Εμφανίζονται 3 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες για το τοπωνύμιο: "ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ Χωριό ΑΡΚΑΔΙΑ".
27/3/1771 - 30/5/1826
Ο μεγάλος αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 μητροπολίτης
Παλαιών Πατρών Γερμανός, ονομαζόταν Γεώργιος Γκόζιας και γεννήθηκε στη Δημητσάνα
τη Μεγάλη Παρασκευή 25 Μαρτίου 1771. Τα παιδικά χρόνια του μικρού Γεωργίου Γκόζια
ήταν χρόνια δύσκολα, αφού από το 1770 ολόκληρη η Πελοπόννησος δοκιμαζόταν από
την θηριωδία των Αλβανών που εισέβαλαν στη χώρα με τα "Ορλωφικά" και που επί μία
δεκαετία ανεξέλεγκτοι πραγματοποιούσαν βιαιοπραγίες κάθε μορφής, αρπαγές και εκβιασμούς,
πράξεις από τις οποίες και χαρακτηρίστηκαν ως λαίλαπα του τόπου.
Μετά την αποκατάσταση της τάξης που επήλθε το 1779, τα κτίρια της
Σχολής ανακαινίστηκαν, η Σχολή άρχισε να λειτουργεί και πάλι και τη διεύθυνσή
της ανέλαβε ο Αγάπιος Παπαδόπουλος ή Παπαντωνόπουλος, ο οποίος επί τριάντα δύο
(32) χρόνια από τη θέση του διευθυντή της Σχολής, της έδωσε αίγλη και φήμη και
την ανέδειξε σε ένα δυνατό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Κοντά σ' αυτόν τον δάσκαλο είχε
την τύχη να φοιτήσει ο Γερμανός στη Σχολή της Δημητσάνας, από την οποία αποφοίτησε
το 1790 ή 1791 σε ηλικία είκοσι (20) ετών.
Την εποχή εκείνη και ειδικότερα από το 1787, μητροπολίτης Αργολίδας
ήταν ο Δημητσανίτης Ιάκωβος Πετράκης, που ήταν μορφωμένος με ανώτερες σπουδές
στην Κωνσταντινούπολη. Η ιστορική έρευνα αναφέρει ότι, ο μητροπολίτης αυτός, ζήτησε
από τον διευθυντή της Σχολής της πατρίδας του, Αγάπιο, ένα άτομο κατάλληλο για
γραμματέα του και εκείνος του υπέδειξε τον νεαρό Γεώργιο Γκόζια. Η στενή παρουσία
του νεαρού Γεωργίου Γκόζια δίπλα στο μητροπολίτη Ιάκωβο, είχε ως αποτέλεσμα τη
χειροτονία του ως διάκονος και την αλλαγή του ονόματός του σε Γερμανός.
Για την παραμονή του Γερμανού στο Αργος και την εκεί σταδιοδρομία
του, οι διάφοροι βιογράφοι του Γερμανού παραθέτουν αρκετά αλλά όμως ατεκμηρίωτα
στοιχεία. Ατεκμηρίωτο παραμένει επίσης και το έτος μετάβασής του στην Κωνσταντινούπολη.
Εκείνο πάντως που έχει αξία και το οποίο προτάσσεται ως αναμφισβήτητο, είναι το
γεγονός ότι ο Γερμανός πριν από τη χειροτονία του σε μητροπολίτη, παρακολούθησε
ανώτερα μαθήματα στην περίφημη Πατριαρχική Σχολή Κουρούτσεσμε.
Το έτος 1804, ο Γερμανός συμμετείχε σε μια ομάδα κληρικών με ανώτερη
μόρφωση που ήταν μέλη της Πατριαρχικής Σχολής Κουρούτσεσμε, η οποία επιμελήθηκε
και εξέδωσε ελληνικό λεξικό, το οποίο αργότερα χαρακτηρίστηκε ως "Κιβωτός της
Ελληνικής Γλώσσης". Επικεφαλής της ομάδας αυτής ήταν ο μητροπολίτης Κυζίκου Ιωακείμ,
ο οποίος ήταν ένας από τους αρχαιότερους δασκάλους της Πατριαρχικής Σχολής, μέλος
της Πατριαρχικής Συνόδου και ο τελειότερος γνώστης των ελληνικών. Από τις ιστορικές
πηγές, από τότε μαρτυρείται η ύπαρξη στενών σχέσεων του Γερμανού με τον μητροπολίτη
Κυζίκου. Ο Ιωακείμ τον θεωρούσε άξιο της εμπιστοσύνης του, τον περιέλαβε με πολύ
αγάπη, που αργότερα την εκδήλωσε έμπρακτα με τη στήριξή του στο πρόσωπο του Γερμανού.
Μέσα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου του έτους 1806, πιθανόν
στις 25, ο αφοσιωμένος στον παραιτηθέντα μητροπολίτη Κυζίκου Ιωακείμ, Γερμανός,
εκλέχτηκε σε ηλικία τριάντα έξι (36) ετών μητροπολίτης Παλαιών Πατρών. Η ενθρόνιση
του Γερμανού στην Πάτρα έγινε τον Μάιο του 1806. Κατά τον ερχομό του Γερμανού
στην Πάτρα, η υποδοχή που του επιφύλαξαν οι πιστοί ήταν μεγάλη. Στην Πάτρα ο Γερμανός
άσκησε με μεγάλη επιτυχία την ποιμαντορία του στον υπόδουλο λαό, ο οποίος τον
περιέλαβε με μεγάλη αγάπη, με σεβασμό, με εκτίμηση και αφοσίωση. Κατά τα έτη 1815-1817,
ο Γερμανός διετέλεσε και μέλος της πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης.
Η συμβολή του Παλαιών Πατρών Γερμανού στον αγώνα των Ελλήνων για την
απελευθέρωσή τους από τον Τουρκικό ζυγό, ξεκίνησε με τη μύησή του στη Φιλική Εταιρεία,
που χρονολογικά έχει τοποθετηθεί την 1η Νοεμβρίου 1818. Στα χρόνια της προετοιμασίας
του αγώνα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έδινε παντού το δυναμικό του παρόν.
Επίσημα, το εναρκτήριο έναυσμα της ελληνικής επανάστασης δόθηκε από
την Πάτρα, πιθανότατα στις 25 Μαρτίου 1821, όπου πραγματοποιήθηκε η τελετή υψώσεως
και ευλογίας των επαναστατημένων όπλων. Στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, σε μια
μεγαλειώδη συγκέντρωση όπου ο Γερμανός είχε το γενικό πρόσταγμα, τοποθέτησε φρουρούς,
ίδρυσε έναν πρόχειρο βωμό για την τοποθέτηση του Τιμίου Σταυρού, ευλόγησε τα όπλα
και την πρώτη υποτυπώδη ελληνική σημαία, έκανε δέηση για το ξεκίνημα του αγώνα
της ελευθερίας, για τους αγωνιστές αλλά και για τα θύματα, κατέλυσε τη νηστεία
και μέσα σε έναν έξαλλο ενθουσιασμό όπλισε με θάρρος και ηρωικό μένος τον λαό,
σκορπίζοντας ιερά ρίγη με επαναστατικά συνθήματα και όρκους. Το πλήθος ασπάζονταν
το Σταυρό και ορκίζονταν ζητωκραυγάζοντας "ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Με τον τρόπο αυτό
ο Γερμανός έδινε περιεχόμενο στον αγώνα για χάρη της πίστης και της πατρίδας και
εμπότιζε την ψυχή των αγωνιστών με ιερόν θυμό, με ενθουσιασμό και δύναμη. Την
επομένη, στις 26 Μαρτίου 1821, ο Γερμανός έστειλε στους πρόξενους των ξένων δυνάμεων
εγκύκλιο με θέμα τον σκοπό της εξέγερσης ζητώντας την εύνοια και την προστασία
των κρατών τους.
Τον Οκτώβριο του 1822, μαζί με τον Γ. Μαυρομιχάλη, αναχώρησε για τη
Ρώμη, ως απεσταλμένος του αγωνιζόμενου Έθνους για την ενημέρωση της γειτονικής
Ιταλίας και του Βατικανού. Εκτός αυτού, οι δύο άνδρες είχαν επωμιστεί να έλθουν
σε επαφή και να ενημερώσουν όλους τους ισχυρούς και επιφανείς πατριώτες που ζούσαν
στο εξωτερικό, κάνοντας με τον τρόπο αυτό γνωστή την πρόθεση των Ελλήνων για Ελευθερία
και αποκομίζοντας κάθε είδους υποστήριξη από αυτούς και από τα ξένα κράτη. Η παρουσία
και η φωνή των δύο ανδρών σε διπλωματική αποστολή στο εξωτερικό, στην ουσία λειτούργησε
σαν επίσημο διπλωματικό γραφείο της Ελληνικής επανάστασης στην Ευρώπη. Με τον
τρόπο αυτό, ο Γερμανός έγινε η επίσημη φωνή της επαναστατημένης Ελλάδας στο εξωτερικό,
ενέργεια η οποία είχε ως αποτέλεσμα να επιφέρει στην επανάσταση αρκετά οφέλη.
Στη Ρώμη ο Παλαιών Πατρών Γερμανός παρέμεινε μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1824.
Η επιστροφή του Γερμανού στην Ελλάδα, του επιφύλαξε απροσδόκητες ταλαιπωρίες,
αφού γύρω του μαίνονταν ο εμφύλιος σπαραγμός. Ο ίδιος ανήμπορος να αντιδράσει,
αφού οι παραινέσεις του δεν γίνονταν αποδεκτές, αποκαρδιωμένος αποσύρθηκε στη
μονή της Χρυσοποδαρίτισσας. Εκεί, με εντολή του στρατηγού Γκούρα, οι στρατιώτες
τον απήγαγαν με βία σαν κατάδικο και τον έσυραν πεζό μέχρι τη Γαστούνη, μέσα στο
χειμώνα του 1825. Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τα υπάρχοντά του,
ενώ η διαπόμπευσή του αυτή του κλόνισε σοβαρά την υγεία. Αργότερα, η ιστορική
έρευνα βρίσκει τον Γερμανό στο Ναύπλιο να ενεργοποιείται ως μέλος της Γ' Εθνοσυνέλευσης
της Επιδαύρου.
Στο Ναύπλιο ο Γερμανός ασθένησε από λοιμώδη νόσο από την οποία και
απεβίωσε στις 30 Μαΐου 1826. Αργότερα, το λείψανό του μεταφέρθηκε στη γενέτειρά
του Δημητσάνα, τοποθετήθηκε σε ορειχάλκινη λάρνακα και από τότε φυλάσσεται στη
μεγάλη αίθουσα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής της Δημητσάνας. Το 1930 προς
τιμή του Γερμανού, οι νεότεροι Δημητσανίτες ίδρυσαν στη γενέτειρά του επιβλητικό
μνημείο. Στη θέση Καλλιθέα, σε μαρμάρινο βάθρο στήθηκε ο χάλκινος ανδριάντας του,
ενώ στη βάση του βάθρου τοποθετήθηκαν συμβολικά δυο μαρμάρινα αγάλματα. Το ένα
με τη μορφή της θλιμμένης Ελλάδας και το άλλο του Έλληνα αγωνιστή, έργο του Ιταλού
Caparelo. Αλλά και στην Πάτρα εκεί που ο Γερμανός ευλόγησε τα επαναστατημένα ελληνικά
όπλα, οι Πατρινοί προς τιμήν του, του έστησαν τον ανδριάντα του στη θέση Ψηλά
Αλώνια.
Η αγάπη του Γερμανού για τη γενέτειρά του και τους συμπατριώτες του,
αποδείχτηκε έμπρακτα πολλές φορές, άλλοτε ενισχύοντας ηθικά και οικονομικά τη
Σχολή της Δημητσάνας και άλλοτε αναλαμβάνοντας τις δαπάνες κατασκευής του υδραγωγείου
της πόλης και μιας γέφυρας στο Λούσιο.
Στα τελευταία χρόνια του ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έγραψε τα απομνημονεύματά
του, τα οποία δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1837. Τα απομνημονεύματα του Παλαιών
Πατρών Γερμανού, καθώς επίσης και ολοκληρωμένη βιογραφία του, έχουν εκδοθεί σε
τόμο από τις εκδόσεις της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σχολής Δημητσάνας με τίτλο:
Μητροπολίτου Παλαιών Πατρών Γερμανού, ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, Φωτοτυπική επανέκδοσις
(εκ της β' εκδόσεως), Επιμέλεια - Εισαγωγή - Ευρετήριον Ιωάννας Γιανναροπούλου
Τάσου Αθ. Γριτσοπούλου, Αθήναι 1975.
Κείμενο: Γεώργιος Παν. Θεοχάρης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Δημητσάνης
(Δημητσάνα 1771 Ναύπλιο
1826)
Ιεράρχης, φιλικός και εξέχουσα φυσιογνωμία του Αγώνα με δράση κοινωνική
και πνευματική. Φοίτησε αρχικά στην περίφημη Σχολή της γενέτειράς του Δημητσάνας
και μετά στο ´Aργος
και τη Σχολή της Σμύρνης.
Στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας
(26 έως 30 Ιανουαρίου) τάχθηκε υπέρ της αναβολής του Αγώνα και ήρθε σε σύγκρουση
με τον Παπαφλέσσα του οποίου το πάθος και τον επαναστατικό ενθουσιασμό θεωρούσε
επικίνδυνα. Στις 23 Μαρτίου στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου της Πάτρας
ευλόγησε τη σημαία και τα όπλα των αγωνιστών και είχε ρόλο διαπραγματευτικό μεταξύ
Τούρκων και Ελλήνων κατά την παράδοση της Τριπολιτσάς.
Με εντολή της Α´ Εθνοσυνέλευσης ανέλαβε, χωρίς επιτυχία, διπλωματική
αποστολή στην Ιταλία για
να εξασφαλίσει την οικονομική βοήθεια του Πάπα προς το αγωνιζόμενο έθνος. Tην
περίοδο των εμφυλίων συγκρούσεων προσπάθησε να συνδιαλλάξει τους αντιπάλους και
είχε ενεργή συμμετοχή στις εργασίες της Γ´ Εθνοσυνέλευσης (1826) ως «πρόεδρος
της επιτροπής της Συνελεύσεως». Η δράση του διακόπηκε από το θάνατό του, στις
30 Μαΐου 1826, μετά από ολιγοήμερη ασθένεια. Τα Απομνημονεύματά του θεωρούνται
μια από τις καλύτερες ιστορικές πηγές για την Eλληνική Επανάσταση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
