Πληροφορίες τοπωνυμίου

Γιορτή μεταναστών

ΑΓΓΙΤΗΣ (Οικισμός) ΔΡΑΜΑ
Την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου

Τοπική γιορτή

ΑΝΘΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
3/11
Επέτειος εγκαινίων εκκλησίας

Γιορτή Μεταναστών

ΠΕΤΡΟΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
Την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου

Αναμμα Φωτιάς

ΓΡΑΜΜΕΝΗ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
17/3/2002
Εθιμικό άναμμα πυράς με τελετουργικό και πανηγυρικό χαρακτήρα την Κυριακή της Τυροφάγου

Μπαμπούγερα

ΚΑΛΗ ΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
6/1 - 8/1
  Η περιοχή της Δράμας και ιδιαίτερα τα χωριά του Μενοίκιου και του Φαλακρού όρους, έχουν να παρουσιάσουν ένα πλούσιο υλικό διονυσιακού χαρακτήρα με πληθώρα εθιμικών πανηγυρισμών και άλλων εκδηλώσεων, που συνδέονται ιδιαίτερα με τις περιόδους του Δωδεκαημέρου και της Αποκριάς, σε περιόδους δηλαδή που αντιστοιχούν σε εποχές κατά τις οποίες τελούνται οι πιο γνωστές Διονυσιακές γιορτές: τα Ανθεστήρια (τέλη Φεβρουαρίου), τα Λήναια (τέλη Ιανουαρίου), τα κατά Αγρούς Διονύσια (αρχές Ιανουαρίου), τα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια (τέλη Μαρτίου).
  Πρόκειται για εκδηλώσεις που τελούνται όχι με αναπαραστατική ή αναβιωτική φολκλορική μορφή, αλλά με μορφή δρώμενου και με συνειδητή συμμετοχή όλων, ως εκπλήρωση χρέους προς την κοινότητα, αφού οι περισσότερες από αυτές αποβλέπουν στην εξασφάλιση της «καλής χρονιάς» στην ευρύτερη διάσταση της καλής υγείας και της πλούσιας καρποφορίας.
  Στις εκδηλώσεις αυτές κυριαρχούν ζωόμορφες μεταμφιέσεις, με προβιές ή υποκατάστατά τους και μαζί με αυτές κουδούνια, με την πρωτογενή εδώ σημασία που έχουν ως ηχητικά αντικείμενα για το διώξιμο του κακού, τραγούδια, χοροί, αλληλοπειράγματα, σάτιρα, ευρηματικές παραστάσεις και αναπαραστάσεις ποικίλες με συνοδεία τοπικής λύρας, γκάιντας και νταχαρέ, στοιχεία όλα με έντονο διονυσιασμό, που μεταφέρει σε αρχέγονες τελετές καλοχρονιάς.
  Στην Καλή Βρύση πρωταγωνιστούν τα "Μπαμπούγερα", άντρες μεταμφιεσμένοι ζωόμορφα, ζωσμένοι βαριά κουδούνια. Με το πέρας της τελετής του αγιασμού τα Μπαμπούγερα έχουν ήδη συγκεντρωθεί έξω από την εκκλησία και με την εντυπωσιακή και θορυβώδη παρουσία τους κυριαρχούν σ' όλο το χωριό την ημέρα των Θεοφανίων και τις δύο επόμενες (6-8 Ιανουαρίου). Η αμφίεση των Μπαμπούγερων αποτελείται από άσπρη περισκελίδα, γυναικείο μαύρο επενδύτη αμανίκωτο, φλοκωτό στην εσωτερική μεριά, άσπρο πουκάμισο και πέντε μεγάλα κουδούνια που ζώνονται στη μέση. Η κεφαλή καλύπτεται με προσωπίδα από μάλλινο λευκό ύφασμα του αργαλειού. Στο μέτωπο ράβεται ένα στρογγυλό καθρεπτάκι, ενώ με ρούχα σχηματίζουν μεγάλη καμπούρα στη ράχη του μεταμφιεσμένου.
  Αποκορύφωμα και λήξη του γιορτασμού αποτελεί η σατιρική αναπαράσταση γάμου στις 8 Ιανουαρίου, με συμμετοχή στη χαρά και το γλέντι όλου του χωριού και των πολλών επισκεπτών, που τη μέρα αυτή συρρέουν στην Καλή Βρύση όχι μόνο από την περιοχή της Δράμας αλλά και από μακρινά μέρη. Η αναπαράσταση μιμείται το τοπικό εθιμικό τυπικό, με κάποιους νεωτερισμούς ή ευρηματικές προσαρμογές στην πραγματικότητα. Εντυπωσιακό στοιχείο αποτελεί η ξαφνική αρπαγή της νύφης από τα Μπαμπούγερα η οποία όμως αμέσως απελευθερώνεται. Παρότι το στοιχείο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως υστερογενές, αποτελεί παραδοσιακό μοτίβο. Την τρίτη μέρα, 8 Ιανουαρίου της Αγίας Δομνίκης, τιμούσαν τη μαμή, της οποίας η παρουσία ήταν τόσο πολύτιμη στην παραδοσιακή κοινότητα και κοινωνία.
  Μπαμπούγερα ντύνονται και παιδιά, στοιχείο της συνέχισης του εθίμου το οποίο στην Καλή Βρύση βιώνεται ως έκφραση ψυχικής ανάγκης και λειτουργεί ως συνειδητό χρέος στην προγονική κληρονομιά. Τα αναβιωμένα εθιμικά δρώμενα συνοδεύουν τα παραδοσιακά όργανα της περιοχής, η γκάιντα (είδος ασκού, μουσικού οργάνου γνωστού και στην αρχαιότητα), η λύρα και ο νταχαρές ή νταϊρές (ντέφι). Εκτός από αυτά όμως, ως μέσα μουσικής έκφρασης χρησιμοποιούνται και αντικείμενα της καθημερινής ζωής (κουδούνια και σήμαντρα). Το ανθρώπινο δε σώμα ως ηχοποιητικό μέσο με τα πόδια που χτυπούν στο έδαφος καθώς και ο τρόπος που κινείται φανερώνουν το πρωταρχικό στοιχείο της μουσικής, το ρυθμό.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

Ιστοσελίδα Δήμου Προσοτσάνης
• http://www.prosotsani.gr/mpampougera.htm (12 φωτ.)

Ιστοσελίδα Νομαρχίας Δράμας
• http://www.drama.gr/giortes.html

Δωδεκαημέρου

Τις μέρες του Δωδεκαήμερου σε χωριά όπου υπάρχουν εγκατεστημένοι πρόσφυγες από τον Πόντο (Σιταγροί κ.ά.) συνηθίζονταν οι "Μωμόγεροι", είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, με σκοπό ψυχαγωγικό σήμερα, με ευετηρική όμως και αυτοί σκοπιμότητα στην πρωτογενή μορφή τους. Η αναπαράσταση γάμου αποτελεί συνηθισμένο θέμα και αγαπημένο θέαμα στα λαϊκά δρώμενα. Πριν όμως πάρει το σημερινό χαρούμενο χαρακτήρα, η εικονική τελετή γάμου αποτελούσε μαγική πράξη, που απέβλεπε στην πρόκληση γονιμικής δύναμης για την καρποφορία των χωραφιών και την αύξηση των κοπαδιών.

Στην Καλή Βρύση ο υποδυόμενος τον ιερέα, ξεφεύγοντας από τη μίμηση της θρησκευτικής τελετουργίας, προτιμά τη διαδικασία του πολιτικού γάμου, με εύθυμες παραινέσεις στο ζεύγος για αγάπη και αμοιβαία υπακοή: Γιώργη, ν' αγαπάς την έμορφη Βασίλα την Παινεμένη, να μην την αφήνεις, Γιώργη, παραπονεμένη. Και συ, Βασίλα, ν' αγαπάς τον έμορφό σου Γιώργη, να τον προσέχεις, να μη μένει η κοιλίτσα του πεινασμένη, και τρέχει στη γειτόνισσα, να της ζητάει μέλι. Κοινό όμως ποτήρι υπάρχει, έστω και με μορφή φιάλης ούζου. Υπάρχουν επίσης τα παραδοσιακά κουλούρια του γάμου με την τελετουργική και δοξασιακή τους πλαισίωση.

• http://www.drama.gr/giortes.html

Αναμμα Φωτιάς

17/3/2002
Εθιμικό άναμμα πυράς με τελετουργικό και πανηγυρικό χαρακτήρα την Κυριακή της Τυροφάγου

Αναμμα φωτιάς

ΚΑΛΛΙΘΕΑ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
1/3/2003
Εθιμικό άναμμα πυράς με τελετουργικό και πανηγυρικό χαρακτήρα

Αναμμα Φωτιάς

17/3/2002
Εθιμικό άναμμα πυράς με τελετουργικό και πανηγυρικό χαρακτήρα την Κυριακή της Τυροφάγου

Αναμμα Φωτιάς

ΠΕΤΡΟΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
1/3/2003
Εθιμικό άναμμα φωτιάς με τελετουργικό και πανηγυρικό χαρακτήρα

Ημέρα της Μπάμπως

Ημέρα της Μπάμπως

7/1 - 8/1
  Κύριο στοιχείο του γιορτασμού είναι η πομπική περιφορά με όργανα μιας καμήλας, η οποία είναι εικονική σήμερα αλλά παλιότερα ήταν αληθινή, συμβολίζοντας, όπως λένε, τον δύσκολο τρόπο ζωής στα περασμένα χρόνια, που έπρεπε να αντέχεις όπως και το ζώο αυτό της ερήμου, σε κακουχίες και στερήσεις. Μπροστά πηγαίνουν άντρες με μουτζουρωμένο το πρόσωπο και χαραγμένο με μπογιά στο μέτωπο τους, το σημείο του σταυρού, οι οποίοι συνεχώς πίνουν και χορεύουν. Ακολουθούν τα όργανα, λύρες και νταχαρέδες και πίσω από αυτά η καμήλα με την παρέα της. Όλοι πίνουν και χορεύουν, τριγυρίζοντας στους δρόμους του χωριού, που όλοι του οι κάτοικοι συμμετέχουν σ' αυτό το πανηγύρι της χαράς. Στην διάρκεια της γιορτή γίνονται και διάφορες αναπαραστάσεις σκηνών της καθημερινής χωρικής ζωής. Ακολουθεί σατιρική αναπαράσταση τοπικού γάμου, που δίνει την ευκαιρία να διαρκέσει ο πανηγυρισμός μέχρι αργά το βράδυ, με άφθονη κατανάλωση τσίπουρου.
  Η Γιορτή της Ημέρας της Μπάμπως γίνεται με την φροντίδα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου και είναι αφιερωμένη στη Μπάμπω, λέξη που στο ντόπιο ιδίωμα σημαίνει μεγάλη σε ηλικία και τη μαμή, που βοηθούσε στον ερχομό της νέας ζωής και όλοι την έβλεπαν με σεβασμό. Κυρίαρχο σύμβολο της λαϊκής γιορτής είναι η καμήλα, η οποία συμβολίζει την αντοχή και την υπομονή στην πείνα και τη δίψα, καθώς και την αποφασιστικότητα του ανθρώπου να συνεχίσει να παλεύει κόντρα στις ελλείψεις και τις στερήσεις. Αλλα χαρακτηριστικά του εθίμου είναι οι μεταμφιέσεις. Κυριαρχούν οι "παππούδες" και οι "ιγκιλίγκες", παραδοσιακές φορεσιές των ανδρών και των κοριτσιών αντίστοιχα. Δεν λείπουν βέβαια και οι ζωόμορφες μεταμφιέσεις με δέρματα ζώων και κουδούνια. Οι προετοιμασίες για τη λαϊκή γιορτή αρχίζουν με την είσοδο του νέου έτους. Στις 7 του Γενάρη είναι έτοιμη η "καμήλα". Ένας σκελετός από ξύλα ή σίδερα, ντυμένος με κουρέλια και δέρματα, ώστε να πάρει τη μορφή της καμήλας. Δύο παλικάρια μπαίνουν από κάτω και αποτελούν τα πόδια της καμήλας. Γύρω στις 11 το πρωί ξεκινά το "φώτισμα" του χωριού. Με τους ήχους των λαϊκών οργάνων, της λύρας και του νταχαρέ και με τη συνοδεία πολλών μεταμφιεσμένων, που χορεύουν ακατάπαυστα, η πομπή γυρίζει όλες τις γειτονιές του χωριού προαναγγέλλοντας και καλώντας τους κατοίκους στη γιορτή που θα γίνει την επόμενη μέρα. Πάνω στην "καμήλα" ανεβαίνουν, για μια μικρή βόλτα, συνήθως οι γέροι και τα παιδιά, συμβολίζοντας τις αναμνήσεις από αυτά που πέρασαν και τις ελπίδες γι' αυτά που θα έρθουν τη νέα χρονιά.
  Στις 8 του μήνα και γύρω στις 3 το μεσημέρι αρχίζει η κυρίως γιορτή. Η πομπή με τους μεταμφιεσμένους και την "καμήλα" ξεκινά από την κεντρική πλατεία του χωριού, για να καταλήξει σε υπαίθριο ανοικτό χώρο, όπου και στήνεται ένα γνήσιο λαϊκό πανηγύρι της χαράς και του κεφιού. Οι κυκλικοί χοροί, με τη συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων, κρατάνε μέχρι το βράδυ, με τους ήχους των τοπικών οργάνων. Στους κατοίκους και τους επισκέπτες προσφέρεται βραστή γίδα, κρασί και τσίπουρο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

Ιστοσελίδα Δήμου Προσοτσάνης
• http://www.prosotsani.gr/mpampinten.htm (12 φωτ.)

Κλήδωνας

ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
24/6
  Η αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα» πραγματοποιείται από τον Θρακομικρασιατικό Πολιτιστικό Σύλλογο του Δήμου Προσοτσάνης κάθε χρόνο από το 2001.
  Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και του οποίου η πρώτη γραπτή περιγραφή ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους.
  Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου.
  Η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ' επέκταση το άκουσμα σιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία.
  Την παραμονή του Αη-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια «Μαρία» (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη «Καλλινίτσα»), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή.
  Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζεται σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο.
   Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο. «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί».
  Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.
   Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες». Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ' ένα μέρος ανοιχτό, ώστε να φαίνεται από παντού.
  Αλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Έλεγαν ότι αν πηδούσαν 3 φορές θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί.
  Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος -ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων- η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες.
  Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα.
«Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη,
και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει».
  Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες.
  Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Αυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί. Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.
Μερικά από τα δίστιχα.
Σαν μάθει ο σκύλος γράμματα
κι η γάτα να διαβάζει,
τότε και συ θα παντρευτείς
να κάνει ο κόσμος χάζι.

Τα φρύδια σου στενά-στενά
κασάπικα μαχαίρια,
το ένα με σφάζει στην καρδιά
και τ' άλλο στα τζιγέρια.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

Ιστοσελίδα Δήμου Προσοτσάνης
• http://www.prosotsani.gr/klidonas.htm (7 φωτ.)

Επανάσταση κατά των Βουλγάρων

29/9

Το Γενέσιον της Θεοτόκου

ΓΡΑΜΜΕΝΗ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
7/9 - 9/9

Γιορτή του Αη-Βλάση ψηλά στο Μενοίκιο

ΚΑΛΗ ΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
11/2
  Κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, οι κάτοικοι του Δημοτικού Διαμερίσματος Καλής Βρύσης, πανηγυρίζουν στις 11 Φεβρουαρίου. Την ημέρα εκείνη η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Βλάσιου. Για τους Καληβρυσιώτες, που το χωριό τους περικλείεται από πολλά ξωκλήσια προς τιμή πολλών Αγίων, είναι μια ξεχωριστή μέρα.
  Το ξωκλήσι του Αη-Βλάση βρίσκεται ψηλά, κρυμμένο στα δάση του Μενοικίου όρους.
  Είναι ένας χώρος πολύ αγαπητός από τους κατοίκους του χωριού, αλλά και των γειτονικών χωριών, που έρχονται κάθε χρόνο για το μικρό πανηγύρι που γίνεται εκεί.
   Το τοπίο είναι μοναδικό σε ομορφιά. Ο χώρος δεν είναι εύκολα προσπελάσιμος. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και φυσικά αποκλείονται τα συμβατικά αυτοκίνητα. Όμως αξίζει τον κόπο η διαδρομή, που αυτήν την εποχή αλλάζει και ντύνεται στα χειμωνιάτικα.
  Εκεί βρίσκεται και το ξωκλήσι του Αη-Βλάση, κυκλωμένο από αιωνόβια δέντρα. Το πρωί γίνεται ο αγιασμός και στη συνέχεια, οι κάτοικοι της Καλής Βρύσης κάνουν ένα μικρό πανηγύρι. Φαγητά, κρεατικά και ντόπιο τσίπουρο, απαλύνουν το κρύο και την παγωνιά και με τον τρόπο αυτό τηρούν την ζωντανή την παράδοση που συνεχίζεται χρόνια τώρα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

• http://www.prosotsani.gr/kali_vrisi.htm

Αγίας Μαρίνας

17/7

Αγίου Νικολάου

6/12

Αγίας Παρασκευής

ΚΑΛΛΙΘΕΑ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
26/7

Αγίας Κυριακής

ΚΟΚΚΙΝΟΓΕΙΑ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
7/7

Αγίων Αναργύρων

ΜΙΚΡΟΠΟΛΗ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
1/7
H πανήγυρη της Μικρόπολης γίνεται την 1η Ιουλίου, ημέρα των Αγίων Αναργύρων

Γιορτή του Θεού

Ιδιάζουσα εκδήλωση είναι η λεγόμενη "Γιορτή του Θεού" στη Μικρόπολη μετά το Πάσχα, στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, με συνεστίαση εκεί των πανηγυριστών. Η εκδήλωση συνδέεται με τοπική παράδοση και θεωρείται ως συνέχιση της εκπλήρωσης παλαιού προγονικού τάματος

• http://www.drama.gr/giortes.html

  Στην όμορφη Μικρόπολη αναβιώνονται οι παραδόσεις, με τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται και είναι αφιερωμένες, στη γιορτή του Θεού. Μια γιορτή που περικλείει στοιχεία θρησκευτικά, αιτιολογικά και μυθολογικά.
  Γιορτή του Θεού, γιορταζόταν και γιορτάζεται μόνο στη Μικρόπολη και συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοί της. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στους κατοίκους της Μικρόπολης. Το επιβεβαιώνουν οι πολλοί ναοί και τα παρεκκλήσια που ξεπερνούν τα 20, σκορπισμένα σε μια ακτίνα γύρω και μέσα στη Μικρόπολη.
  Η γιορτή του Θεού γιορτάζεται από το 1850, ή το 1885. Οι γεροντότεροι επιμένουν και προτιμούν να την αποκαλούν "Η Γιορτή για τον Θεό".
   Στο λόφο του Αϊ-Γιώργη, υπήρχε ένα πέτρινο εκκλησάκι με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και μπροστά της ένα ταπεινό καντηλάκι. Δίπλα του υπήρχε μια πηγή και μέσα από τις πέτρες ανάβλυζε νερό, το αγίασμα. Εκεί μαζεύονταν οι χριστιανοί και γιόρταζαν την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Αρχικά προσεύχονταν στον Θεό και στον προστάτη τους Αγιο Γεώργιο. Μετά έτρωγαν και διασκέδαζαν τραγουδώντας υπό τους ήχους των τοπικών παραδοσιακών μουσικών οργάνων, της γκάιντας και του νταχαρέ.
  Εκείνη τη χρονιά το 1850, την ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, παρόλο που οι Τούρκοι κατακτητές εξουσίαζαν την Μικρόπολη, οι Χριστιανοί ανέβηκαν στον λόφο και γιόρταζαν. Την ώρα του γλεντιού άρχισαν να ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Οι Τούρκοι ενοχλημένοι θέλησαν να σταματήσουν την γιορτή και ξεκίνησαν με τα γιαταγάνια να σκοτώσουν τους χριστιανούς. Ανέβηκαν προς το λόφο και μόλις πλησίασαν το εκκλησάκι έγινε ένας μεγάλος σεισμός. Οι Χριστιανοί γονάτισαν και προσευχήθηκαν. Οι Τούρκοι πανικόβλητοι και φοβισμένοι, σήκωσαν τα μάτια και τα χέρια προς τον ουρανό και φώναζαν: Αλλάχ - Αλλάχ... (Θεέ - Θεέ). Από τότε καθιερώθηκε να γιορτάζεται μια μέρα αφιερωμένη στο Θεό για το θαύμα, όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι της Μικρόπολης, που έκανε ο Θεός και σώθηκαν. Από την χρονιά που έγινε ο σεισμός οι Τούρκοι σταμάτησαν να ενοχλούν τους Έλληνες Χριστιανούς.
   Την γιορτή του Αγίου Γεωργίου την γιόρταζαν στη μέρα της, μια μέρα της Ανοιξης, μετά το Πάσχα, Δευτέρα, Τρίτη ή Πέμπτη, μέρες που δε νηστεύουν οι Χριστιανοί και την αφιέρωναν στο Θεό για να τον ευχαριστήσουν που τους γλίτωσε από την μανία των Τούρκων.
  Συγκεντρωνόταν όλοι οι κάτοικοι επάνω στο λόφο του Αϊ-Γιώργη και μετά τη δοξολογία και την προσευχή τους που απηύθυναν προς το Θεό, γλεντούσαν. Τα χρόνια της τουρκοκρατίας στη γιορτή συμμετείχαν και οι Τούρκοι. Τότε καθιερώθηκε το κουρμπάνι, δηλαδή η σφαγή ζώου, το ψήσιμο και το μοίρασμα σ' όλους τους συνεορτάζοντες.
  Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οι κάτοικοι της Μικρόπολης, γιόρταζαν πανηγυρικά πλέον την "Γιορτή του Θεού", οργάνωναν με φροντίδα την γιορτή και συμμετείχαν όλοι ελεύθεροι και χαρούμενοι.
  Αναφέρουμε και μια άλλη άποψη για την καθιέρωση της γιορτής, σύμφωνα με τις καταγραφές μας, που ξεκινούν πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1600 πριν από 4 αιώνες. Οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να εξοντώσουν τον Ελληνισμό με οποιοδήποτε τρόπο. Τότε επενέβη η Ρωσία και απετράπη για μερικά χρόνια η εξόντωση. Αργότερα όμως οι Τούρκοι επέμεναν στην απόφασή τους και σχεδίαζαν γενική σφαγή των κατοίκων. Οι Έλληνες τρομοκρατημένοι ανέβηκαν στο βουνό για να σωθούν. Οι νεότεροι κρύφτηκαν στο βουνό, στην θέση "Γκιαούρ-Ντιλί", που σημαίνει των Ρωμιών η τρύπα, και βρίσκεται αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, μέσα στη χαράδρα πηγαίνοντας στο βουνό με τις καστανιές. Κρύφτηκαν σε μια σπηλιά του βουνού και ως εκ θαύματος η είσοδός της καλύφθηκε από πυκνό ιστό αράχνης. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι ήταν αδύνατον να τους δουν και πείστηκαν ότι δεν μπορούσαν οι Έλληνες να μπουν στη σπηλιά χωρίς να καταστραφεί ο ιστός της αράχνης κι έτσι έφυγαν και κατευθύνθηκαν προς το εκκλησάκι. Οι ηλικιωμένοι και τα γυναικόπαιδα πρόλαβαν και έφτασαν μέχρι το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, φοβισμένοι από τα σπαθιά και την οργή των Τούρκων και φώναζαν απεγνωσμένα και προσεύχονταν στο Θεό για την σωτηρία τους: «Θεέ μου, Θεέ μου σώσε μας». Τότε σαν από θαύμα έγινε πολύ δυνατός σεισμός και έβγαιναν από τη γη πυκνά σύννεφα σκόνης. Ο δυνατός σεισμός τρομοκράτησε τους Τούρκους, οι οποίοι παραμέρισαν τα εξοντωτικά τους σχέδια και πείσθηκαν ότι του γκιαούρηδες τους προστατεύει ο Αλλάχ. Τότε εις ανάμνηση της σωτηρίας τους οι Χριστιανοί γιορτάζουν τη "Μέρα για το Θεό". Η Γιορτή του Θεού, μετά την απελευθέρωση, γιορταζόταν με πανηγυρικό τρόπο, σύμφωνα πάντα με όσα καταγράψαμε. Περιγράφουμε το όμορφο αυτό και ιδιότυπο έθιμο, μπαίνοντας στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μας διηγήθηκαν οι υπερήλικες κάτοικοι της Μικρόπολης.
  Η πρώτη φροντίδα της προετοιμασίας της γιορτής ήταν των γυναικών. Οι γυναίκες αποφάσιζαν σε ποιο σπίτι θα γινόταν το ψήσιμο του κρέατος. Το κρέας το έφερνε κάθε γυναίκα από το σπίτι της και προοριζόταν για την οικογένειά της. Το απόγευμα της παραμονής της γιορτής, συγκεντρωνόταν όλες οι γυναίκες στην αυλή του σπιτιού που είχαν ορίσει και άρχιζε η προετοιμασία.
   Η γυναίκα που θα φούρνιζε την επομένη, κρατούσε ένα λουλούδι, συνήθως τριαντάφυλλο. Ήταν δεμένο με μια κλωστή και το έριχνε σ' ένα κιούπι με νερό, κάνοντας μια ευχή και λέγοντας τις φράσεις: "Να 'μαστι καλά, να 'χουμι τη 'γεια μας, και του χρόνου".
  Το κιούπι το σκέπαζαν με μια ποδιά και το άφηναν όλη τη νύχτα κάτω από μια τριανταφυλλιά. Το πρωί της γιορτής πήγαιναν οι γυναίκες για να φουρνίσουν το κρέας. Αφού έβαζαν το κρέας στο φούρνο, έπαιρναν το κιούπι με τα λουλούδια, το ξεσκέπαζαν κι ένα κορίτσι αφού είχε καλυμμένο το κεφάλι του με τσεμπέρι, καθόταν δίπλα του. Το κορίτσι διάλεγε ένα λουλούδι από το κιούπι, το προσέφερε στη γυναίκα που φούρνιζε, ενώ οι ηλικιωμένες τραγουδούσαν ένα τραγούδι, ή απάγγειλαν ένα στιχάκι. Όσα λουλούδια υπήρχαν στο κιούπι τόσα τραγούδια έλεγαν. Ώσπου να τελειώσουν τα λουλούδια στο κιούπι, το κρέας ψηνόταν και ήταν έτοιμο. Στη συνέχει κάθε γυναίκα έπαιρνε το ψητό της και το λουλούδι της, που θεωρείτο το τυχερό της, πήγαινε στο σπίτι της, έστρωνε το τραπέζι και έτρωγε με την οικογένειά της.
   Το απόγευμα της γιορτής, πήγαιναν όλοι οι κάτοικοι, όλες οι οικογένειες, στον Αϊ-Γιώργη και παρακολουθούσαν τον εσπερινό. Μετά το τέλος του εσπερινού άρχιζε το γλέντι, ο χορός με τους νταχαρέδες. Κάθε οικογένεια, από τον παππού μέχρι τα εγγόνια, συμμετείχε στο μεγάλο χορό.
  Τον χορό έσερναν οι παππαίοι. Ο χορός ήταν τρία κάτια, έτσι τον αποκαλούν, δηλαδή τρεις ομάδες που είχαν κοινό την ηλικία τους, αλλά κάθε ομάδα χωριζόταν σε δύο υποομάδες που είχαν κοινό το φύλο τους. Πρώτοι χόρευαν οι γέροντες με τις γριούλες, μετά οι μεσήλικες άντρες και γυναίκες, συνέχιζαν οι νέοι με τις νέες και όλα τα μικρά παιδιά έκλειναν τον χορό. Η γερουσία, οι ηλικιωμένοι, χόρευαν χωρίς παπούτσια, με τις κάλτσες. Ένα κοπάδι γίδια με κουδούνια έρχονταν και χώριζε τον χορό τρεις φορές. Φρόντιζαν να κρεμάσουν στο λαιμό τους τα καλύτερα και μεγαλύτερα κουδούνια. Τρεις φορές χόρευαν γύρω από το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη και τα τραγούδια συνεχιζόταν ως αργά το βράδυ. Όταν τέλειωνε το γλέντι επέστρεφαν στα σπίτια τους.
   Με το πέρασμα των χρόνων στον εορτασμό προστέθηκαν και αφαιρέθηκαν κάποια στοιχεία, ενώ παρέμειναν τα ουσιαστικά. Αλλοτε την παραμονή της γιορτής τρεις κοπέλες έπαιρναν μαζί νερό από τρεις βρύσες χωρίς να μιλήσουν. Το νερό ονομαζόταν "Μουλωχτό νερό". Στο νερό έβαζαν λουλούδια και άλλες κοπέλες τοποθετούσαν το δοχείο κάτω από μια ανθισμένη τριανταφυλλιά και περίμεναν να δουν στα όνειρά τους ποιον θα παντρευτούν. Το πρωί της γιορτής, γυναίκες και κοπέλες, γύριζαν σ' όλο το χωριό, περνούσαν από τους δρόμους και τα σοκάκια και τραγουδούσαν ερωτικά τραγούδια. Επίσης, θυμούνται κάποιοι κάτοικοι, πως ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, προτού βγει ο ήλιος, η μητέρα του σπιτιού έπαιρνε μια τσουκνίδα και χτυπούσε μ' αυτή τα μέλη της οικογένειας για να ξυπνήσουν.
  Επίσης, ανήμερα της γιορτής, ζυγιζόταν όλοι και κρατούσαν μια τσουκνίδα ή ακόμη στο καντάρι - στη ζυγαριά - είχαν τσουκνίδα και τσιμπούσαν όποιον ζυγιζόταν. Το είχαν τάμα, όπως ισχυριζόταν, για την υγεία τους και την ευφορία των φυτών, να ακολουθούν αυτές τις συνήθειες οι οποίες πέρασαν στην παράδοση.
  Αλλαγές έγιναν και στον τρόπο ψησίματος του κρέατος. Δεν το έψηναν στο φούρνο αλλά το έβαζαν σε μεγάλα καζάνια. Το βράσιμο το αναλάμβαναν άνδρες και όχι γυναίκες. Το κρέας το προσέφεραν οι κτηνοτρόφοι ή άλλοι κάτοικοι της Μικρόπολης ή όσοι είχαν τάξει να το δωρίσουν για ημέρα της «Γιορτής του Θεού». Επίσης προσέφεραν στην εκκλησία χρήματα ή διάφορα προϊόντα.
  Η αναβίωση του εθίμου για πολλά χρόνια ατόνησε. Οι ιερείς και το αγίασμα γιόρταζαν από την παραμονή και ανήμερα τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Από το 1990 το έθιμο άρχισε να αναβιώνει. Η γιορτή είναι κινητή. Γιορτάζεται στις αρχές του 2ου δεκαπενθήμερου του μηνός Μαΐου, πριν από την γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, προτού αρχίσουν οι αγροτικές εργασίες και πριν από την φυτεία των καπνών.
  Γιορτάζεται ημέρα Σάββατο. Την παραμονή της γιορτής ο ιερέας της ενορίας του Αϊ-Γιώργη και η εκκλησιαστική επιτροπή, κάνουν περιφορά της εικόνας του Αγίου Γεωργίου σ' όλη τη Μικρόπολη, από σπίτι σε σπίτι. Οι Χριστιανοί προσκυνούν και ασπάζονται με ευλάβεια και πίστη την εικόνα και δίνουν ότι έχουν ευχαρίστηση. Σήμερα προσφέρουν χρήματα ενώ παλιότερα προσέφεραν σιτάρι, λάδι, αυγά, πετσέτες, μαντίλες κ.λπ. Η εικόνα του Αϊ-Γιώργη χρονολογείται στα 1800 και έχει μεγάλη θρησκευτική και ιστορική αξία.
Από ομιλία της Κας Καίτης Τσακίρη - Καραμιχάλη

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

• http://www.prosotsani.gr/giorth_theou.htm

Θεοφανίων

ΠΕΤΡΟΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
7/1/2003 - 8/1/2003
Με ξεχωριστό ενδιαφέρον εθιμικά παρουσιάζονται οι μέρες των Θεοφανίων, με πλούτο εκδηλώσεων και δρωμένων, όπου κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις και μαζί με αυτές κουδούνια, τραγούδια, χοροί, παραστάσεις ευρηματικές και αναπαραστάσεις ποικίλες. Όλα τα στοιχεία δείχνουν τον πρωτογενή σκοπό αυτών των εκδηλώσεων, ο οποίος δεν είναι κανένας άλλος παρά η ευετηρία, η επίτευξη δηλαδή της καλοχρονιάς στην ευρύτερη διάσταση της καλής υγείας και της πλούσιας παραγωγής . . Στην Πετρούσα οι μεταμφιέσεις γίνονται την επομένη και τη μεθεπομένη των Θεοφανίων, 7 και 8 Ιανουαρίου, με κύριο στοιχείο του γιορτασμού πομπική περιφορά με λύρες και νταχαρέδες μιας καμήλας, εικονικής σήμερα, πραγματικής παλαιότερα. Τη δεύτερη μέρα γίνεται και εδώ παράσταση γάμου, χαρίζοντας κέφι και χαρά.

• http://www.drama.gr/giortes.html

Αγίου Αθανασίου

2/5

Ζωοδόχος Πηγή

ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, εορτάζεται σε πολλά χωριά η Ζωοδόχος Πηγή, όπως στην Προσοτσάνη, στην Καλλίφυτο και στο Μοναστηράκι, όπου ο θρησκευτικός εορτασμός συνδυάζεται και με αξιόλογες τοπικές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

• http://www.drama.gr/giortes.html

Προφήτη Ηλία

20/7
  Από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί της Προσοτσάνης καθιέρωσαν και γιόρταζαν σαν ετήσια χριστιανική γιορτή την ημέρα του Προφήτη Ηλία. Αν και "Προφήτης των βουνών" οι κάτοικοι της Προσοτσάνης τον θεωρούσαν προστάτη και φύλακα της αγροτικής τους παραγωγής από τις καλοκαιρινές καταστροφές, όπως χαλαζοπτώσεις, ξηρασία, πλημμύρες, κεραυνούς.
  Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία υπολογίζεται ότι χτίστηκε κάπου στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
  Το 1920 εγκαταστάθηκε στον χώρο ο μοναχός Νείλος που καταγόταν από την Ραιδεστό της Μικράς Ασίας, ο οποίος έφτιαξε ένα μικρό καλύβι και έμενε εκεί χειμώνα καλοκαίρι. Η δενδροφύτευση στο χώρο αλλά και σε άλλα εκκλησάκια έγινε από τον ίδιο.
  Σύμφωνα με αφηγήσεις κατοίκων της Προσοτσάνης στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου τις ημέρες του πανηγυριού διοργανώνονταν γύρω από το εκκλησάκι μεγάλη εμποροπανήγυρη και ζωοπάζαρο. Το πανηγύρι διαρκούσε 2-3 μέρες και τα βράδια γινόταν μεγάλα γλέντια στα οποία συμμετείχε όλος ο κόσμος, ακόμα και οι Τούρκοι.
  Οι κάτοικοι της Προσοτσάνης πήγαιναν στον χώρο της πανήγυρης τις απογευματινές ώρες, γλεντούσαν όλη τη νύχτα, τις πρωινές ώρες πήγαιναν στα χωράφια τους, τέλειωναν τις δουλειές τους ως αργά το απόγευμα και ξεκινούσαν πάλι για τον Προφήτη Ηλία για να συμμετέχουν στο γλέντι. Αυτό γινόταν όλο το τριήμερο της γιορτής παρόλο που ήταν μια εποχή που οι εργασίες για την περισυλλογή του καπνού ήταν ιδιαίτερα κοπιαστικές.
  Χαρακτηριστικό ήταν και το περίφημο «νυφοπάζαρο» που έδινε την ευκαιρία στους νέους και τις νέες να συναντηθούν κάνοντας βόλτα ή χορεύοντας στο γλέντι. Εκεί γινόταν και τα περισσότερα προξενιά που αργότερα κατέληγαν σε γάμο.
  Επισκέπτες από πολλά μέρη ερχόταν με τα κάρα τους και κατασκήνωναν στον χώρο από την παραμονή του Προφήτη Ηλία. Την δεκαετία του '20 άρχισαν να εμφανίζονται και θεατρικοί θίασοι. Μετά την δεκαετία του '40 ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις οι θεατρικές ομάδες των ποδοσφαιρικών συλλόγων της Προσοτσάνης και διοργάνωναν ακόμα και αγώνες πάλης.
  Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 οι εκδηλώσεις ατόνησαν. Ένας μεγάλος όμως αριθμός θεομηνιών και ατυχημάτων έκανε τους κατοίκους να αναλογιστούν ότι δεν τιμούσαν τον Προφήτη με τον δέοντα τρόπο και αποφάσισαν να δώσουν στους εορτασμούς μεγαλύτερη λαμπρότητα.
  Το 1979, το εκκλησάκι χτίζεται εξ' ολοκλήρου με την οικονομική προσφορά της οικογένειας του συμπολίτη μας κ. Σταύρου Καλαϊτζή.
  Στην δεκαετία του '90 αναβαθμίζεται ο περιβάλλοντας χώρος, γίνεται νέα δεντροφύτευση, δημιουργείται βοηθητικό γήπεδο ποδοσφαίρου και ξεχωριστό πεδίο για πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες κ.λπ.
  Το πανηγύρι αποκτά την αίγλη και την φήμη που είχε προπολεμικά, θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα πανηγύρια της περιοχής μας και όχι μόνο, συμπληρώνεται με πλήθος αθλητικών εκδηλώσεων, παρουσιάσεις και εμφανίσεις πολιτιστικών συλλόγων, συναυλιών, εμποροπανήγυρης και διασκέδασης του κόσμου που το επισκέπτεται.
   Κάθε καλοκαίρι οι πολυήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που ολοκληρώνονται την ημέρα του Προφήτη Ηλία, αποτελούν ένα ξεχωριστό πολιτιστικό γεγονός για την περιοχή και έχουν γίνει μέρες ανταμώματος όλων των Προσοτσανιωτών όπου κι αν βρίσκονται.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Προσοτσάνης

Ιστοσελίδα Δήμου Προσοτσάνης
• http://www.prosotsani.gr/profitis_helias.htm (13 φωτ.)

Θεοφανίων

ΠΥΡΓΟΙ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
6/1/2003 - 7/1/2003
Με ξεχωριστό ενδιαφέρον εθιμικά παρουσιάζονται οι μέρες των Θεοφανίων, με πλούτο εκδηλώσεων και δρωμένων, όπου κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις και μαζί με αυτές κουδούνια, τραγούδια, χοροί, παραστάσεις ευρηματικές και αναπαραστάσεις ποικίλες. Όλα τα στοιχεία δείχνουν τον πρωτογενή σκοπό αυτών των εκδηλώσεων, ο οποίος δεν είναι κανένας άλλος παρά η ευετηρία, η επίτευξη δηλαδή της καλοχρονιάς στην ευρύτερη διάσταση της καλής υγείας και της πλούσιας παραγωγής.
Στους Πύργους, την ημέρα των Θεοφανίων και την επομένη, με δέρματα, κουδούνια και με ολονύχτιο γλέντι.

• http://www.drama.gr/giortes.html

Μεταμόρφωσης του Σωτήρος

5/8 - 6/8

Πέμπτη της Διακαινησίμου

ΚΑΛΗ ΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΔΡΑΜΑ
Τις πασχαλινές αυτές μέρες ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η πομπική περιφορά της εικόνας της Αναστάσεως γύρω από το αγροτικό όριο της Καλής Βρύσης την Πέμπτη της Διακαινησίμου, για προστασία του χωριού από κάθε κακό και ιδιαίτερα από το χαλάζι που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την παραγωγή την ανοιξιάτικη περίοδο.

• http://www.drama.gr/giortes.html

Την Πέμπτη της διακαινησίμου (η εβδομάδα μετά την Ανάσταση) στο χωριό Καλή Βρύση της Δράμας γίνεται περιφορά της εικόνας της Αναστάσεως, ως επίκληση για πλούσια παραγωγή και, συγκεκριμένα, για την πρόκληση βροχής και την προστασία από το χαλάζι. Η περιφορά σχηματίζει έναν κύκλο ο οποίος προστατεύει καθετί που βρίσκεται μέσα σε αυτόν: ανθρώπους, ζώα και παραγωγή. Μετά τη Θεία Λειτουργία και την τέλεση αγιασμού, που γίνεται στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, στα νοτιοανατολικά όρια του χωριού αρχίζει η πομπή. Οι κάτοικοι, με επικεφαλής τον ιερέα και δύο άνδρες που χτυπούν ένα μεγάλο σήμαντρο, περιφέρουν την εικόνα της Αναστάσεως σε όλους τους αγρούς γύρω από το χωριό, σταματώντας κατά διαστήματα στα ξωκλήσια. Εκεί ψάλλουν το "Χριστός Ανέστη", το απολυτίκιο του κάθε αγίου και δέονται:

Κύριε μου, Κύριε ελέησον,
δώσε μας, Θεέ μου, υγεία και χρόνια,
χρόνια πολλά.
Φύλαγε, Θεέ μου,
φύλαγε τα σύνορα.
Στο βουνό σκοτεινή αντάρα,
στον κάμπο γλυκιά ψιχάλα.

Ο ιερέας ευλογεί με τον αγιασμό από την πρωινή Λειτουργία και τοποθετεί στο ανώφλι της εισόδου του ιερού ναού "ύψωμα" (αντίδωρο από τη Λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης), καλυμμένο προστατευτικά με ένα σβόλο άσπρου κεριού.
Η διαδρομή: Με αφετηρία τον Προφήτη Ηλία, ο οποίος, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, θεωρείται "νεφοκράτορας", η πομπή περνά διαδοχικά από τα ξωκλήσια της Ζωοδόχου Πηγής, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, του Αγίου Αντωνίου, του Αγίου Αθανασίου και της Μεταμορφώσεως. Στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου και σε αυτόν της Μεταμορφώσεως γίνονται στάσεις για ξεκούραση. Ύστερα από πέντε συνολικά ώρες πεζοπορίας, οι πιστοί καταλήγουν στα κοντινά μεταξύ τους ξωκλήσια του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Βλασίου, που είναι προστάτες αντίστοιχα της κτηνοτροφίας και της γεωργίας. Ο ιερέας επαναλαμβάνει ευχές και δεήσεις, αγιάζει την περιοχή και τοποθετεί "υψώματα".
Το γλέντι: Ακολουθεί μεγάλο γλέντι στο ορεινό ξέφωτο έξω από τα ξωκλήσια του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Βλασίου με γκάιντες και νταχαρέδες από οργανοπαίχτες του χωριού, ζουρνάδες και νταούλια από οργανοπαίχτες της Ηράκλειας των Σερρών. Οι χοροί, τα τραγούδια, το φαγοπότι και τα τσουγκρίσματα αβγών συνεχίζονται έως το σούρουπο. Με το τέλος του γλεντιού, έχει έρθει πια η νύχτα. Τότε η εικόνα της Αναστάσεως μεταφέρεται στην κεντρική εκκλησία του χωριού, τον Αγιο Νικόλαο, μέχρι την επόμενη χρονιά.

• http://www.ert.gr/afieromata/Pasxa/Drama.html