Εμφανίζονται 31 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΧΑΪΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΙΓΙΟ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
1796 - 1858
(Αίγιο, 1796 - Αθήνα, 1858)
Πρόκριτος της Βοστίτσας (Αιγίου) και αγωνιστής. Ήταν από τους λίγους
Πελοποννήσιους προκρίτους που δέχθηκαν τις απόψεις τον Παπαφλέσσα για γρήγορη
έναρξη του Αγώνα. Ως υπαρχηγός του Ανδρέα Λόντου κινήθηκε ιδιαίτερα στην Αχαΐα,
και συμμετείχε στην πολιορκία της Πάτρας
και στην καταδίωξη του Δράμαλη στην Aκράτα.
Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και αγωνίστηκε
κατά των αιγυπτιακών στρατευμάτων. Διετέλεσε δήμαρχος Αιγίου, νομάρχης Αττικής
και υπουργός εσωτερικών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΚΛΕΙΤΩΡ (Αρχαία πόλη) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Athenodorus, a statuary, a native of Cleitor in Arcadia, executed statues of Zeus and Apollo, which were dedicated by the Lacedaemonians at Delphi after the battle of Aegos-potami. He was also famed for his statues of distinguished women. He was a pupil of the elder Polycletus, and flourished at the end of the fifth century B. C. (Paus. x. 9.8; Plin. H. N. xxxiv. 19, init., and § 26.)
Ariston and Telestas, brothers, were the sculptors of a colossal statue of Zeus which the Cleitorians dedicated at Olympia from the spoils of many captured cities. The statue with its pedestal was about eighteen Greek feet high. It bore an inscription, which is given by Pausanias, but in a mutilated state. (Paus. v. 23.6)
ΠΑΤΡΑ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
Ο Ανδρέας Καρμπόνε γεννήθηκε στην Πάτρα το 1926, σπούδασε όμως μουσική
στην Αθήνα. Βιολί με τον καθηγητή Ιωσήφ Μπουστίντουϊ και ανώτερα θεωρητικά με
τον αρχιμουσικό Φιλοκτήτη Οικονομίδη στο Ωδείο Αθηνών.
Στη συνέχεια γίνεται μαθητής του συνθέτη και καθηγητή Γιάννη Α. Παπαϊωάννου
στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα από όπου παίρνει πτυχίο Αρμονίας και Δίπλωμα Αντίστιξης
και Φούγκας το 1955. Δύο χρόνια αργότερα με υποτροφία της Ιταλικής Κυβέρνησης
συνεχίζει τις μουσικές του σπουδές στη Ρώμη με το γνωστό μαέστρο καθηγητή και
συνθέτη Ennio Porrino. Μετά δύο χρόνια επιστρέφει στην Αθήνα και συνεχίζει να
προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ΕΡΤ όπου εργαζόταν από το 1955 σαν υπεύθυνος
των εκπομπών Σοβαρής Μουσικής της Ραδιοφωνίας και στη συνέχεια της Τηλεόρασης
έως το 1991.
Εκτός από το συνθετικό του έργο, που μέρος του έχει παιχθεί στο ραδιόφωνο,
την τηλεόραση και σε δημόσιες συναυλίες, έχει στο ενεργητικό του έντονη δραστηριότητα
σαν διευθυντής χορωδιών με συμμετοχές σε διεθνείς διαγωνισμούς και φεστιβάλ χορωδιών,
αποσπώντας και βραβεία. Οπως, στο Διεθνές Πολυφωνικό Διαγωνισμό του Arezzo της
Ιταλίας, στο παγκόσμιο Διαγωνιστικό Φεστιβάλ Μουσικών Συγκροτημάτων στην Ζυρίχη
(Ελβετία), στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ "Νιάτα και Μουσική" στη Βιέννη (Αυστρία) κτλ.
Σαν καθηγητής Ανωτέρων Θεωρητικών της Μουσικής, δίδαξε στο Ωδείο Αθήναιον
από την ίδρυσή του μέχρι το 1991 και από το 1976 μέχρι σήμερα στο Ωδείο Πειραιώς.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1947. Ξεκίνησε τις μουσικές
σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρία της Πάτρας και στο Ελληνικό
Ωδείο (θεωρία και πιάνο). Ακολούθησαν οι σπουδές του και η αποφοίτηση του από
το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία,
αντίστιξη και σύνθεση με τον καθηγητή-συνθέτη Γ.Α. Παπαιωάννου.
Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Eχει γράψει όπερες,
συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το Θέατρο και τον κινηματογράφο,
ηλεκτρονική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στο
χώρο του τραγουδιού.
Εχει ηχογραφήσει πάνω από τριάντα LP και CD συνθέτοντας εκατοντάδες
τραγούδια σε στίχους ελλήνων και ξένων ποιητών συνεργαζόμενος με τις δισκογραφικές
εταιρίες ΕΜΙ Classίcs, LYRA, SONY (CBS), POLYDOR, ΕΝΜ, MINOS-ΕΜΙ, AGORA. Εχει
συνεργαστεί με πολλούς Ελληνες και ξένους σκηνοθέτες γράφοντας μουσική για δεκάδες
θεατρικά έργα τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (Ελλάδα, Βέλγιο,
Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία, Αυστραλία κ.α) ενώ ο ίδιος έχει
σκηνοθετήσει τρεις θεατρικές παραγωγές. Εχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο
και έχει συνθέσει πολλά έργα κλασσικής μουσικής.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες
στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Εχει συμμετάσχει ή έχουν παιχτεί έργα του
σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής (Λονδίνο, Γλασκώβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλλη,
Λυών, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λωζάνη, Βερόνα, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη,
Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Αγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Αιρες, Σάο Πάολο, Κάιρο
κ.α). Εργα του έχουν εκτελεστεί από μεγάλο αριθμό ορχηστρών και ορχηστρών μουσικής
δωματίου (Φιλαρμονική Ορχήστρα της Στοκχόλμης, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κρακοβίας,
Φιλαρμονική Ορχήστρα της Λιέγης, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Οζάκας, Φιλαρμονική
Ορχήστρα της Αρμενίας, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Ερφούρτης, Συμφωνική Ορχήστρα
της Κωνσταντινούπολης, Φιλαρμονική Ορχήστρα Δωματίου της Καλσρούης, Καμεράτα των
Βερσαλλιών, Συμφωνική Ορχήστρα της Κόρδοβας, Συμφωνική Ορχήστρα της Ρενς, Συμφωνιέτα
του Μπόρμουθ, Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, Ορχήστρα Δωματίου της Αγκυρας, Συγκρότημα
Κοντραπούνκτε της Βιέννης, Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης των
Τιράνων, Χορωδία Δωματίου της Βουδαπέστης, Χορωδία Αρνολντ Σένμπεργκ, Κουαρτέτο
της Οπερας Λα Μοννέ, Κουαρτέτο Ραζουμόβσκι, Καμεράτα των Φίλων της Μουσικής Αθηνών,
Ορχήστρα Χρωμάτων, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Σολίστ
της Πάτρας κ.α).
Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και
της Ενωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδος. Είναι ιδρυτής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας,
του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 1986 ως το 1990. Από το 1990
ως το 1993 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο
Μουσικής Αθηνών.
Τον Οκτώβριο του 1993 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού.
Εγινε Υπουργός Πολιτισμού στις 16 Μαρτίου 1994 παραμένοντας στη θέση αυτή μέχρι
τις 22 Ιανουαρίου 1996.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
ΚΑΤΩ ΛΟΥΣΟΙ (Χωριό) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Μέλη της ομώνυμης ιστορικής οικογένειας που καταγόταν από την Ήπειρο,
αλλά κατέφυγε στην Αχαΐα λόγω
των τουρκικών διώξεων. Οι σπουδαιότεροι: Αθανάσιος, Αναγνώστης, Βασίλειος, Θρασύβουλος,
Κωνσταντίνος, Νικόλαος. Αυτοί και αρκετοί άλλοι πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην
πατρίδα πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821. Ο Αναγνώστης (Σουδενά Καλαβρύτων
1765 - Βασιλικά Κορίνθου 1822),
φιλικός και αγωνιστής του 1821. Πολέμησε με το Θ. Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς.
Σκοτώθηκε σε τουρκική ενέδρα μαζί με το δεκαεφτάχρονο γιο του. Ο Βασίλειος (Σουδενά
Καλαβρύτων 1785 - Αίγιο 1872),
φιλικός και αγωνιστής, στρατιωτικός και πολιτικός. Πληρεξούσιος στις Eθνοσυνελεύσεις,
στρατηγός, βουλευτής, γερουσιαστής, διετέλεσε ακόμη επίτιμος υπασπιστής του Γεωργίου
Α´. Ο Κωνσταντίνος (Σουδενά Καλαβρύτων 1764-1825), κλεφταρματολός, φιλικός,
αγωνιστής του 1821. Φιλικός, με πλούσια δράση, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις
Επιδαύρου και ´Aστρους.
Στους εμφύλιους πολέμους συντάχθηκε με τους στρατιωτικούς, προκαλώντας την οργή
των πολιτικών. Ο Νικόλαος (Σουδενά Καλαβρύτων 1790 - Καλάβρυτα
1865), φιλικός, αγωνιστής του 21, στρατιωτικός, πολιτικός. Συνδέθηκε με το Θ.
Κολοκοτρώνη και συμπολέμησε με τον Οδ. Ανδρούτσο. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην
Εθνοσυνέλευση του 1844 και επανειλημμένα βουλευτής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Χωριό) ΚΑΛΕΝΤΖΙ
1935
ΚΕΡΠΙΝΗ (Χωριό) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
1791 - 1840
(Κερπινή Καλαβρύτων 1791 Αθήνα
1840)
Πρόκριτος Καλαβρύτων,
φιλικός, οπλαρχηγός και πολιτικός. Γιος του Ασημάκη Ζαΐμη, ίσως ο σημαντικότερος
εκπρόσωπος της επιφανούς οικογένειάς του. Μυήθηκε από τον Ανδρέα Λόντο στη Φιλική
Εταιρεία το 1819 και συμμετείχε ενεργά στην προετοιμασία του αγώνα. Μαζί με τον
Παλαιών Πατρών Γερμανό ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Πάτρα
και πήρε μέρος στην πολιορκία του κάστρου της πόλης. Ανέπτυξε πολιτική δράση ως
μέλος του «Αχαϊκού Διευθυντηρίου» και συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα
στην απόκρουση του Δράμαλη και τη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου
(Δεκέμβριος 1822). Την περίοδο του εμφυλίου, παρά τη διαλλακτική του στάση, αναγκάστηκε
να αποσυρθεί, προσωρινά, μετά την επικράτηση των κυβερνητικών. Επανέρχεται στο
προσκήνιο των στρατιωτικών επιχειρήσεων όταν ο Ιμπραήμ απειλεί την Πελοπόννησο.
Υπήρξε μέλος της Α´ Εθνοσυνέλευσης, του «Εκτελεστικού Σώματος», αλλά και
πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος». Στα χρόνια του Καποδίστρια συμμετείχε
στο «Πανελλήνιο». Περάτωσε την πολιτική του σταδιοδρομία στην περίοδο του Όθωνα
ως αντιπρόεδρος του «Συμβουλίου Επικρατείας» και πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Βουλής των Ελλήνων
1795 - 1868
Αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Χρημάτισε τρείς φορές Πρωθυπουργός
της Ελλάδας: το 1863 (δύο φορές)
και το 1865 - 1866. Συγκαταλέγεται στους πρωτεργάτες της Eπανάστασης στην Πάτρα
και ήταν μέλος του Επαναστατιικού και Αχαϊκού Διευθυντηρίου. Εργάστηκε για την
οργάνωση της πολιορκίας του κάστρου της πόλης. Το 1828 διορίστηκε Διοικητής Σύρου
και Επίτροπος Ηλείας. Χρημάτισε
υπουργός Εσωτερικών και δήμαρχος της Πάτρας. Το 1832 μέλος της Γερουσίας και το
1835 σύμβουλος Επικρατείας. Με την έξωση του Όθωνα ανέλαβε μαζί με τον Δημήτριο
Βούλγαρη και τον Κωνσταντίνο Κανάρη την προσωρινή διακυβέρνηση της χώρας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
Γεννήθηκε στην Πάτρα τον Απρίλιο του 1964. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις στην Πάντειο και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη κοντά στους Παντελή Βούλγαρη, Νίκο Περάκη, Φρίντα Λιάππα, Διαγόρα Χρονόπουλο. Ως διευθηντής παραγωγής στην ταινία "Λευτέρης Δημακόπουλος", του Περικλή Χούρσογλου. Έχει σκηνοθετήσει επίσης videoclip και διαφημιστικά σποτ.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Αρχείου Ελληνικού Κινηματογράφου
ΑΙΓΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Hyperbatas or Hyperbatus (Huperbatas, Plut.; Hgperbatos, Polyb.). General
of the Achaean league in B. C. 224, during the war with Cleomenes. It
was under his nominal command, though the real direction of affairs was in the
hands of Aratus, that the Achaeans met with the decisive defeat at Hecatomboeon.
(Plut. Cleom. 14.)
Hyperbatas. General of the Achaeans in B. C. 179. The Romans
having sent to require of the league the recal of all the Lacedaemonian exiles
without distinction, Hyperbatus held an assembly, in which he urged, in opposition
to Lycortas, the necessity of compliance with this request (Polyb. xxvi. 1.) On
this occasion he took the same side with Callicrates, and we find him again, in
B. C. 168, uniting with that unworthy statesman against the proposal of Lycortas
and his party, to send assistance to the two Ptolemies in their war against Antiochus
Epiphanes. (Id. xxix. 8.)
ΑΧΑΪΑ (Αρχαία χώρα) ΕΛΛΑΔΑ
Αχαιός στρατηγός που τον όρισε ο Δίαιος αρχηγό τμήματος στρατού που θα φρουρούσε τα Μέγαρα (Παυσ. 7,15,8).
Εξελέγη στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας μετά το Δίαιο. Επεισε τους Αχαιούς να κάνουν πόλεμο εναντίον των Σπαρτιατών και των Ρωμαίων (Παυσ. 7,14,5).
Critolaus (Kritolaos), an Achaean, who succeeded Diaeus, in B. C. 147, as strategus of the Achaeans, and was as bitter an enemy of the Romans as his predecessor. As soon as he entered upon his office, he began insulting the Roman ambassadors and breaking off all negotiations with them. After their departure for Italy, he had recourse to all the demagogic artifices that he could devise, in order to render the rupture between the Romans and Achaeans irremediable. During the ensuing winter he travelled from one town to another, inflaming the people by his furious speeches against the Romans. He tried especially to work upon the populace in the towns of Greece, and resorted to the most iniquitous means to obtain their favour. Thus he extorted a promise from the magistrates of several towns to take care that no debtor should be compelled to pay his debts before the war with Rome should be brought to a close. By these and similar means he won the enthusiastic admiration of the multitude, and when this was accomplished, he summoned an assembly of the Achaeans to meet at Corinth, which was attended by the dregs of the nation, and which conducted its proceedings in the most riotous and tumultuous manner. Four noble Romans, who attended the meeting and tried to speak, were driven from the place of assembly and treated with the grossest insults. It was in vain that the moderate men among the Achaeans endeavoured to bring Critolaus and his partizans to their senses. Critolaus surrounded himself with a body-guard, and threatened to use force against those who opposed his plans, and further depicted them to the multitude as traitors of their country. The moderate and well-meaning persons were thus intimidated, and withdrew. War was thereupon declared against Lacedaemon, which was under the especial protection of Rome. In order to get rid of all restraints, he carried a second decree, which conferred dictatorial power upon the strategi. The Romans, or rather Q. Caecilius Metellus, the praetor of Macedonia, had shewn all possible forbearance towards the Achaeans, and a willingness to come to a peaceable understanding with them. This conduct was explained by Critolaus as a consequence of weakness on the part of the Romans, who, he said, did not dare to venture upon a war with the Achaeans. In addition to this, he contrived to inspire the Achaeans with the prospect of forming alliances with powerful princes and states. But this hope was almost completely disappointed, and the Achaeans rushed into a war with the gigantic powers of Rome, in which every sensible person must have seen that destruction awaited them. In the spring of B. C. 146, Critolaus marched with a considerable army of Achaeans towards Thermopylae, partly to rouse all Greece to a general insurrection against Rome, and partly to chastise Heracleia, near mount Oeta, which had abandoned the cause of the Achaeans. Metellus even now offered his hand for reconciliation; but when his proposals were rejected, and he himself suddenly appeared in the neighbourhood of Heracleia, Critolaus at once raised the siege of the town, quitted his position, and fled southward. Metellus followed and overtook him near the town of Scarphea in Locris, where he gained an easy but brilliant victory over the Achaeans. A great number of the latter fell, and 1000 of them were made prisoners by the Romans. Critolaus himself was never heard of after this battle. Livy (Epit. 52) states, that he poisoned himself, but it seems more probable that he perished in the sea or the marshes on the coast. Critolaus was the immediate cause of the war which terminated in the destruction of Corinth and put an end to the political existence of Greece. His plan of opposing Rome at that time by force of arms was the offspring of a mad brain, and the way in which he proceeded in carrying it into effect shewed what a contemptible and cowardly demagogue he was (Polyb. xxxviii. 2, &c., xl. 1, &c.; Paus. vii. cc. 14 and 15; Florus, ii. 16; Cic. de Nat. Deor. iii. 38).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Cycliadas (Kukliadas) was general of the Achaeans in B. C. 208, and, having joined Philip V. of Macedon at Dyme with the Achaean forces, aided him in that invasion of Elis which was checked by P. Sulpicius Galba. In B. C. 200, Cycliadas being made strategus instead of Philopoemen, whose military talents he by no means equalled, Nabis took advantage of the change to make war on the Achaeans. Philip offered to help them, and to carry the war into the enemy's country, if they would give him a sufficient number of their soldiers to garrison Chalcis, Oreus, and Corinth in the mean time; but they saw through his plan, which was to obtain hostages from them and so to force them into a war with the Romans. Cycliadas therefore answered, that their laws precluded them from discussing any proposal except that for which the assembly was summoned, and this conduct relieved him from the imputation, under which he had previously laboured, of being a mere creature of the king's. In B. C. 198 we find him an exile at the court of Philip, whom he attended in that year at his conference with Flamininus at Nicaea in Locris. After the battle of Cynoscephalae, B. C. 197, Cycliadas was sent with two others as ambassador from Philip to Flamininus, who granted the king a truce of 15 days with a view to the arrangement of a permanent peace (Polyb. xvii. 1, xviii. 17; Liv. xxvii. 31, xxxi. 25, xxxii. 19, 32, xxxiii. 11, 12).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΔΥΜΗ (Αρχαία πόλη) ΠΑΤΡΑ
Aristaenetus(Aristainetos), of Dymae, an Achaean general, the commander of the Achaean cavalry on the right wing in the battle of Mantineia, B. C. 207. (Polyb. xi. 11)
ΚΛΕΙΤΩΡ (Αρχαία πόλη) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Οι Αχαιοί του επέβαλαν πρόστιμο με την κατηγορία ότι δεν επέμεινε στην πολιορκία της Σπάρτης αλλά αρκέστηκε μόνο σε επιδρομές και διαρπαγές. Ο Δαμόκριτος δε μπορούσε να πληρώσει το πρόστιμο και γι' αυτό εξορίστηκε (Παυσ. 7.13.1,4-5).
ΦΑΡΑΙ (Αρχαία πόλη) ΠΑΤΡΑ
Eperatus, (Eperatos), of Pharae in Achaia, was elected general of the Achaeans
in B. C. 219, by the intrigues of Apelles, the adviser of Philip V. of Macedonia,
in opposition to Timoxenus, who was supported by Aratus. Eperatus was held universally
in low estimation, and was in fact totally unfit for his office, on which he entered
in B. C. 218, so that, when his year had expired, he left numerous difficulties
to Aratus, who succeeded him. (Polyb. iv. 82, v. 1, 5, 30, 91; Plut. Arat. 48.)
Lycus (Lukos). Of Pharae, in Achaia, lieutenant-general of the Achaeans, for Aratus, in B. C. 217, defeated EURIPIDAS, the Aetolian, who was acting as general of the Eleans. In the same year, Euripidas having marched with his Aetolians against Tritaea in Achaia, Lycus invaded Elis, and by a well-planned ambuscade slew 200 Eleans, and carried off 80 prisoners and much spoil. (Polyb. v. 94, 95.)
ΠΑΤΡΑΙ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Lucius of Patrae, a Greek writer of uncertain date. He wrote Metamorphoseon logoi diaphoroi, Metamorphoseon Libri Diversi. which are now lost, but were extant in the time of Photius, who has described them (Bibl. cod. 129). His style was perspicuous and pure, but his works were crowded with marvels; and, according to Photius, he related with perfect gravity and good faith the transformations of men into brutes and brutes into men, and " the other nonsense and idle tales of the ancient mythology." Some parts of his works bore so close a resemblance to the Lucius s. Asinus of Lucian, that Photius thought he had either borrowed from that writer, or, as was more likely, Lucian had borrowed from him. The latter alternative appears to be the true one; for if Photius is correct as to Lucius believing the stories he related, we can hardly suppose he would have derived any part of his narratives from such an evident scoffer as Lucian; and Lucian possibly designed, by giving the name Lucius to his hero, and making him an inhabitant of Patrae, to ridicule the credulity of his predecessor.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
M. Curius, one of the most intimate friends of Cicero, who had known him from his childhood, and describes him as one of the kindest of men, always ready to serve his friends, and as a very pattern of politeness (urbanitas). He lived for several years as a negotiator at Patrae in Peloponnesus. At the time when Tiro, Cicero's freedman, was ill at Patrae, B. C. 50 and subsequently, Curius took great care of him. In B. C. 46, Cicero recommended Curius to Serv. Sulpicius, who was then governor of Achaia, and also to Auctus, his successor. The intimacy between Curius and Atticus was still greater than that between Cicero and Curius; and the latter is said to have made a will [p. 904] in which Atticus and Cicero were to be the heirs of his property, Cicero receiving one-fourth, and Atticus the rest. Among Cicero's letters to his friends there are three addressed to Curius (vii. 23-26), and one (vii. 29) is addressed by Curius to Cicero. (Cic. ad. Fam. viii. 5, 6, xiii. 7, 17, 50, xvi. 4, 5, 9, 11, ad Att. vii. 2, 3, xvi. 3.)
ΚΕΡΥΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Iseas, tyrant of Ceryneia in Achaia, at the period of the first rise of the Achaean league. Alarmed at the rapid progress of the confederacy --the four cities of Dyme, Patrae, Tritaea, and Pharae, which formed the original league, having been already joined by Aegium and Bura--he judged it prudent to provide for his personal safety by voluntarily abdicating the sovereign power, whereupon Ceryneia immediately joined the Achaeans. (Polyb. ii. 41.)
ΑΙΓΙΟ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
1786 - 1846
(Βοστίτσα Αιγίου 1786 Αθήνα
1846)
Πρόκριτος, φιλικός και πολιτικός. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Πολέμησε στην Α πολιορκία του Μεσολογίου.
Αναμίχθηκε ενεργώς στα πολιτικά πράγματα σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Πρωτοστάτησε
στην προετοιμασία του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου και μετά την επιτυχία του
ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
1761 - 1835
Πρόκριτος των Καλαβρύτων, φιλικός και από τους εξέχοντες Πελοποννήσιους
αρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Υποστηρικτής
της άμεσης κήρυξης του Αγώνα επισήμανε στις συσκέψεις των αρχιερέων και προκρίτων
τους κινδύνους από την οποιαδήποτε αναβολή. Πήρε μέρος στην πρώτη σοβαρή πολεμική
επιχείρηση του Αγώνα στα Καλάβρυτα τα οποία ύστερα από πενθήμερη πολιορκία παραδόθηκαν.
Ο Ασημάκης Φωτήλας πήρε ενεργό μέρος και στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας.
Πληρεξούσιος στην Α´ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου
διετέλεσε αντιπρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και μέλος του Εκτελεστικού
Σώματος. Στην περίοδο της εμφύλιας διαμάχης επέδειξε μετριοπάθεια, αρνούμενος
να συμπράξει στη δίωξη αντικυβερνητικών και προτιμώντας να παραιτηθεί. Το 1825
έπαψε να μετέχει στα πολιτικά πράγματα, συνέχισε όμως να ενισχύει ηθικά και υλικά
τον Αγώνα και να εκλέγεται πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΠΑΤΡΑ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
1760 - 1823
(Πάτρα 1760 - Ερμιόνη 1823)
Πρόκριτος της Πάτρας. Φιλικός με πολιτική δράση. Χρημάτισε επανειλημμένα
Βεκίλης (αντιπρόσωπος ) του Μοριά στην Υψηλή Πύλη. Το 1821 στην Πόλη μυήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία και με την έκρηξη της Eπανάστασης έσπευσε στην Πάτρα. Μέλος της
Πελοποννησιακής Γερουσίας, μέλος της επιτροπής σύνταξης του «Προσωρινού Πολιτεύματος
της Επιδαύρου», μέλος του Εκτελεστικού Σώματος και αντιπρόεδρος. Επέδειξε μετριοπάθεια
σε δύσκολες στιγμές του Αγώνα για τον οποίο διέθεσε και ολόκληρη την περιουσία
του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΠΑΤΡΑΙ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Decrianus, a sophist of Patrae, who is mentioned with great praise by Lucian. (Asin. 2.) Nothing more is known of him.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
