebuild them, and devoted vast sums to this task.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΣΙΦΝΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
When the Lacedaemonians were about to abandon them, the Samians who had brought an army against Polycrates sailed away too, and went to Siphnus; for they were in need of money; and the Siphnians were at this time very prosperous and the richest of the islanders, because of the gold and silver mines on the island. They were so wealthy that the treasure dedicated by them at Delphi, which is as rich as any there, was made from a tenth of their income; and they divided among themselves each year's income. Now when they were putting together the treasure they inquired of the oracle if their present prosperity was likely to last long; whereupon the priestess gave them this answer:
"When the prytaneum on Siphnus becomes white
And white-browed the market, then indeed a shrewd man is wanted
Beware a wooden force and a red herald."
At this time the market-place and town-hall of Siphnus were adorned with Parian marble.
They could not understand this oracle either when it was spoken or at the time of the Samians' coming. As soon as the Samians put in at Siphnus, they sent ambassadors to the town in one of their ships; now in ancient times all ships were painted with vermilion; and this was what was meant by the warning given by the priestess to the Siphnians, to beware a wooden force and a red herald. The messengers, then, demanded from the Siphnians a loan of ten talents; when the Siphnians refused them, the Samians set about ravaging their lands. Hearing this the Siphnians came out at once to drive them off, but they were defeated in battle, and many of them were cut off from their town by the Samians; who presently exacted from them a hundred talents.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΔΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
The next summer the truce for a year ended, after lasting until the Pythian games. During the armistice the Athenians expelled the Delians from Delos, concluding that they must have been polluted by some old offense at the time of their consecration, and that this had been the omission in the previous purification of the island, which as I have related, had been thought to have been duly accomplished by the removal of the graves of the dead. The Delians had Atramyttium in Asia given them by Pharnaces, and settled there as they removed from Delos.
This extract is from: Thucydides. The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910). Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΚΥΘΝΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Fugitive Dryopes were believed to have emigrated from Cythnus, a small island among the Cyclades, to Cyprus
ΑΝΔΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
17/5/1790
Μεταξύ Λάμπρου Κατσώνη (9 πλοία) και Τούρκων σε βοήθεια των οποίων είχαν έρθει και οι Αλγερινοί (σύνολο 27 πλοία). Παρά τις μεγάλες απώλειες του εχθρού ο Κατσώνης έχασε 4 πλοία και την ναυαρχίδα του «Αθηνά του Αρκτου» κει αναγκάστηκε να αναστείλει τις επιχειρήσεις του. Ο λαός έφτιαξε την παροιμιώδη φράση: Σαν σ' αρέσει Μπάρμπα Λάμπρο ξαναπέρνα από την Ανδρο.
ΝΑΞΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
With regard to the fighting of the land forces, such was the issue.
At sea about the same time occurred a great naval battle between Naxos and Paros,
of which the cause was as follows. Pollis, the admiral of the Lacedaemonians,
learning that a large shipment of grain was on its way to Athens in freighters,
lay in wait watching for the grain fleet as it put in to port, intending to attack
the freighters. The Athenian people, being informed of this, sent out a convoy
to guard the grain in transit, which in fact brought it safe to the Peiraeus.
Later Chabrias, the Athenian admiral, with the whole navy sailed to Naxos and
laid it under siege. Bringing his siege-engines to bear against the walls, when
he had shaken them, he then bent every effort to take the city by storm. While
these things were going on, Pollis, the admiral of the Lacedaemonians, sailed
into port to assist the Naxians. In eager rivalry both sides engaged in a sea-battle,
and forming in line of battle charged each other. Pollis had sixty-five triremes;
Chabrias eighty-three. As the ships bore down on one another, Pollis, leading
the right wing, was first to attack the opposing triremes on the left wing, which
Cedon the Athenian commanded. In a brilliant contest he slew Cedon himself and
sank his ship; and, in similar fashion engaging the other ships of Cedon and tearing
them open with the beaks of his ships, he destroyed some and others he forced
to flee. When Chabrias beheld what was happening, he dispatched a squadron of
the ships under his command and brought support to the men who were hard pressed
and so retrieved the defeat of his own side. He himself with the strongest part
of the fleet in a valiant struggle destroyed many triremes and took a large number
captive.
Although he had thus won the upper hand and forced all the enemies'
ships to flee, he abstained altogether from pursuit. For he recalled the battle
of Arginusae and that the assembly of the people, in return for the great service
performed by the victorious generals, condemned them to death on the charge that
they had failed to bury the men who had perished in the fight; consequently he
was afraid, since the circumstances were much the same, that he might run the
risk of a similar fate. Accordingly, refraining from pursuit, he gathered up the
bodies of his fellow citizens which were afloat, saved those who still lived,
and buried the dead. Had he not engaged in this task he would easily have destroyed
the whole enemy fleet. In the battle eighteen triremes on the Athenian side were
destroyed; on the Lacedaemonian twenty-four were destroyed and eight captured
with their crews. Chabrias then, having won a notable victory, sailed back laden
with spoils to the Peiraeus and met with an enthusiastic reception from his fellow
citizens. Since the Peloponnesian War this was the first naval battle the Athenians
had won. For they had not fought the battle of Cnidus with a fleet of their own,
but had got the use of the King's fleet and won a victory.
This extract is from: Diodorus Siculus, Library (ed. C. H. Oldfather, 1989). Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Το 1480 το νησί πέρασε στα χέρια του Δομένιγου Πιζάνι και, μαζί με
την Ανάφη και την Ιο αποτέλεσε κτήση της βενετικής οικογένειας των Πιζάνι. Το
1537 η Αντίπαρος μαζί με τις υπόλοιπες Κυκλάδες πέφτει στα χέρια των Οθωμανών
και του φοβερού πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.
Η Αντίπαρος παρέμεινε υπό τουρκικό ζυγό μέχρι το 1770, οπότε κατέπλευσε
στο νησί ο ρωσικός στόλος των αδελφών Ορλώφ. Την περίοδο 1770 - 74 η Αντίπαρος
και η Πάρος ρωσοκρατούνται, αλλά μετά τα ορλωφικά περιέχονται και πάλι υπό τον
τουρκικό ζυγό μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Αντίπαρος υπέστη πολλές καταστροφές
όχι μόνο από τις επιδρομές των κατακτητών αλλά και των πειρατών. Χαρακτηριστικό
των συνθηκών διαβίωσης της εποχής είναι το τέλος του διαβόητου Γάλλου πειρατή
του 17ου αιώνα Ντανιέλ, ιππότη του Τάγματος της Μάλτας, και τα δραματικά γεγονότα
στο Δεσποτικό το 1675. Το έτος αυτό, δόθηκε ναυμαχία μεταξύ του Ντανιέλ και τουρκικών
πλοίων στα ανοικτά του Δεσποτικού, το οποίο ο πειρατής χρησιμοποιούσε ως ορμητήριο.
Ο ηττημένος πειρατής έβαλε φωτιά στο πλοίο του και αποβιβάστηκε στο Δεσποτικό
με το τσούρμο του, τάζοντας μεγάλα ποσά στους κατοίκους για να τον σώσουν. Αυτοί
όμως τον αλυσοδέσανε και τον παραδώσανε στα τουρκικά αγήματα. Οταν άλλοι Γάλλοι
πειρατές, όπως οι Οράνζ, Ονορά, και Υγκό ντε Κρεβελιέ, έμαθαν τα συμβάντα, κατέπλευσαν
στο νησί, αφού έφυγαν τα τουρκικά πλοία, το λεηλάτησαν και έσφαξαν τους κατοίκους.
Η καταστροφικότερη επιδρομή πειρατών στην Αντίπαρο ίσως ήταν αυτή του 1794, όταν
Κεφαλλονίτες και Μανιάτες πειρατές λεηλάτησαν το νησί και κατάσφαξαν και αιχμαλώτισαν
τους περισσότερους από τους κατοίκους, μεταξύ των οποίων και την κόρη του Γάλλου
υποπρόξενου.
Δυσβάστακτη στο μεταξύ ήταν αυτή την περίοδο η φορολόγηση των κατοίκων.
Το 1756, για να πληρώσουν το φόρο, οι Αντιπαριανοί αναγκάζονται να πουλήσουν τη
νησίδα Διπλό στον Παριανό Πέτρο Μαυρογένη και το Μυκονιάτη Τζωρτζή Μπάο, έναντι
100 ριαλίων.
Κι όμως, στα μαύρα εκείνα χρόνια, υπήρχε στην Αντίπαρο σχολείο, στο
οποίο τα παιδιά του νησιού μάθαιναν γράμματα. Σ' αυτό πήραν τα πρώτα φώτα της
παιδείας και της θρησκείας μεγάλοι άνδρες, μεταξύ των οποίων δεσπόζουν οι μορφές
του Νεόφυτου Μαυρομάττη, μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αρτης, και του Ανανία, του
ιεροδιακόνου που δίδαξε στα μέσα του 18ου αιώνα στην Πατριαρχική Ακαδημία και
θεωρείται από τους σοφότερους διδάσκαλους του Γένους.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο της Κοινότητας
Αντιπάρου.
ΡΟΔΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Sister-wife of Mausolus. When the Rhodians attacked Halikarnassos in an attempt to take Caria, Artemisia defeated them, embarked her own soldiers and oarsmen in the ships of the Rhodians and set forth for Rhodes. conquered the island, and gained possession of some Greek cities on the mainland. After taking Rhodes and killing its leading men, put up in the city of Rhodes a trophy of her victory, including two bronze statues, one representing the state of the Rhodians, the other herself.
Rhodes was the chief naval power of the Mediterranean during the last three centuries before Christ: its power was broken B.C. 42, at its capture by Cassius.
1224 - 1246
1246 - 1250
1250 - 1261
1283 - 1306
1306 - 22/12/1522
Οι Γενοβέζοι, που είχαν καταλάβει το νησί με αγώνες 3 ετών κατά των Τούρκων, πούλησαν το νησί στους Ιωαννίτες Ιππότες
4/5/1912 - 1943
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Την περίοδο αυτή 1579-1821 υπάρχουν πέντε αυτοδιοικούμενα Καστέλια
στη Σαντορίνη: Του Σκάρου (μεσαιωνική πρωτεύουσα, στο βράχο απέναντι στο σημερινό
Ημεροβίγλι), του Αγίου Νικολάου
(σήμερα Οία), του Πύργου,
του Ακρωτηρίου και του Εμπορείου,
κτισμένα με φρουριακή κατασκευή για προστασία από τους πειρατές.
Η καταστολή της πειρατείας, με την παράλληλη ανάπτυξη του διαμετακομιστικού
εμπορίου και την εξαγωγή προϊόντων του νησιού και πολλοί Θηραίοι εγκαταστάθηκαν
και πλούτισαν στην Αλεξάνδρεια,
Κωνσταντινούπολη, Οδησσό
και σε άλλες πόλεις.
(Κείμενο: Μανώλης Λιγνός)
Το κείμενο παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου
Θήρας (2003-2004).
ΑΝΔΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Athos, a lofty mountain looking towards the Aegean sea. In it are various towns, Sane , an Andrian colony
Argilus , an Andrian colony
Like Argilos and Stagiros an Andrian foundation
Acanthus , a colony of the Andrians
ΝΑΞΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
With Chalkis, Naxos joined in the colonization of Sicily, where Naxos (founded 735 B.C.) took its name from the island.
Naxos was a Chalkidic colony accounted the earliest in Sicily (Thuc. 6. 3. 1), the Chalkidic oikist having Naxian emigrants with him. Kallipolis was a sub-colony from Naxos, probably situate (like the metropolis) on the E. coast.
Leontinoi was a settlement from Naxos of Sicily (a colony of Chalkis & Naxos island), remarkable, among all Sikeliote cities
Andromachus . . collected together the inhabitants of the city of Naxos (in Sicily, a colony of Naxos island), which Dionysius the tyrant had destroyed, and founded with them Tauromenium.
Catana was a colony from Naxos. It is an uninteresting town, the aneient remains having been buried by earthquakes and volcanic eruptions; but it is now the second city in Sicily in point of size.
Sixth century settlers from the island of Paros founded Kavalla and named it Neapolis
Parium , a city on the Propontis was founded by the Parians.
ΡΟΔΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Hellenion (holy place in Naucratis), founded jointly by the Ionian cities of Chios, Teos, Phocaea, and Clazomenae, the Dorian cities of Rhodes, Cnidus, Halicarnassus, and Phaselis, and one Aeolian city, Mytilene.
Greek trading establishment founded by the Rhodians in NE Spain, 18 km E of Figueras. According to an ancient tradition recorded by Scymnus and Strabo, it was probably founded when the Rhodian thalassocracy, the rival of the Phoenicians, achieved its maximum expansion in the W Mediterranean (Balearics, Catalan coasts of Iberia, Gulf of Leon) at the end of the 9th or the beginning of the 8th c. In any event the colony was founded before the First Olympiad, or before 776 B.C. Much Rhodian material, although dating a century later, has also been found in S France.
This extract is from: The Princeton encyclopedia of classical sites, Princeton University Press 1976. Cited Oct 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
Graeco-Roman city founded ca. 582 B.C. by Rhodio-Cretan colonists from Gela led by Aristonoos and Pystilos.
Among the hills some 6.5 km N-NW of Kumluca. According to Theopompos the city was named after Rhode, daughter of Mopsos; this however is no more than the usual eponymous fabrication, and the foundation from Rhodes which the name implies is generally accepted. Its existence in the 4th c. B.C.
This extract is from: The Princeton encyclopedia of classical sites, Princeton University Press 1976. Cited Oct 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
About 11 km SE of Kumluca. First mentioned by pseudo-Skylax in the 4th c. B.C. The foundation was attributed to Rhodes; according to the story certain Rhodian sailors arriving in Lycia called out "ga, ga", either as a request to the natives for land or on sighting land in a storm; they then founded a city and called it Gagai.
This extract is from: The Princeton encyclopedia of classical sites, Princeton University Press 1976. Cited Oct 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
A Messapic city ca. 2 km SW of Lupiae (Lecce), in a low-lying area called La Cupa. Although it is frequently mentioned by ancient writers, who call it the birthplace of the poet Ennius, nothing precise is known of its origins. Strabo thought it was founded by the Rhodians, who, together with colonists from Crete, appear to have colonized the Salentine peninsula, according to a tradition handed down by Herodotos.
This extract is from: The Princeton encyclopedia of classical sites, Princeton University Press 1976. Cited Oct 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
A Sikel city mentioned by Diodoros, Plutarch, Cicero, and Pliny. From Diodoros we learn that it was 100 stades from Agyrion. It was colonized by Rhodio-Cretans, who brought with them the cult of the Great Mother.
About 1 km W of Kumluca. The city is recorded by Hekataios and by several later writers. Pliny calls it a city of the Rhodians; and probably, like its neighbors Rhodiapolis, Gagai, and Phaselis, it was founded from Rhodes.
Both Siris and the Sybaris which is on the Teuthras were founded by the Rhodians.
On the E coast of Lycia, 50 km S-SW of Antalya. Founded according to tradition in 690 B.C. by the Rhodians
Ο Στράβων αναφέρει πως η πόλη Ελπίαι ιδρύθηκε από Ρόδιους και Κώους (Στράβ. 14,2,10).
Since that time, also, they (the Rhodians) have sailed as far as Iberia; and there they founded Rhodes, of which the Massaliotes later took possession; among the Opici they founded Parthenope; and among the Daunians they, along with the Coans, founded Elpiae.
A Rhodian deme in Caria 11 km S of Marmaris, probably attached to the city of Lindos.
Bybassos was among the more important of the Rhodian mainland demes, and the demotic is frequent in the inscriptions.
Amnistos was a Rhodian deme attached to the city of Kamiros.
A deme of the incorporated Rhodian Peraea, mentioned by Pomponius Mela
City in Caria 27 km SW of Marmaris, a deme of the incorporated Rhodian Peraea, attached to the city of Kamiros.
A conspicuous peak in Caria, 9 km N of Marmaris, where the remains are probably those of a Peraean deme of Rhodes attached to the city of Kamiros
Town in Caria, the most important deme of the Rhodian Peraea, attached to the city of Lindos.
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Anaximenes of Lampsacus says that the Milesians colonized the islands Icaros and Leros.
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
One generation before the Ionians set sail from Athens, the Lacedaemonians and Minyans who had been expelled from Lemnos by the Pelasgians were led by the Theban Theras, the son of Autesion, to the island now called after him, but formerly named Calliste.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
On the island now called Thera, but then Calliste, there were descendants of Membliarus the son of Poeciles, a Phoenician; for Cadmus son of Agenor had put in at the place now called Thera during his search for Europa; and having put in, either because the land pleased him, or because for some other reason he desired to do so, he left on this island his own relation Membliarus together with other Phoenicians.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
. . . from the Minyans, who, being descendants of the Argonauts, were first driven out of Lemnos into Lacedaemon, and thence into Triphylia, and took up their abode about Arene in the country which is now called Hypaesia, though it no longer has the settlements of the Minyans. Some of these Minyans sailed with Theras, the son of Autesion, who was a descendant of Polyneices, to the island which is situated between Cyrenaea and Crete "Calliste its earlier name, but Thera its later," . . . and founded Thera, the mother-city of Cyrene, and designated the island by the same name as the city.
This extract is from: The Geography of Strabo (ed. H. L. Jones, 1924), Cambridge. Harvard University Press. Cited Feb 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΠΑΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Naxos was a rival of Paros and joined the Chalkidian forces during the Lelantine war (8th-7th c. B.C.). With Chalkis, Naxos joined in the colonization of Sicily, where Naxos (founded 735 B.C.) took its name from the island. During the war with Paros, which may be considered a part of the Lelantine war, a Naxian killed Archilochos.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
