Εμφανίζονται 11 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες για το τοπωνύμιο: "ΤΡΙΠΟΛΗ Πόλη ΑΡΚΑΔΙΑ".
1829 - 1876
Διετέλεσε έξι φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
1794 - 1872
(Τρίπολη 1794 Αθήνα 1872)
Πολιτικός της Ελληνικής Επανάστασης και των πρώτων δεκαετιών του νεοσύστατου
ελληνικού κράτους. Ο πατέρας του είχε χρηματίσει δραγουμάνος του Τούρκου διοικητή
της Τρίπολης, αλλά αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους, λόγω της συμμετοχής του σε
ομάδα με αντιτουρκικά φρονήματα. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε αργότερα στην
Κων/πολη, όπου και ο ίδιος
μορφώθηκε. Επιστρέφοντας στην Αρκαδία,
πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές επιχειρήσεις. Ο Ρήγας Παλαμήδης εκλέχτηκε πληρεξούσιος
στις Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου,
Ερμιόνης, Τροιζήνας
και ´Αργους. Υπηρέτησε
ως γερουσιαστής, νομάρχης, σύμβουλος Επικρατείας, υπουργός, πρόεδρος της Βουλής
κ.λπ. Πήρε μέρος στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και έγινε μέλος της επιτροπής
που συνέταξε το Σύνταγμα. Επιχειρώντας να συγγράψει την ιστορία της Επανάστασης
του 1821, συγκέντρωσε πολύτιμο υλικό για γεγονότα και πρόσωπα που έζησε ο ίδιος.
Το υλικό αυτό υπάρχει και φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
1896 - 1928
O Κ. Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896. Ο πατέρας του ήταν από τη Συκιά της Κορινθίας, και η μητέρα του, η Αϊκατερίνη Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, τα Χανιά.
Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Δεκαεπτά χρονών έρχεται στην Αθήνα, και γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα τέλη του 1917 πήρε το πτυχίο του. Στη συνέχεια επιχείρησε να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα, αλλά η έλλειψη πελατείας τον ανάγκασε να ζητήσει δημόσιο διορισμό. Ετσι διορίστηκε υπάλληλος (υπουργικός γραμματέας Α) στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Μετά την οριστική απαλλαγή του από το στρατό, τοποθετήθηκε στη Νομαρχία Σύρου κι ύστερα βρέθηκε για μερικούς μήνες να ασκεί καθήκοντα νομάρχη στην Αρτα. Στη συνέχεια μετατέθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε στη Νομαρχία Αττικής.
Αισθανόμενος απέχθεια για την κρατική γραφειοκρατία την καυτηριάζει συχνά. Αυτό του στοιχίζει αντιπάθεια και διώξεις από τους ανωτέρους του, με αποτέλεσμα να μετατεθεί πολλές φορές στην επαρχία. Γνωρίζει έτσι τη μιζέρια και την ανία της και αυτό του στοιχίζει και τον πληγώνει βαθιά.
To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή "ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", που δεν παίρνει καλή κριτική. Με τον φίλο του Αγη Λεβέντη εκδίδει τον ίδιο χρόνο το σατιρικό περιοδικό "Η Γάμπα". Παρά την επιτυχία του το περιοδικό κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του.
Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέεται στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία (Ρώμη), Γερμανία και Ρουμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδίδει την τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".
Το Φεβρουάριο του 1928 αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Αισθανόμενος αηδία και απόγνωση για τη ζωή αυτής της μικρής πόλης στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα και τη μικρότητα που κυριαρχεί εκεί. Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθόντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του. Στην τσέπη του αφήνει το τελευταίο του σημείωμα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1830 - 1873
Ο πρώτος ανδραντοποιός της νεότερης Ελλάδας.
1878 - 1959
Ο Π. Συναδινός (1878-1959) υπήρξε λαμπρός φιλόλογος και θεατρικός
συγγραφέας. Κατάγεται από την Στεμνίτσα της Αρκαδίας, ενώ γεννήθηκε στην Τρίπολη
το 1878. Εργάστηκε από το 1904 έως το 1914 ως δημοσιογράφος και κατόπιν ως αρχισυντάκτης
στην εφημερίδα Ακρόπολις του Βλάση Γαβριηλίδη, του οποίου παντρεύτηκε την κόρη.
Κατόπιν ανέλαβε την διεύθυνση των εφημερίδων "Νέα Ελλάς" (1914), "Πρόδομος"
(1919), και "Ακρόπολις" (1920-1922).
Την δεκαετία του 1930 διετέλεσε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής
και Διευθυντής της Δημοτικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και, μετά τον πόλεμο,
Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Από το 1932 έως το 1946 διετέλεσε Πρόεδρος
της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.
Ο Π. Συναδινός είχε λαμπρή θητεία σαν θεατρικός συγγραφέας. Εγραψε
θεατρικά έργα, κυρίως κωμωδίες και σατυρικά, πολλά από τα οποία γνώρισαν επιτυχία
στη σκηνή με πρωταγωνιστές σημαντικούς ηθοποιούς όπως η Κοτοπούλη, η Κυβέλη, ο
Αργυρόπυλος, ο Λογοθετίδης κ.ά. Οι τίτλοι τους ήταν: "Μπλόφες" (1911),
"Ο Ταρταρίνος" (1912), "Ο Επιτήδειος" (1914), "Η τιμή
του Γεωργίου" (1918), "Εσύ φταις" (1923), "Ο Καραγκιόζης"
(1924), "Οι Πίνες"(1925), "Ο Μαικήνας" (1926), "Δεσποινίς
δικηγόρος" (1932), "Εμείς τα Ζώα" (1931), "Κοσμικής κίνησις"
(1932), "Γνωρίζετε ότι" (1933), "Αυτός είμαι" (1934), "Ο
Παλιάτσος" (1934), "Συναγερμός" (1940), "Στην κάψα του καλοκαιριού"
(1944), κ.ά.
Διασκεύασε ακόμα για το Θέατρο την Οδύσσεια, τον "Ερωτόκριτο"
(1929) και τον "Δον Κιχώτη" (1936) και έγραψε μια Ιστορία της Νεοελληνικής
Μουσικής (1919).
Το σπίτι όπου γεννήθηκε σώζεται ακόμα στην Τρίπολη, αν και σε κακή
κατάσταση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1943 - 1998
Ο Γιάννης Πάνου, Παναγιωτόπουλος είναι το πραγματικό του επίθετο,
είναι από τις πλέον διακριτικές παρουσίες στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Γεννήθηκε
το 1943 στην Τρίπολη της Αρκαδίας, όπου και έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του. Οι
γονείς του ήταν από τα Δολιανά. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης,
αλλά δεν πήρε ποτέ τοδίπλωμά του αφούτον κέρδισε η λογοτεχνία.
Εζησε και συνδέθηκε δυνατά με την πόλη της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1986.
στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το θάνατό
του. Το 1971 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ομαδική αντιδικτατορική έκδοση Νέα
Κείμενα.
Το Μάιο του 1981 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του " ...από το στόμα
της παλιάς Remington...". Μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην Αρκαδία και
ιδιαίτερα στα Δολιανά. Το μυθιστόρημα διατρέχει την Ελληνική κοινωνία για μία
ολόκληρη πεντηκονταετία (1910-1960) Το έργο του αυτό δέχτηκε εγκωμιαστικές κριτικές
(Μαρωνίτης κ.ά), κυκλοφόρησε σε 4 εκδόσεις μεχρι σήμερα και τείνει να περιβληθεί
την αχλύ ενός μύθου.
Ο συγγραφέας συνεργάστηκε επίσης στην τακτική στήλη "Περίπατοι στις
πολιτείες" του περιοδικού "Το Τέταρτο", ξεναγώντας τους αναγνώστες στην Τρίπολη,
με ένα δικό του ιδιόμορφο τρόπο με το κείμενό του "Τρίπολη, μια περιήγηση" (περ.
Τέταρτο, τ. 20, 1986). Με βαθιά γνώση της πόλης του, ο Γιάννης Πάνου δίνει με
το κείμενο αυτό μια έξοχη κατάδυση στο χώρο και στο χρόνο, αποτυπώνοντας τις πτυχές
της ζωής και της ψυχής της.
To 1998, μετά από παύση πολλών ετών, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο
του η "Ιστορία των Μεταμορφώσεων ", το οποίο προκάλεσε θαυμασμό και αμηχανία.
Παράλληλα γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και είχε αλεπάλληλες επανεκδόσεις.
Το βιβλίο αναφέρεται σε μια περιπλάνηση στο χρόνο, στις ιδέες , στη μορφή και
στη γνώση. Οι κριτικές συγκλίνουν και είναι και πάλι εγκωμιαστικές: "από τις σημαντικές
στιγμές του Ελληνικού μυθιστορήματος". Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1998, ο
Γιάννης Πάνου πέθανε σε ηλικία 55 χρονών.
Ο κριτικός λόγος αναγνώρισε στο πρόσωπό του ένα σημαντικό Ελληνα συγγραφέα.
Συγκεκριμένα, κριτικά κείμενα και σχόλια για το έργο του γράφτηκαν από τους Δ.
Μαρωνίτη (Βήμα), Γ. Βέλτσο (Βήμα), Τζίνα Πολίτη (Νέα Εστία), Κώστα Βούλγαρη (Πολίτης,
Αυγή, Καθημερινή), Μ. Σαββίδη (Βήμα), Πάνο Θεοδωρίδη (Θεσσαλονίκη), Παντελή Μπουκάλα
(Καθημεινή) και Πέγκη Κουνενάκη. (Καθημερινή).
Πρόσφατα, (Φεβουάριος 2000) κατά την τελετή των εγκαινίων του αναπαλαιωμένου σπιτιού του Κ. Καρυωτάκη στην Τρίπολη φιλοξενήθηκε προς τιμήν του έκθεση του έργου του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1936 - 1998
Ο Αντώνης Γκλινός, Τριπολίτης ζωγράφος και συντηρητής έργων τέχνης,
υπήρξε μια μεγάλη μορφή της ζωγραφικής και της συντήρησης έργων τέχνης. Γεννήθηκε
το 1936 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από
όπου αποφοίτησε το 1958. Στη συνέχεια μετέβη στη Ρώμη όπου σπούδασε από το 1964
έως το 1967 στο Ινστιτούτο Παθολογίας του Βιβλίου. Συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα
νωπογραφίας και συντήρησης τοιχογραφιών και φορητών εικόνων. Το 1979 διορίστηκε
στο Υπουργείο Πολιτισμού ως ζωγράφος-συντηρητής , ειδικός στην παθολογία του βιβλίου.
Το 1984 το υπουργείο Πολιτισμού τον στέλνει για μετεκπαίδευση στη Γερμανία με
αντικείμενο τη συντήρηση του βιβλίου και του χαρτιού. Το 1988 γίνεται επίκουρος
καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών στη Σχολή Συντήρησης και Αποκατάστασης έργων Τέχνης και
το 1995 εκλέγεται καθηγητής.
Ο Αντώνης Γκλινός έχει οργανώσει δεκάδες εργαστηρίων συντήρησης χειρογράφων
(όπως στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Ορος Σινά , την Εθνική Βιβλιοθήκη
, τα Κρατικά Αρχεία Αθηνών και Κέρκυρας ,τις Μονές του Αγίου Ορους και της Βόρειας
Ελλάδας ). Επίσης συντέλεσε σημαντικά στη διάσωση , συντήρηση και αποκατάσταση
πολλών βιβλίων και αρχείων (όπως το αρχείο Βλαχογιάννη της Ακαδημίας Αθηνών, τη
Βιβλιοθήκη του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, τα αρχεία του Κ.Κ.Ε κά).
Παράλληλα έχει παρουσιάσει το καλλιτεχνικό έργο του σε εννέα ατομικές και σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (όπως στις πανελλήνιες εκθέσεις 1960, 1963, 1965, 1967, 1969, 1971, 1973, 1975, 1987, Η τέχνη κοντά στο παίδι, Ωδείο Αθηνών 1981, Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη Σόφια 1987, Ελληνική Χαρακτική Βαρσοβία 1988, Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τριπόλεως το 1997 κλπ).
Ο Αντώνης Γκλινός αγάπησε πολύ την Αρκαδία και μερικά από το έργα
του έχουν αυτήν σαν αναφορά και έμπνευση. Πέθανε στις 11 Μαρτίου 1998 στο Νοσοκομείο
Αθηνών "Ευαγγελισμός" και ετάφη στην Τρίπολη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1937
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1937 και σπούδασε στην Αθήνα.
Ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα σαν βοηθός σκηνοθέτη συμμετέχοντας στα
γυρίσματα 54 ταινιών.
Φιλμογραφία:
1968 Ο Μικρός Δραπέτης.
1969 Πανικός.
1970 Η Ζούγκλα των Πόλεων.
1971 Κατάχρηση Εξουσίας.
1985 Μια Τόσο Μακρινή Απουσία.
1986 Σχετικά με το Βασίλη.
1988 Ακατανίκητοι Εραστές.
1990 Έρωτας στη Χουρμαδιά.
1993 Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε.
1995 Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά.
Ταινίες
•Έρωτας στη Χουρμαδιά
•Ο Χαμένος Θησαυρός του Χουρσίτ Πασά
•Παρακαλώ, Γυναίκες μην Κλαίτε
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Ο Νικόλαος Λαγοπάτης υπήρξε Δήμαρχος της Τρίπολης την περίοδο 1899-1903.
Συγκαταλέγεται μεταξύ των δημοτικών αρχόντων που είχαν στο ενεργητικό τους
μία σειρά από σημαντικά δημόσια έργα που άλλαξαν την όψη του δήμου και σημάδεψαν
με αυτά την όψη της πόλης για τα επόμενα χρόνια. Ο Νικόλαος Λαγοπάτης ήταν γιος
του Χρήστου Δημητρίου Λαγοπάτη, γραμματέα του Επαρχείου, και της Αικατερίνης Ευγενίου
Σταυροπούλου. Γεννήθηκε στην Τρίπολη και σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερκό. Παντρεύτηκε
τη Ρόζα Μπαλάνου και εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη όπου άσκησε με ευσυνειδησία και
επιτυχία το ιατρικό επάγγελμα απολαμβάνοντας την εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας.
Η αγάπη του προς τα κοινά και το όραμά του για μια καλύτερη, σύγχρονη
και ανθρώπινη πόλη τον ώθησε να θέσει υποψηφιότητα το 1899 για δήμαρχος της Τρίπολης.
Αφού κέρδισε τις δημοτικές εκλογές έμεινε στο δημαρχιακό θώκο την περίοδο 1899-1903
και παρείγε θετικότατο έργο με μία σειρά από έργα που άλλαξαν την όψη της αρκαδικής
πρωτεύουσας. Τα σημαντικότερα ήταν η ηλεκτροδότηση της πόλης και η αποπεράτωση
του πάρκου της Πλατείας Aρεως, έργο που είχε ξεκινήσει ο θείος του Σωτήρης Λαγοπάτης,
που ήταν υπάλληλος των φυλακών της Τρίπολης.
Ο Νικόλαος Λαγοπάτης άφησε την τελευταία του πνοή το 1922, πιστός
στον όρκο του Ιπποκράτη, αφού προσβλήθηκε από τύφο ο οποίος του μεταδόθηκε από
ασθενείς του. Η προτομή του έχει τοποθετηθεί σε ένδειξη μνήμης και τιμής στην
πλατεία του Aρεως, προς την πλευρά του πάρκου, για να θυμίζει στις νεότερες γενιές
τον πρωτεργάτη ενός εξαίρετου έργου - ενός όμορφου πάρκου και μιας ωραίας πλατείας
- που κοσμεί και κάνει περήφανη την Τρίπολη. Το όνομά του έχει δοθεί επίσης στο
δρόμο της πόλης που καταλήγει στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
1783 - 1846
Mεταξύ των 40 Τριπολιτών Φιλικών (και των 200 συνολικά Αρκάδων μελών)
εξέχουσα θέση κατέχουν οι τρεις αδελφοί Σέκερη. Οι αδελφοί Σέκερη προσέφεραν
σημαντικό έργο στη Φιλική Εταιρεία, διέθεσαν όλη την τεράσια περιουσία τους στον
αγώνα, πήραν ενεργό μέρος στον αγώνα και πέθαναν πάμπτωχοι.
Ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς ήταν ο Παναγιώτης ο οποίος ήταν ευκατάστατος
έμπορος στην Κωνσταντινούπολη. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία από τον Π. Αναγνωστόπουλο.
Ηταν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρίας και προσέφερε αρχικά 10.000
γρόσια. Μετά μάλιστα το θάνατο του Σκουφά (Ιούλιος 1818) έγινε ηγετικό στέλεχος
της Εταιρίας. Οπως αναφέρεται στο αρχείο του, το οποίο φυλάσσεται στο Εθνικό Ιστορικό
Μουσείο, προσέφερε συνολικά στον Αγώνα 425.835 γρόσια και 12.100 δίστηλα. Ατομο
με εξαιρετική μεθοδικότητα, αυτοσυγκράτηση και επιμονή, εργάστηκε αποτελεσματικά
για την Εταιρεία. Μέχρι το 1830 ήταν στη Ρωσία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην απελευθερωμένη
Ελλάδα χωρίς να έχει κανένα πόρο ζωής και έχοντας ήδη διαθέσει όλη του την περιουσία.
Λησμονημένος στην ίδια του την πατρίδα, με χίλιους κόπους και μετά από συνεχείς
αιτήσεις του διορίστηκε τελώνης στην Υδρα και μετά στο Ναύπλιο. Πέθανε πάμπτωχος
στο Ναύπλιο το 1846 σε ηλικία 63 χρονών. Το αρχείο του αποτελεί πολύτιμη πηγή
για την ιστορία της Εταιρίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ARCADIA website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Σέκερης Παναγιώτης (Τρίπολη,1783 - Ναύπλιο,1854)
Eμπορος, ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας. Το 1818 εντάχθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και με τον ενθουσιασμό του βοήθησε να γίνει γνωστή στους κύκλους
των μεγαλεμπόρων της Πόλης,
οι οποίοι και την στήριξαν οικονομικά και διευκόλυναν την επέκτασή της. Μετά τον
θάνατο του Σκουφά, όταν αποκαλύφθηκαν όλα τα σχετικά με την «Ανωτάτη Αρχή», ορκίστηκε
ότι θα προσφέρει για τους σκοπούς της Εταιρείας την περιουσία και τη ζωή του.
Με τις δωρεές του συνέβαλε στην εξόρμηση στη Μακεδονία, Ήπειρο,
Πελοπόννησο και στα νησιά
για την προώθηση της επαναστατικής ιδέας. Με την έκρηξη της Eπανάστασης διέφυγε
στην Οδησσό, οικονομικά εξαντλημένος,
όμως συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο αγωνιζόμενο έθνος. Το 1830 ήρθε
στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε
στο Ναύπλιο, όπου πέθανε πάμφτωχος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
