Εμφανίζονται 14 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΟΥΔΑ Κωμόπολη ΧΑΝΙΑ" .
ΑΠΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΣΟΥΔΑ
Apteria, Apteron, Eth. Apteraios (Palaeokastron). A city of Crete
situated to the E. of Polyrrhenia, and 80 stadia from Cydonia (Strab. x. p. 479).
Here was placed the scene of the legend of the contest between the Sirens and
the Muses, when after the victory of the latter, the Sirens lost the feathers
of their wings from their shoulders, and having thus become white cast themselves
into the sea, - whence the name of the city Aptera, and of the neighbouring islands
Leucae. (Steph. B. s. v.) It was at one time in alliance with Cnossus, but was
afterwards compelled by the Polyrrhenians to side with them against that city.
(Pol. iv. 55.) The port of Aptera according to Strabo was Cisamos. Mr. Pashley
(Travels, vol. i. p. 48) supposes that the ruins of Palaeokastron belong to Aptera,
and that its port is to be found at or near Kalyves. Diodorus (v. 64) places Berecynthos
in the district of the Apteraeans. (The old reading was emended by Meursius, Creta,
p. 84.) This mountain has been identified with the modern Malaxa, which from its
granitic and schistose basis complies with the requisite geological conditions
for the existence of metallic veins; if we are to believe that bronze and iron
were here first discovered, and bestowed on man by the Idaean Dactyls.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
A city of Crete about eighty stadia from Cydonia. Its name was said to be derived from the result of a contest in music held at this place between the Sirens and the Muses, when the former, being defeated, were so affected that their wings dropped from their shoulders
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΠΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΣΟΥΔΑ
On a steep-sided plateau (231 m) just inland from Kalami on the S
side of entrance to Suda Bay. Various attempts were made in antiquity to explain
the name: e.g., that this was the site of the song contest of the Muses and Sirens;
the latter lost their wings when defeated (Steph. Byz. s.v. Aptera; ‘aptera’ =
‘wingless’); another legend has an eponymous hero Apteros. The city's name may
in fact derive from the epithet of Artemis there (see below). The foundation of
the city is variously ascribed to Glaukos of Cyrene or Pteras of Delphi.
There are few literary references to the city's history: archers from
A. fought for Sparta in the second Messenian war (late 7th c.; Paus. 4.20.8);
in 220 B.C. the city was forced by Polyrrhenia to desert its alliance with Knossos
(Polyb. 4.55.4). A little can be gleaned from inscriptions: A. probably supported
Sparta against Pyrrhos (272) and in the Chremonidean war (267/6-1); at this time
it had links with Ptolemaic Egypt but was strangely absent from the alliances
with Miletos (mid 3d c.); Scipios and their staff were honored there (189) as
well as pro-Roman Achaeans (early 2d c.), Attalus I or II, and Prusias II. The
city joined the treaty with Eumenes (183).
Impressive city walls indicate prosperity in the Early Hellenistic
period, and wide commercial and political contacts are attested by a series of
proxeny decrees (mainly 2d c.); the city's position at the mouth of the safest
anchorage in Crete was of benefit. However, Aptera seems to have declined before
the Roman Conquest, perhaps becoming dependent on its powerful neighbor Kydonia.
Archaeological evidence of continued settlement through the Early Byzantine period
is confirmed by a mention in Hierokles (650.11) and references to bishops of Aptera
(Notitiae 8.227; 9.136). Geographical sources refer to it, usually as an inland
city, without much detail: [Scylax] 47; Strab. 10.4.13, p. 479; Dion. Call. 122f.;
Plin. HN 4.12.59 (Minoium Apteron are two separate sites); Ptol. Geogr. 3.5.7;
Stad. 344 (confusion with Minoa?); Rav. Cosm. V.21; Steph. Byz. s.v. The form
Aptara was apparently the usual one in Crete, and Aptera outside: coins have Aptara,
inscriptions both, literary texts mostly Aptera. Coins portray a number of deities,
especially Artemis Aptera, who seems to have been the chief deity (related to
Diktynna and associated with initiation rites: see Willetts). Coins also commonly
depict an armed man, Ptolioikos (the hero Apteros?), a bee, a torch, and a bow.
Coinage started ca. 330 and ceased well before the Roman Conquest; there was none
under Roman rule.
Pashley first correctly identified the site, previously thought to
be Minoa or Amphimalla. Considerable remains survive, though nowhere to full height,
of the city walls which are 4 km long, probably of 3d c. date, and all of one
period despite differences in style. They surround the entire plateau, some of
which was probably not built on even at times of maximum population. The work
is particularly solid (2.4-2.8 m thick) on the W side, the normal approach at
least from the Hellenistic period and the easiest route of access. The main gate
is set at an oblique angle and flanked by towers; farther S is another tower shielding
a sally port. Only traces survive of the wall line along the S and central N side,
and on the NW side the work is rougher (with a steep drop outside). On the E side
the terrain is rougher and the plateau edge irregular; the wall course is correspondingly
irregular. The E gate (now Sideroporta) lay where the wall crossed a deep gully
running into the site from the NE. Earlier the city may have been more clearly
oriented towards the plain to the E, and there are possible traces of early defenses
farther up the gully and around a low hill near the E side of the city, S of the
gully, which seems to have been the acropolis; only rock cuttings survive on its
top.
Apart from the city walls, the most striking ancient remains are the
two great cisterns in the center of the site on the S side of the main gully (since
these, like the walls, remained in use for centuries, they escaped demolition
in the Early Byzantine period when all other ancient buildings were stripped of
reusable building material; the walls suffered more during Venetian and Turkish
fortification of Suda Bay). Both cisterns were built of concrete faced with brick
and then mortar. One (W of the monastery of St. John of Patmos) has one aisle
and turns at a right angle (6.3 m clear width). The other (NE of the monastery)
has three barrel-vaulted aisles divided by two rows of four longitudinal arched
piers (overall size 24.7 x 18.5 x 8.2 m high); it is of Roman date, at least in
its final form (with barrel vaults). To the SW of the monastery is a small double-cella
temple (cf. Sta. Lenika) of careful, heavily clamped ashlar (5th-4th c.); later,
graves were put inside and a mediaeval building over it. Behind is a terrace wall
(associated with Protogeometric-Geometric sherds?). Nearby to the SE, a wall containing
a number of (mainly proxeny) inscriptions was seen by Pococke and Pashley and
excavated by Wescher (1862-64) but largely demolished in the 1890s; three more
inscriptions were found in 1928. They may be in situ, not reused, and perhaps
associated with the prytaneion. The wall has now entirely disappeared, but nearby
is a 7th-8th c. church. To the E of this is a Roman apsidal building (bouleuterion?),
with W wall, of poor concrete work with three niches, partly surviving. To the
S of this, Early Byzantine houses have been excavated, and others of this period
N of the cisterns.
The small theater lay inside the S city wall; the cavea (diam. 55
m) and orchestra (diam. 18 m) are now a simple hollow covered with stone. Diazoma,
some seats and the paraskenia are still visible, but little of the stage building
(25 x 6 m). Remains of brick walls attest alterations in the Roman period. To
the E of the theater are traces of a small Doric temple (of Dionysos?). Between
the acropolis (?) and E city wall is a small, poorly preserved temple of the Early
Roman period: distyle in antis, with two statue bases in front; it was perhaps
a Temple of Demeter and Kore (excavated 1958). The earlier attribution to it of
bull statues is probably wrong. The existence of a temple under the Turkish Fort
Izzedin at the NE corner of the site is uncertain.
Sherds of all periods from Classical (a few) to Early Byzantine and
later cover the site. The main area of occupation in earlier periods was in the
larger part S of the gully; remains in the N part seem to be mostly Byzantine
or later. Buildings were probably never closely crowded. In the Roman period the
city probably became rather agricultural in character. The site was destroyed
in the Arab conquest and probably not reoccupied until Venetian times.
The necropolis lay on the saddle to the W near Megala Choraphia and
contained rock-cut graves as well as chamber tombs of Late Classical-Roman times
and an earlier pithos burial. Some rock-cut graves found within the city walls
(S side) indicate lack of habitation there. The port was at Kisamos; Aptera is
thought by some to have controlled Minoa across the bay entrance. To the W is
Mt. Malaxa (ancient Berekynthos), where the Idaean Daktyloi lived, legendary inventors
of metallurgy (Diod. 5.64.5).
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
Στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου σώζεται η αρχαία πόλη - κράτος "ΑΠΤΕΡΑ". Η ίδρυση της πόλης τοποθετείται στην γεωμετρική εποχή. Η Απτέρα ως σημαντικότατη πόλη - κράτος της Κρήτης έπαιξε συχνά καθοριστικό ρόλο στα ιστορικά δρώμενα του νησιού, στην εσωτερική και εξωτερική του πολιτική. Η περίοδος όμως κατά την οποία η πόλη γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή της ήταν τα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια. Σώζεται το τείχος της πόλης σε μήκος περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων. Εκτός από τα τείχη τα εντυπωσιακότερα από τα σωζόμενα αρχαία οικοδομήματα είναι οι θολωτές δεξαμενές της εποχής της Ρωμαιοκρατίας, "διμερές ιερό" με επιμελημένη δόμηση που χρονολογείται στον 5ο έως 4ο αιώνα π.χ. καθώς και μικρό κατεστραμμένο θέατρο με διαζώματα λαξευτά στο βράχο. Αντιπροσωπευτικά ευρήματα (αγγεία , νομίσματα, ειδώλια, επιγραφές, γλυπτά και άλλα μικροαντικείμενα) εκτίθενται στο αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων.
ΣΟΥΔΑ (Νησάκι) ΣΟΥΔΑ
Στην βορειοανατολική πλευρά του λιμένα της Σούδας υπάρχει η νησίδα
της Σούδας, όπου βρίσκεται η «Φορτέτζα» , βενετσιάνικο φρούριο που κτίστηκε το
1571 μ.χ. με σκοπό τον έλεγχο της εισόδου του κόλπου από τους Ενετούς. O Basilcata,
(Μνημεία Κρητ. Ιστορίας V, 163) αναφέρει ότι ο οπλισμός του φρουρίου το 1630 ήταν
44 κανόνια διαφόρων διαμετρημάτων και 9185 μπάλες. Τα τείχη περιέβαλαν όλη την
έκταση του νησιού. Στο βόρειο μέρος ήταν ο προμαχώνας Martinengo και ο προμαχώνας
Μichiel. Ανάμεσα τους μια μικρή πόρτα οδηγούσε στο χαμηλότερο κομμάτι του νησιού
όπου ήταν το νεκροταφείο και ο επιπρομαχώνας Mocenigo και μια δεξαμενή. Στην ανατολική
πλευρά ήταν οι στρατώνες και μπροστά τους τρεις δεξαμενές, αποθήκες, ο κήπος και
η εκκλησούλα της Παναγίας La Madonnina. Στη Ν.Δ. πλευρά ήταν ο προμαχώνας Orsino
και η πύλη του φρουρίου. Στη δυτική πλευρά ήταν τρεις δεξαμενές και αποθήκες πυρομαχικών
και πολεμοφοδίων, το πεδίο ασκήσεων και ο ανεμόμυλος.
Οταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κρήτη το 1669 δεν κατέλαβαν το μικρό
αυτό φρούριο και έτσι η νησίδα της Σούδας ήταν ένα καταφύγιο των Κρητών επαναστατών
έως και το 1715 οπότε έπεσε και αυτό στα χέρια των Τούρκων.
Η νησίδα της Σούδας εκτός από την ιστορική σημασία της, παρουσιάζει
μεγάλο οικολογικό ενδιαφέρον, αφού διαθέτει σπάνια φυτά της Κρητικής φύσης. (Ποταμιτάκης
Μιχάλης, Το λιμάνι της Σούδας στο Πέρασμα του Χρόνου - Σύντομο οδοιπορικό- , Χανιά
Ιούνης 1996). Σημαντικές πληροφορίες για τη νησίδα της Σούδας μας αναφέρει και
ο Στέργιος Σπανάκης στο βιβλίο του "Κρήτή Β' τόμος Τουρισμός Ιστορία Αρχαιολογία".
Αναφέρει λοιπόν τα παρακάτω.
Σούδα : Το μικρό νησί που στέκει σαν φύλακας στην είσοδο του κόλπου
της Σούδας. Στο βορειοδυτικό πλευρό του, σε απόσταση εφτά Βενετσάνικα βήματα,
ένα άλλο μικρό νησάκι σχεδόν στρογγυλό, αναφέρεται στους Βενετσάνικους χάρτες
νησί των κουνελιών. Στην αρχαιότητα τα νησάκια αυτά λεγόταν Λευκαί, γιατί οι Σειρήνες
"δυσφορούσαι (για τη νίκη των Μουσών) τα πτερά των ώμων απέβαλον, και λευκαί γενόμεναι
εις την θάλασσαν ενέβαλον εαυτάς, όθεν... αι νήσοι Λευκαί" (Στεφ. Βυζάντιος).
Πριν να οχυρωθεί, στο νησάκι ήταν ένα μοναστήρι του Αγ. Νικολάου
και γι' αυτό λεγόταν Φραρονήσι. Ύστερα από την οχύρωση του πήρε το όνομα Σούδα
από τον κόλπο. Πάνω στο μεγαλύτερο νησί, που έχει ύψος από τη θάλασσα 14 πόδια
βενετσιάνικα, έκτισαν οι Βενετοί ένα από τα σπουδαιότερα φρούρια της Κρήτης, για
να προστατέψουν τον κόλπο από εχθρικά και πειρατικά πλοία. Σ' αυτό είχε εφαρμοσθεί
η τελευταία λέξη της οχυρωματικής τέχνης ώστε δεν μπόρεσαν οι Τούρκοι να το καταλάβουν
και παρέμεινε στην κυριαρχία των Βενετών μισό αιώνα ύστερα από την κατάληψη της
Κρήτης, οπότε είχε γίνει το καταφύγιο των κυνηγημένων πατριωτών της Κρήτης, ώσπου
παραδόθηκε στους Τούρκους με συνθήκη το 1715 (Κρητ. Χρον. Ι', 26). Όμως δεν μπόρεσε
να προστατεύσει τον κόλπο από τα εχθρικά πλοία που μπαινόβγαιναν ανενόχλητα από
το νότιο στόμιο του κόλπου.
Από το 14ο αιώνα υπήρχε φρούριο στο νησί. Ο στρατηγός Luca Michiel
αναφέρει στην έκθεση του το 1580, ότι κατά την κατασκευή του νέου φρουρίου βρέθηκαν
παλιά τείχη. Τα πρώτα χρόνια του 1500, που άρχισε να διαφαίνεται ο κίνδυνος των
Τούρκων, έγινε σκέψη για την οχύρωση του νησιού της Σούδας. Το 1520 δόθηκε εντολή
στον προβλεπτή Gabriel Martinengo να φροντίσει για τη σύνταξη μελέτης. Αργότερα
ζητήθηκε η γνώμη του ειδικού Savorgnan ο οποίος συνέστησε την οχύρωση. Τα έργα
άρχισαν το 1570 από τον Latino Orsini και το 1573 είχαν κιόλας τελειώσει και ήρθαν
και τα κανόνια να τοποθετηθούν στη θέση τους. Τα τείχη που κατασκευάστηκαν περιέβαλαν
όλη την έκταση του νησιού. Η ύδρευση γινόταν από τις δεξαμενές. Αλλά το νερό που
συγκέντρωναν έφθανε για 500 στρατιώτες μόνο για 8 μήνες. Το ζήτημα της ύδρευσης
του φρουρίου το έλυσαν..... οι Τούρκοι μία βόμβα έριξαν πάνω σ' ένα βράχο, τον
έσπασε και βρέθηκε μια πηγή πόσιμου νερού, όπως αναφέρει ο Coronelli ( Gerola,
Monumenti IV,33.
Συμπληρώσεις και επιδιορθώσεις των ζημιών του φρουρίου από τη θάλασσα
συνεχίστηκαν έως το 1645. Το 1646 οι Τούρκοι το πρόσβαλαν και τότε φάνηκαν οι
αδυναμίες του. Ήταν ευπρόσβλητο από τα γύρω υψώματα και κυρίως από το μέρος του
Παλαιοκάστρου (?πτερα) Τα τουρκικά κανόνια ισοπέδωσαν τις αποθήκες τους στρατώνες
και άλλες εγκαταστάσεις. Όμως οι αμυνόμενοι δεν έχασαν το θάρρος τους, ώσπου ο
εχθρός είδε το μάταιο της προσπάθειας του και σταμάτησε την επίθεση και οι Βενετοί
άρχισαν να ανοικοδομούν τα ερείπια. Διοικητής τότε (1647) ήταν ο Gerolano Dona,
ο οποίος γράφει στην αναφορά του : Σήμερα ύψωσα στο υψηλότερο σημείο του φρουρίου
τη σημαία για να δείξουμε στον εχθρό την αφοβία μας και ότι δεν τον λαμβάνουμε
υπόψη.
Όλη η Κρήτη υπέκυψε όμως το φρούριο της Σούδας, παρά τις καταστροφές
που του προξενούσαν τα Τουρκικά βόλια εξακολουθούσε να αμύνεται υπερήφανο. Οι
απότομες ακτές του νησιού και τα τεχνητά τείχη του το έκαμαν απόρθητο. Μετά τη
συνθηκολόγηση του Μοροζίνη παρέμεινε στους Βενετούς. Οι κατατρεγμένοι από την
τουρκική τυραννία κατάφευγαν εκεί για να σωθούν. Οι πρώην κατακτητές τους ήταν
τώρα σύμμαχοι τους. Η ζωή τους, εννοείται ήταν μαρτυρική, γιατί ζούσαν κάτω από
άθλιες συνθήκες. Το 1692 οι κάτοικοι του φρουρίου είχαν φτάσει τους 600 και αργότερα
τους 800 ! Η αντίσταση του φρουρίου επί μισό σχεδόν αιώνα στον Τουρκικό κλοιό
που το περιέσφιγγε, με τις φρικτές συνθήκες εφοδιασμού από τη Βενετία ή τα Επτάνησα
ακόμη και των στοιχειωδέστερων τροφίμων, ήταν αναμφισβήτητα ηρωική.
Το 1715 παραδόθηκε κι αυτό στους Τούρκους και έτσι έσβησε και το
τελευταίο ίχνος της Βενετσιάνικης κυριαρχίας στην Κρήτη. Στο φρούριο της Σούδας
θέλησαν οι Τούρκοι να διατηρήσουν την τυπική πια επικυριαρχία τους με την τοποθέτηση
μιας τουρκικής σημαίας από τενεκέ, ύστερα από την απελευθέρωση του νησιού με τους
πολυχρόνιους και πολύνεκρους πολέμους. Στις 14 Φλεβάρη 1913 αφαιρέθηκε η σημαία
αυτή και στη θέση της τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή : ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΝ ΚΡΗΤΗ 1669 -1913 ΗΤΟΙ 267 ΕΤΗ 7 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ 7 ΗΜΕΡΑΙ ΕΤΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ( Σελ. 346 -
349, Στέργιος Σπανάκης, Κρήτη Β' τόμος, Έκδοση Βαγγέλη Απ. Σφακιανάκη, Ηράκλειο
Κρήτης)
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σούδας
ΣΟΥΔΑ (Ορμος) ΧΑΝΙΑ
Ο όρμος της Σούδας εξαιτίας του γεωγραφικού προσανατολισμού του είναι
ένα από τα ασφαλέστερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου καθώς σχηματίζεται ανάμεσα
στις Βόρειες προσβάσεις των Λευκών Ορέων από το Νότο και το Ακρωτήρι από το Βορρά.
Καταλαμβάνει θαλάσσια έκταση είκοσι ενός (21) περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων
και έχει μήκος ακτών περίπου 13 ναυτικά μίλια. Ο μυχός του απέχει από την είσοδο
4,6 ναυτικά μίλια και το πλάτος του κυμαίνεται μεταξύ 1,1 και 1,8 ναυτικών μιλίων.
Το σχετικά μικρό άνοιγμα της εισόδου του (1,4 ν.μ. ), κλείνεται από τη νησίδα
«Σούδα» , και περιορίζεται στα 0,85 ν.μ.. Οι γύρω από τον κόλπο απότομες ακτογραμμές
συνεχίζουν με την ίδια κλήση πρανούς και κάτω από τον ίσαλο της θάλασσας. Ετσι
τα βάθη αυξάνονται απότομα και έχουν σαν αποτέλεσμα προς το μέσο περίπου του ανατολικού
μισού του κόλπου, να φτάνουν τα διακόσια δέκα μέτρα (210) μέτρα.
Ο μεγάλος όγκος των «Λευκών Ορέων» που εκτείνεται προς τα Νότια σε
συνδυασμό και με τα υψώματα του Ακρωτηρίου (Σκλόκα 526 μ.) και του Δραπάνου (Δραπανοκεφάλα
527 μ.) δημιουργούν φυσικά εμπόδια, που προκαλούν αφενός μεν την εξασθένιση των
ανέμων αφετέρου δε, τη μεταστροφή τους. Στο βάθος του κόλπου εκβάλλει ο χείμαρρος
Μορώνης. Η εκβολή του χειμάρρου αυτού αποτελεί ένα θαυμάσιο υγροβιότοπο καθώς
φιλοξενεί μεταναστευτικά πουλιά που χρησιμοποιούν το χώρο αυτό ως ενδιάμεσο σταθμό
ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αφρική. Η σπουδαία γεωγραφική θέση του λιμανιού της
Σούδας καθώς και οι φυσικές του δυνατότητες προδιαγράφουν τις αναπτυξιακές του
προοπτικές και το σημαντικό οικονομικό του ρόλο στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη.
Εξάλλου εξαιτίας της δεσπόζουσας γεωγραφικοπολιτικής του θέσης διαδραμάτισε διαχρονικά
σημαντικότατο ιστορικό, εθνικό και πολιτικό ρόλο στη πορεία της χώρας.
Σήμερα στο κόλπο της Σούδας φιλοξενούνται ο Ναύσταθμος Κρήτης και
η Αμερικανική Βάση
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σούδας
ΤΣΙΚΑΛΑΡΙΑ (Χωριό) ΣΟΥΔΑ
Το χωριό Τσικαλαριά είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του
βουνού "Μαλάξα" και αποτελείται από τους συνοικισμούς Τσικαλαριά, Αγία Φωτεινή,
Αλώνα, Μετόχια. Ο Barozzi αναφέρει Cicalaria Palea και Cicalaria Nea. Ο Basilicata
(Μνημεία V, 138) Cicalaria και ο Καστροφύλακας (Κ 240) Cicalaria με 880 κατοίκους
και 78 προνομιούχους (Κ 242). Σχετικά με την ονομασία επικρατεί η γνώμη ότι παλαιότερα
υπήρχαν πολλά καμίνια στα οποία κατασκευαζόταν πήλινα αντικείμενα (τσικάλια) Λέγεται
μάλιστα ότι τεχνίτες από τα Τσικαλαριά εγκαταστάθηκαν στη Σίφνο και σε άλλα νησιά
μεταδίδοντας την αγγειοπλαστική τέχνη τους. Συγχρόνως η κοινότητα ονομαζόταν και
Αρχοντοχώρι. Η ονομασία των συνοικισμών των Μετοχίων προήλθε από τα ονόματα των
πρώτων Τούρκων Μπέηδων που εγκαταστάθηκαν εκεί και των οποίων τα αρχοντικά σώζονται
μέχρι σήμερα. Η ονομασία του συνοικισμού Αγία Φωτεινή προήλθε από την ομώνυμη
εκκλησία η οποία υπάρχει έως και σήμερα και παλαιότερα ήταν μοναστήρι.
Στο κέντρο του χωριού υπάρχει σωζόμενο τουρκικό τέμενος Τζαμί, το
οποίο πριν μετατραπεί σε τζαμί ήταν εκκλησία ( Αγιος Νικόλαος). Ακριβώς κάτω από
το τζαμί υπάρχει η κεντρική βρύση του χωριού την οποία χρησιμοποιούσαν οι τούρκοι
για να πλένονται πριν την είσοδο τους στο Τζαμί. Στην είσοδο του Τζαμιού σώζεται
Τουρκικό καφενείο στο οποίο σύχναζαν οι προύχοντες Τούρκοι. Στο συνοικισμό Αλώνα
(τουρκικό φρούριο) υπάρχει πηγάδι μεγάλου βάθους στο οποίο εύρισκαν οικτρό θάνατο
οι συλλαμβανόμενοι επαναστάτες του χωριού οι οποίοι εξαναγκάσθηκαν από τους Τούρκους
να το ανοίξουν. Εδώ βρίσκεται και η περίφημη εκκλησία της Παναγίας Βυζαντινού
ρυθμού με τρούλο του 16ου ή 17ου αιώνα. Το θαυμασμό των επισκεπτών προκαλεί και
η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου που βρίσκεται σε Πανοραμική τοποθεσία και διαθέτει
με το πρόσφατα αναπαλαιωμένο καμπαναριό της και την επιβλητική της είσοδο .. Αξίζει
να σημειωθεί ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Σούδας ήταν Τσικαλαριανοί.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Σούδας
ΑΠΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΣΟΥΔΑ
Στα Απτερα υπάρχουν ελληνικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά ερείπια καθώς
κι ένα τουρκικό φρούριο. Στην κορυφή θα δείτε ένα πέρασμα στα δεξιά που οδηγεί
στα βυζαντινά και τα ρωμαϊκά ερείπια. Από το σημείο αυτό μπορείτε να θαυμάσετε
τα Λευκά Όρη αν κοιτάξετε νότια προς την Κοιλάδα του Στύλου. Η θέα είναι καταπληκτική
ιδιαίτερα την άνοιξη όταν τα βουνά είναι καλυμμένα με χιόνι.Τα ?πτερα υπήρξαν
μια από τις πιο δυνατές πόλεις της Κρήτης. Ο μύθος λέει ότι τα Απτερα (χωρίς φτερά)
απόκτησαν το όνομά τους από την ήττα των Σειρήνων σε μουσικό αγώνα.Οι Μούσες έκοψαν
τα φτερά των Σειρήνων και όταν οι Σειρήνες προσπάθησαν να πετάξουν έπεσαν στο
νερό και σχημάτισαν τα μικρά νησιά του κόλπου της Σούδας.
Τα Απτερα υπήρχαν από τα Μινωικά Χρόνια, αφού το όνομά τους συναντιέται
στις πλάκες της Κνωσού. Κατά τα Ελληνιστικά Χρόνια αποτέλεσε μια πολύ ισχυρή πόλη-κράτος
και συμμετείχε στους κρητικούς πολέμους. Η πόλη είχε δύο λιμάνια. Το πρώτο, η
Μινώα, βρισκόταν στο βόρειο τμήμα του λιμανιού της Σούδας, εκεί που σήμερα τοποθετείται
το Μαράθι, ενώ το δεύτερο βρισκόταν στην άλλη μεριά του λιμανιού, όπου σήμερα
είναι το Καλάμι (Καλύβες). Τα λιμάνια έλεγχαν την είσοδο στον προστατευμένο κόλπο
της Σούδας.
Τα Απτερα συνέχισαν να είναι μια ισχυρή πόλη κατά τα Ρωμαϊκά και τα
πρώτα Βυζαντινά Χρόνια, αλλά το 823 μ.Χ. καταστράφηκαν από τους Αραβες. Οι Βενετοί
έχτισαν ένα φρούριο εδώ, που όμως και αυτό καταστράφηκε από τον πειρατή Μπαρμπαρόσα.
Η πόλη άκμασε μέχρι την αραβική κατοχή, κατά τη διάρκεια της οποίας
καταστράφηκε και εγκαταλείφτηκε μέχρι που ξανακατοικήθηκε από τους Βυζαντινούς.
Τα εντυπωσιακά κυκλώπεια τείχη της πόλης, που κάποτε είχαν μήκος 4 χιλιόμετρα,
φαίνονται ακόμα σε πολλά μέρη. Στη μέση αυτής της περιοχής βρίσκεται ένας μικρός
ναός που χρονολογείται από τους Κλασικούς Χρόνους (2ος αιώνας π.Χ.). Φημολογείται
ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος σ' ένα ζευγάρι θεών, το οποίο πιθανότατα είναι η Δήμητρα
και η Κόρη.
ΣΟΥΔΑ (Κωμόπολη) ΧΑΝΙΑ
Η Σούδα (που απέχει 6 χιλιόμετρα από τα Χανιά) αποτελεί ένα συνηθισμένο
λιμάνι, με όμορφη θάλασσα και τοπίο. Στην περιοχή βρίσκεται και το συμμαχικό νεκροταφείο
του Β' παγκοσμίου πολέμου. Ο κόλπος της είναι ένα από τα στρατηγικά σημαντικότερα
αγκυροβόλια του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΣΟΥΔΑ (Ορμος) ΧΑΝΙΑ
Ο κόλπος της Σούδας είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια του
κόσμου. Ο κόλπος της είναι ένα από τα στρατηγικά σημαντικότερα αγκυροβόλια του
ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο. Το λιμάνι έχει μήκος 15 χιλιόμετρα και σε μερικά σημεία το
πλάτος του φθάνει τα 16 χιλιόμετρα. Πρόκειται μάλιστα και για ένα από τα πιο προστατευμένα
από τους ανέμους λιμάνια, κάτι όμως που συχνά εξαπατά, καθώς δεν είναι πάντα προβλέψιμη
η κακοκαιρία που υπάρχει έξω από αυτό. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Γερμανών βύθισαν εκεί πολλά βρετανικά καράβια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΤΣΙΚΑΛΑΡΙΑ (Χωριό) ΣΟΥΔΑ
Το χωριό Τσικαλαριά βρίσκεται νοτιοανατολικά των Χανίων κοντά στη
Σούδα. Στο χωριό ειναι η βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
